Trekkingdag 13 Kagbeni - Tukuche
Door: Natasja
Blijf op de hoogte en volg Natasja
24 Januari 2010 | Nepal, Tukuche
zondag 20 december 2009
Bij het wakker worden is mijn verkoudheid nog zwaarder. Mijn neus zit totaal dicht, keelpijn en zo'n leuk neusaal stemmetje. Het ontbijt met dagelijkse vitaminepil wordt aangevuld met paracetamols als wapen tegen griep.
Toch lekker geslapen, mijn eten smaakt goed, en ik heb zin in deze nieuwe dag. Een nieuwe vallei, en zoals zal blijken, een totaal andere wereld! Genoten van de zonsopkomst op de Nilgiri's die we vandaag niet meer uit het oog zullen verliezen. Nu kijkend op de noordkant, aan het einde van de dag zullen we haar van de westkant zien.
De Australiers vertrekken vroeg, en net voordat wij op pad gaan zie ik Jurg en Peter voorbij lopen. We halen ze in en lopen een stukje samen op. Ze hebben ons guesthouse niet gevonden, en in een ander guesthouse geslapen.
De komende dagen lopen we vrij vlak en zal van dalen en stijgen niet veel sprake zijn. Een fijn idee, met deze verkoudheid, en herstellende van de vermoeidheid van de hoogtedagen die achter ons liggen. We lopen door de vallei naar het zuiden. De vallei staat bekend om haar felle winden, 's ochtends vanuit het noorden, 's middags vanuit het zuiden. En ook om haar zandwolken die als gevolg daarvan in deze droge vallei ontstaan.
De bedding is weids, de bergwanden en ruggen kaal en desolaat. Deze kale woestheid is heel bijzonder. De geologische vorming van deze wanden zijn prachtig! Aan de vorm van het gesteente is ontzettend goed te zien hoe de aarde in lang vervlogen tijden omhoog is gedrukt, gestuwd en geperst. De steenlagen en platen gaan bijna recht omhoog, of hebben een grillige bochtige structuur. Het ochtendlicht zorgt voor een mooi schaduweffect.
We lopen deze ochtend in de koude schaduwkant, winderig koud, en de kleine stukjes in de zon zijn dan ook aangenaam warm. In de verte rechts duiken de Dhaulagiri (8163m) en Tukuche Peak (6920m) weer op.
In een zijvallei links wijst Sancha op de bergketen waar de Thorung La pas zich bevindt. Ik zou het niet herkend hebben.
Af en toe komt er een jeep voorbij. Wauw, dat zijn spectaculaire ritjes, zoals ze butsend over de rotsachtige weg rijden. Moet je geen last van wagenziekte hebben ;-)
Een geluk voor ons is dat er slechts een enkele voorbij komt, want het is stofhappen. Brillen op en dassen voor de luchtwegen. De komende dagen zullen we over en langs deze weg lopen. Maar we hebben geluk. Er is een 3 daagse staking afgekondigd en tijdens de stakingsdagen ligt al het verkeer in Nepal stil, ook hier in de bergen. Het zijn net de dagen dat wij hier lopen!
De Zwitsers hebben we achter ons gelaten. En ondertussen hebben Saila en ik de grootste lol om de Nepalese woordjes die hij me gisteravond heeft geleerd. Het Nepalees heeft moeilijke klanken, maar het lukt me om vrij vlekkeloos How are you? te zeggen en op 2 manieren Goed! te antwoorden. Ook spreken de Nepalezen elkaar aan met oudere/jongere broer/zus. Eenmaal dat wetend hoor ik het constant als ik onderweg Nepalezen hoor praten of groeten. Grappig! En dan krijg je Tapailai Kasto Chha? Thik Chha! of Ramroo Chha! Saila probeert me nog veel meer te laten zeggen, maar ik kan het slechts nazeggen. Het blijft niet hangen.
We komen in Jomoson aan. Het districtcentrum van Mustang. Het is weer een iets grotere plaats met checkpoint, een flinke legerbasis, overheids- instellingen (stel daar niet te veel bij voor...) en een vliegveldje. Voor het eerst in 2 weken horen we ineens weer gemotoriseerd verkeer. Hoe raar, ineens het besef hoe stil het was...
Het is een komisch moment als een Nepalees in het checkpoint How are you? tegen me zegt en ik netjes Thik Chha! terug zeg. Zijn gezicht is zo komisch! Ik vraag netjes Tapailai Kasto Chha? terug. Vanaf dat moment zal ik niet anders meer doen, wat echt voor mooie vrolijke momenten zorgt!
Omdat het te vroeg voor de lunch is lopen we nog anderhalf uur verder naar Marpha, Apple capital of Nepal. We zijn weer in het land van kale landbouw gekomen.
