En dan... alsnog vertrek !

Jaaaaaahhh... het verhaal leek dan wel klaar, maar is nog net niet helemaal gedaan... :D
Enigszins (ahum) vertraagd door een gebroken sleutelbeen (zelfde schouder andere plek, en komt gelukkig weer helemaal goed), inmiddels na operatie en met plaatje en schroeven, hier dan alsnog de laatste verslagen van mijn trekking. Als mosterd na de maaltijd óf als kers op de taart. Een nabrandertje...

zondag 26 december 2010

De beloning van de vertraging!

Waar we eigenlijk in het donker van de vroege avond zouden vliegen en helemaal met de nacht mee naar het westen, naar huis, zouden vliegen... worden we voor de "onvoorziene omstandigheden" grooooots beloond... Vertrek in de ochtend, bij daglicht, met laatste zicht op de prachtige Himalaya !!!!!! :D :D :D

Een luxe ontbijt midden in de nacht. Een stille busrit. Een stil, donker en verlaten vliegveld. Nog op slot, terwijl de bewaking in allerijl wordt opgeroepen. Wachten, wachten, nog eens wachten. En dan... bij de incheck zorgen voor een stoel aan het raam en aan de goede kant.

En onze beloning is immens groot als we in de vroege ochtend zo rond half 9 dan toch eindelijk uit Nepal vertrekken. Een prachtige heldere ochtend. Prachtig ochtendlicht. Het vliegtuig zoooo dicht langs de bergen, de hele scala van de Himalaya... zo'n prachtig zicht, zo dichtbij, zo bijna aan te raken!! De bergtoppen, de scherpe bergruggen, de valleien, de zeven en achtduizenders, de gletsjers, de sneeuwtoppen. Een stuiterende, kwijlende, dromende, verliefde, verwonderde, stille, op en top genietende Natasja... met haar neus tegen het vliegtuigraampje!! Verwonderd over al deze pracht zo dichtbij....
Dáár Langtang Himal! De vallei waar we gelopen hebben. En dáár Ganesh en Manaslu. En dáár de hele Annapurna Range! 8000 meter en hoger! Waar ik vorig jaar heb gelopen. En dáár, de grote stompe vorm van Dhaulagiri, maar net iets lager dan Mount Everest, en zoveel malen beklommen. En dáár... zucht zucht en nog eens zucht... Allemaal op ooghoogte, allemaal bijna aan te raken. De piloten zorgen voor dit prachtige kerstkadootje, een ware beloning!!

Een half uur lang blijven de bergketens van de Himalaya, de prachtige Himalaya, het jongste en tevens hoogste gebergte op deze bijzondere aardbol aan ons voorbij glijden...
En daarmee is de beloning nog niet gedaan. Met de tijdzones mee vliegen we in het daglicht naar het westen, naar het winterse witte en koude Nederland. Met sneeuwstormen en dikke ladingen sneeuw die daar op ons wachten.
En met heldere luchten geniet ik van de wereld onder me. Die prachtige wereld met zoveel unieke natuurpracht. De woestijnen, zo divers en zoveel kleurtinten. Met gebergten en bijzondere wolkenvormen. Besneeuwde glooiende maar hoge bergen van Irak. Besneeuwde hoogvlaktes met bergmeren en meanderende rivieren. Jurg en ik vallen in de ene na de andere verwondering. Na zoveel vliegen, na zoveel reizen, na al zoveel moois gezien te hebben vanuit een vliegtuig, en hoe bijzonder dat ook steeds was... nog nooit was het uitzicht gedurende een hele vlucht zo wonderlijk schoon, zo verrassend bijzonder, zo uniek en intens! De wereld, mensen, de wereld is zo bijzonder mooi... daar zijn geen woorden voor!

En dan... dan tegen de schemering vliegen we Nederland binnen... Wit en dichtgesneeuwd Nederland...

Wereldse-kusjes

P.S. En na landing snel de zaken voor Jurg regelen, incheck op zijn transfer, dikke knuffels en een afscheid. Tegelijk dat ik met de trein thuiskom krijg ik een bericht uit Zurich dat hij ook daar in winterse omstandigheden veilig geland is. Zijn huis is om de hoek bij het vliegveld, en zo zijn we zo goed als tegelijk thuis. De kerstboom staat op me te wachten... en komt pas morgenvroeg aan de beurt, als we met het gezin een derde kerstdag vieren. :D