Terug naar Kathmandu

zaterdag 26 december 2009

Om 6 uur loopt toch weer mijn alarmpje af. Voor de laatste keer zo vroeg, voor een laatste zonsopkomst met de bergen. Snel even iets makkelijks aantrekken, en naar het dakterras aan het einde van de gang.

Bewolking?! Tja, daar heb ik geen moment aan gedacht... Laaghangende bewolking over heel Pokhara. Niks geen zonsopkomst, niks geen bergen... Dat maakt het afscheid gisteren nog meer bijzonder. Ik zal de bergen niet meer zien...

Na het hotelontbijt - het slechtste van al mijn dagen in Nepal - heb ik nog 3 uurtjes voordat ik weer met de auto naar Kathmandu zal worden gebracht. Ik loop naar een rustig gedeelte van de stad om een mountaneers museumpje te bezoeken. Halverwege realiseer ik me dat ik dat niet haal binnen de tijd en keer ik om met de gedachte aan een pot thee en een heerlijke chocolate brownie. En... wie zie ik daar wandelen?!?! De Suisse Boys!!! Wat een onverwachte verrassing! Ik herken ze bijna niet zonder hun rode en gele bergjassen. Kussen, babbelen en lachen, en snel iets gaan drinken! Jurg stopt meteen een briefje in mijn hand met hun adressen. Wat er ook gebeurt, dat kan alvast niet meer mis gaan!

In een klein half uurtje hebben we veel bij te kletsen. We lachen om hoe we elkaar al een week gemist hebben, en hoe ik er aan twijfelde of ze onze gemaakte afspraak voor de 27e in Kathmandu wel zouden halen (morgenavond alweer!). Ze lachen dat de Zwitsers altijd van de klok zijn en hun afspraken nakomen. Het blijkt dat ze gisterenavond in Pokhara aangekomen zijn, en ook voor mij rondgekeken hebben. Ze lagen op de trekking steeds een halve dag achter ons - zagen ze in het register van de checkpoints - maar dat is al te veel om ons in te kunnen halen. Ik wist tuurlijk helemaal van niets, haha.
Ze slapen nu in het hotel van de Nepalees van de trekking en vertellen dat hij en de Zweed Thorung La Pas niet gehaald hebben. De Nepalees was toch te ziek om de pas over te steken en uiteindelijk zijn ze terug gemoeten.

De tijd is veel te kort, en al snel moet ik gaan. Omdat er morgen weer een staking verwacht wordt - dus geen verkeer - vertrek ik vandaag al; de Suisse Boys zullen morgen met de toeristenbus gaan waarvan verzekerd is dat hij rijdt. Ik bied ze nog een plek in de auto aan, maar dat is te kort tijd. Geen probleem, we zien elkaar morgenavond verzekeren ze.

De rit terug naar Kathmandu is rustig en lekker genieten van al hetgeen we onderweg weer tegenkomen. Mijn chauffeur is een heel vriendelijk en keurig heertje, alleen is zijn Engels wat slecht. Na een late lunchstop rijden we om 18 uur 's avonds Kathmandu binnen. Nog een uurtje door de chaos en het gekrioel in de stad zelf. Niet te beschrijven hoe dat voelt in het donker waar iedereen zonder of met half licht rijdt... ;-)

Ik ben weer terug, terug in Thamel de toeristenwijk, terug in Hotel Manang. Vorige keer onwetend en fris, nu vol ervaringen, herinneringen en... met lome oogjes.

Zwitsers-weerzien-kusjes