Als we in Marpha aankomen hebben we er 4 uurtjes lopen opzitten. Weinig hinder van de verkoudheid gehad, maar nu op dit rustpunt voel ik mijn onderhuidse griep die vecht om zich te openbaren. Ik krijg een gigantische dut, neem een verse appelsap (eindelijk weer fruit!) en een sterke knoflooksoep. Het eten smaakt me niet, en ik soes een beetje onderuitgezakt weg. Ik zou zo kunnen slapen...
Ik dacht dat we er waren, maar Sancha wil nog verder naar Tukuche, 2 uur verderop. Pfff... weer flink aanzetten om verder te gaan. Maar misschien beter omdat ik me tijdens het lopen best fit voel. Als we Marpha uit zijn en weer in het dal lopen worden we gevangen door een harde wind van voren die vrij spel door de vallei heeft. 2 uur lang lopen we in deze stoffige wind die pal op ons staat. Zonnebrillen en dassen... en wat een geluk dat er dus geen busjes rijden.
Ondertussen verandert het landschap... Ineens staan er verdwaalde groene sprietjes op het land, dat verderop nog meer toeneemt. De eerste kleine boompjes, en vervolgens een berghelling vol groene dennen. De kleur is weer terug in het landschap!! En er zijn weer paarden, ossen, ezels en schapen. Een stukje voor ons verlaat een grote kudde schapen met hun herders de omheining. We halen ze in en het zijn prachtige schapen (en geiten blijkt) met lange vreemde horens. We zullen ze de komende dagen keer op keer tegenkomen.
Rond half 4 komen we aan in Tukuche. Een klein authentiek Tibetaans dorpje, en we hebben een klein guesthouse bij een 63 jarige oma. Het huis is in een totaal andere stijl en zo ontzettend knus, met vele kleine houten trapjes en doorsteekjes en knusse hoekjes. Wat ademt het een oude sfeer uit! Een heerlijk badkamertje met een hete douche maakt het compleet!
We hebben onderweg geen bekenden meer gezien. En zijn ook de enige trekkers in het dorpje. Aan deze kant van de pas valt het ineens allemaal uit elkaar, nu men niet meer voor de hoogte hoeft te acclimatiseren. Vreemd. En de mensen die ik voor de pas ontmoet heb zal ik niet meer terugzien...
Ik begrijp nu waarom Sancha ons - ondanks dat ik niet fit was - door de winderige middag heen heeft gejaagd... Een prachtige zonsondergang op de Niligiri's sluit deze mooie dag af...
Nepalese-broers-en-zussen-kusjes
Statistics
2800m Kagbeni
2590m Tukuche
6,5 uur lopen
Afstand 21 kilometer
Yak Hotel... het meest bijzondere guesthouse
Bij het wakker worden is mijn verkoudheid nog zwaarder. Mijn neus zit totaal dicht, keelpijn en zo'n leuk neusaal stemmetje. Het ontbijt met dagelijkse vitaminepil wordt aangevuld met paracetamols als wapen tegen griep.
Toch lekker geslapen, mijn eten smaakt goed, en ik heb zin in deze nieuwe dag. Een nieuwe vallei, en zoals zal blijken, een totaal andere wereld! Genoten van de zonsopkomst op de Nilgiri's die we vandaag niet meer uit het oog zullen verliezen. Nu kijkend op de noordkant, aan het einde van de dag zullen we haar van de westkant zien.
De Australiers vertrekken vroeg, en net voordat wij op pad gaan zie ik Jurg en Peter voorbij lopen. We halen ze in en lopen een stukje samen op. Ze hebben ons guesthouse niet gevonden, en in een ander guesthouse geslapen.
De komende dagen lopen we vrij vlak en zal van dalen en stijgen niet veel sprake zijn. Een fijn idee, met deze verkoudheid, en herstellende van de vermoeidheid van de hoogtedagen die achter ons liggen. We lopen door de vallei naar het zuiden. De vallei staat bekend om haar felle winden, 's ochtends vanuit het noorden, 's middags vanuit het zuiden. En ook om haar zandwolken die als gevolg daarvan in deze droge vallei ontstaan.
De bedding is weids, de bergwanden en ruggen kaal en desolaat. Deze kale woestheid is heel bijzonder. De geologische vorming van deze wanden zijn prachtig! Aan de vorm van het gesteente is ontzettend goed te zien hoe de aarde in lang vervlogen tijden omhoog is gedrukt, gestuwd en geperst. De steenlagen en platen gaan bijna recht omhoog, of hebben een grillige bochtige structuur. Het ochtendlicht zorgt voor een mooi schaduweffect.
We lopen deze ochtend in de koude schaduwkant, winderig koud, en de kleine stukjes in de zon zijn dan ook aangenaam warm. In de verte rechts duiken de Dhaulagiri (8163m) en Tukuche Peak (6920m) weer op.
In een zijvallei links wijst Sancha op de bergketen waar de Thorung La pas zich bevindt. Ik zou het niet herkend hebben.
