Trekkingdag 18 Khutumsang - Thankune Bhanjyang

woensdag 22 december 2010

Om kwart over 6 loopt mijn alarm af. De zonsopkomst zal hier prachtig zijn. Alles en iedereen is nog in diepe rust. Ik sluip zacht - voorzover dat kan met lompe bergwandelschoenen - over de houten vloer van de gang langs de slaapkamertjes van de anderen af.

Het dorpje is stil en ik kijk aan de rand van de rijstterrassen naar het ochtendgloren, roodroze... De bergen nog wit. Ik ben wat vroeg en in de frisse ochtend duurt het nog een hele tijd. Maar dan, eindelijk, het eerste topje kleurt roze op. De prachtige top van Dorje Lalpa is de eerste. De rest volgt langzaam. Het is heerlijk genieten daar in mijn eentje... En terwijl het dorpje langzaam ontwaakt kleuren de bergen witter en witter met de klimmende zon.

Zo, op naar het ontbijt!

Om half 9 gaan we op pad. We lopen eerst door het kleine dorpje. Vol zicht op de oostelijke flank van de Himalaya. Zal dit de laatste keer zijn? Terwijl we over de bergrug lopen zien we onder ons ineens weer de "geciviliseerde" wereld. Het dal waar we inkijken en de hellingen zijn ineens weer bezaaid met terrassen en huisjes. We naderen de bewoonde wereld. De trekking uitlopend.
In de schaduw van de bomen lopen we weer door de kou. Af en toe op een open plek piept de zon er warm door. Na enige tijd zet de afaling in. Weer een ongelijk en ongemakkelijk pad dat is weggeslagen door stromend moessonwater. Eerst volgen we dit pad naar beneden om vervolgens door het dorpje te lopen wat we vanaf hier in het zadel van de bergrug zien liggen, om dan weer omhoog te gaan. Flink omhoog. De terrassen zijn kaal in dit seizoen, maar bieden toch een mooi schouwspel zo tegen de hellingen omhoog. Totaal onverwacht zien we rechts achter ons ineens Manaslu in de verte oppiepen. Weer aan de linkerflank. De bergen blijven ons steeds verrassen.

We lopen door het dorpje, dat ineens weer heel hindi aandoet. Nog een teken dat we het berggebied achter ons laten. De prachtige mensen van de bergen gaan nu over op de hindi bevolking van het middengebied en de valleien.
Na het dorpje gaat een zandweg pittig omhoog. Ik heb een lekker tempo omhoog en zet de vaart er voor mezelf in. De mannen blijven wat achter. Vanaf het dorpje hebben we een vriend die met ons meeloopt... een prachtige speelse hond! Die zich ondanks de pogingen van Sancha niet weg laat jagen en steeds bij ons blijft. Zijn af en toe gekke bokkensprongen maken me aan het lachen!

We zijn zo'n 500 meter gedaald en stijgen nu zo'n 700 meter naar onze lunchplek in de zon. Al 3 uurtjes gelopen en onze vriend is er nog steeds bij. Ik geef em wat lekkere hapjes terwijl ie ook lui uitrust.
Vanaf de lunchplek zien we voor ons de bewoonde wereld en terrassen. We zetten de wandeling weer in en gaan heel snel heel veel naar beneden. Een dorpje door en nog meer naar beneden. In totaal dalen we wel zo'n 1500 meter! Terrassen overal ons om heen. Onze vriend heeft in de dorpjes af en toe wat "woorden" met de lokale honden. En we vragen ons af waarom hij niet terug naar zijn dorp gaat. Hij ziet er niet uit als een zwerfhond. Tot hij ineens maatjes maakt met een lokale hond. En even later zijn we hem kwijt. Is hij bij een liefje gebleven of heeft hij toch ingezien dat het nog een lang stuk naar huis is...? ;-)

Tegen 15 uur stappen we Thankune Banjyang in en Sancha besluit hier te blijven. Een rustpunt vooor de lange stijging morgen. Het lokale dorpje bevat 1 slaapadres dat in niets lijkt op de lodges die we gehad hebben. Een betonnen gebouw met zonnige kamertjes, zonder eetkamer en zonder stoof. Het dorpje ligt in een soort kommetje en we zien geen bergen vanaf hier. Na een half uurtje buiten trekt de kou in ons lijf en vluchten we naar de keuken waar tenminste een klein vuurtje brandt. Maar het is er donker, tochtig en koud. We nemen een pot thee mee naar mijn slaapkamertje dat nu nog lekker zon vangt en schrijven daar onze schriftjes. Een stuk beter in deze zonnekamer. Het zal waarschijnlijk weer een vroege nachtrust worden...hahaha

Als de zon weg is en onze magen knorren gaan we weer naar het keukentje. De deuren zijn nu dicht. Daarmee is het rokerig maar wel lekker warm. Het is duidelijk dat hier niet veel trekkers en toeristen komen, het keukentje ziet er heel traditioneel uit. De houtkachel slash oven is heel laag bij de grond en onze krukjes zijn niets anders dan een plankje met 5 centimeter lange dwarsplankjes als "stoelpoten". Lekker laag bij de grond met z'n allen. Grootmoeder, moeder, schoondochter, kleinkind en wij met vieren voor het vuurtje. De hond mag ook binnen liggen en weet precies zijn bescheiden plek in een hoekje.

Als het etenstijd is bereiden de vrouwen weer met beperkte middelen de heerlijkste pasta's! Als de gasten gegeten hebben eten ze zelf hun dalh bath's, het typische nepalese gerecht dat iedereen hier iedere dag eet.

Als ik op mijn slaapkamertje kom is deze nog enigszins warm van de zon eerder op de dag. De volle maan schijnt weer fel en groot naar binnen en verlicht de kamer. Heerlijk! Nog eerst een grote spin doodmaken (sorry, normaal probeer ik "levens" te sparen, maar niet als ze op de kamer zitten waar ik moet gaan slapen :-)) en dan op het brede bed (lees: plank) in de slaapzak knus naar muziek luisteren terwijl de maan op mijn gezicht schijnt. Gedachten aan iemand thuis lekker wegslapend. Met de gordijn open word ik 's nachts soms heerlijk even wakker in de maneschijn en draai me dan behagelijk om. Alle kou van de namiddag en avond alweer lang vergeten...

Blaffende-vriend-kusjes

Statistics
2450m Khutumsang
1800m Thankune Bhanjyang
6 uur lopen
500m dalen, 800m stijgen
1500m dalen, 300m stijgen
Afstand 14 kilometer
Lama Guesthouse