Af en toe komt er een jeep voorbij. Wauw, dat zijn spectaculaire ritjes, zoals ze butsend over de rotsachtige weg rijden. Moet je geen last van wagenziekte hebben ;-)
Een geluk voor ons is dat er slechts een enkele voorbij komt, want het is stofhappen. Brillen op en dassen voor de luchtwegen. De komende dagen zullen we over en langs deze weg lopen. Maar we hebben geluk. Er is een 3 daagse staking afgekondigd en tijdens de stakingsdagen ligt al het verkeer in Nepal stil, ook hier in de bergen. Het zijn net de dagen dat wij hier lopen!
De Zwitsers hebben we achter ons gelaten. En ondertussen hebben Saila en ik de grootste lol om de Nepalese woordjes die hij me gisteravond heeft geleerd. Het Nepalees heeft moeilijke klanken, maar het lukt me om vrij vlekkeloos How are you? te zeggen en op 2 manieren Goed! te antwoorden. Ook spreken de Nepalezen elkaar aan met oudere/jongere broer/zus. Eenmaal dat wetend hoor ik het constant als ik onderweg Nepalezen hoor praten of groeten. Grappig! En dan krijg je Tapailai Kasto Chha? Thik Chha! of Ramroo Chha! Saila probeert me nog veel meer te laten zeggen, maar ik kan het slechts nazeggen. Het blijft niet hangen.
We komen in Jomoson aan. Het districtcentrum van Mustang. Het is weer een iets grotere plaats met checkpoint, een flinke legerbasis, overheids- instellingen (stel daar niet te veel bij voor...) en een vliegveldje. Voor het eerst in 2 weken horen we ineens weer gemotoriseerd verkeer. Hoe raar, ineens het besef hoe stil het was...
Het is een komisch moment als een Nepalees in het checkpoint How are you? tegen me zegt en ik netjes Thik Chha! terug zeg. Zijn gezicht is zo komisch! Ik vraag netjes Tapailai Kasto Chha? terug. Vanaf dat moment zal ik niet anders meer doen, wat echt voor mooie vrolijke momenten zorgt!
Omdat het te vroeg voor de lunch is lopen we nog anderhalf uur verder naar Marpha, Apple capital of Nepal. We zijn weer in het land van kale landbouw gekomen.
Als we in Marpha aankomen hebben we er 4 uurtjes lopen opzitten. Weinig hinder van de verkoudheid gehad, maar nu op dit rustpunt voel ik mijn onderhuidse griep die vecht om zich te openbaren. Ik krijg een gigantische dut, neem een verse appelsap (eindelijk weer fruit!) en een sterke knoflooksoep. Het eten smaakt me niet, en ik soes een beetje onderuitgezakt weg. Ik zou zo kunnen slapen...
Ik dacht dat we er waren, maar Sancha wil nog verder naar Tukuche, 2 uur verderop. Pfff... weer flink aanzetten om verder te gaan. Maar misschien beter omdat ik me tijdens het lopen best fit voel. Als we Marpha uit zijn en weer in het dal lopen worden we gevangen door een harde wind van voren die vrij spel door de vallei heeft. 2 uur lang lopen we in deze stoffige wind die pal op ons staat. Zonnebrillen en dassen... en wat een geluk dat er dus geen busjes rijden.
Ondertussen verandert het landschap... Ineens staan er verdwaalde groene sprietjes op het land, dat verderop nog meer toeneemt. De eerste kleine boompjes, en vervolgens een berghelling vol groene dennen. De kleur is weer terug in het landschap!! En er zijn weer paarden, ossen, ezels en schapen. Een stukje voor ons verlaat een grote kudde schapen met hun herders de omheining. We halen ze in en het zijn prachtige schapen (en geiten blijkt) met lange vreemde horens. We zullen ze de komende dagen keer op keer tegenkomen.
Rond half 4 komen we aan in Tukuche. Een klein authentiek Tibetaans dorpje, en we hebben een klein guesthouse bij een 63 jarige oma. Het huis is in een totaal andere stijl en zo ontzettend knus, met vele kleine houten trapjes en doorsteekjes en knusse hoekjes. Wat ademt het een oude sfeer uit! Een heerlijk badkamertje met een hete douche maakt het compleet!
We hebben onderweg geen bekenden meer gezien. En zijn ook de enige trekkers in het dorpje. Aan deze kant van de pas valt het ineens allemaal uit elkaar, nu men niet meer voor de hoogte hoeft te acclimatiseren. Vreemd. En de mensen die ik voor de pas ontmoet heb zal ik niet meer terugzien...
Ik begrijp nu waarom Sancha ons - ondanks dat ik niet fit was - door de winderige middag heen heeft gejaagd... Een prachtige zonsondergang op de Niligiri's sluit deze mooie dag af...
Nepalese-broers-en-zussen-kusjes
Statistics
2800m Kagbeni
2590m Tukuche
6,5 uur lopen
Afstand 21 kilometer
Yak Hotel... het meest bijzondere guesthouse
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
