Gekidnapped!!!

Vandaag gaan we naar de markt!
2 keer per week houdt de lokale bevolking een grote markt in een plaatsje hier 15 kilometer verder op.
We gaan met een aantal van de groep te voet! (De anderen gaan met de lokale bus) Het wordt een schitterende wandeltocht. Het is eigenlijk gewoon de doorgaande weg volgen, de grote weg, maar met weinig verkeer. Het is heerlijk zonnig en 's ochtends zo'n kleine pak-em-beet 24 graden. Het is een tocht door mooie natuur en dorpjes waar van alles gebeurt. De mensen lijken niet zoveel blanken te zien. Eerst kijken ze wat stuurs, maar als we dan Ni Hao (goedendag) zeggen, dan breken hun gezichten open. En dan worden ze heel nieuwsgierig. Dit is zo'n mooi gezicht, keer op keer.

Als we een 5 kilometer voor de markt zijn, wordt het langzaamaan drukker op de weg. Veel vrouwtjes en mannekes die met hun koopwaar of juist met lege manden naar de markt gaan. Allemaal te voet. Leuk!!! Maar ook hard werken. We kennen allemaal de plaatjes van de stokken over de schouders waaraan 2 zware manden hangen die dan gedragen worden. Zo lopen ze hier dus bijna allemaal...oh, wat zijn die mensen sterk en wat moeten ze hard werken.
De vrouwtjes en mannekes lopen lekker keuvelend door en als we voorbij lopen wordt er volop gelachen en gekwekt. Hahaha, zo bijzonder...

Dan komt de markt! Dit is in alle aziatische landen ook weer een genot! Alle geuren en kleuren en koopwaar komen hier voorbij. Het is een drukte en bezigheid van jewelste en je ziet de meeste rare en bijzondere dingen. De varkentjes en eendenkuikentjes worden hier levend verkocht (nee, de kuikentjes worden hier niet (meteen) opgegeten, maar ze worden tam gemaakt om op de rijstvelden mee te werken. Dat is altijd prachtig om te zien). De slagers die in de open lucht hun vlees staan te hakken. Groenten en fruit, 2e handse spullen (voor 1 Yuan, een eurodubbeltje, een 2e hands kalligrafeerkwast gekocht...en het oude manneke glunderde helemaal), kleren, potten en pannen (wokken zo groot als een chinees)...snoepwinkels voor de kinderen, veel eettentjes, en de tandarts heeft er zijn open lucht praktijk (brrr) nou ja, te veel om op te noemen.

In plaats van met de bus terug te gaan, besluiten we samen van deze heerlijk dag verder te genieten, door ook de terugweg te gaan lopen. De anderen gaan met de bus en verklaren ons voor gek. Maar och, dat wisten we al. Weer lekker 15 kilometer teruglopen, over die prachtige weg, met een heerlijk zonnetje en lekkere herfstlucht, een kleine 27 graden nu. Niemand die ons wat maakt!

De vrouwtjes lopen nu weer van de markt naar huis. En na een half uurtje komen we te lopen naast een heel oud klein vrouwtje. We raken al snel aan de praat (Chinees-Helmonds) en het is een pienter vrouwke. Ze knijpt lachend en bewonderend in onze bovenarmen. Vooral in die van Maria. Deze zijn wat dikker dan die van de Chinezen... Ze neemt ons allebei in de arm en we lopen een stukje met haar op, lekker kwebbelend.
Als we na een kwartiertje door willen stappen en afscheid nemen, komt daar niets van in. Nee, nee, ze laat ons nog niet gaan. We maakt ons duidelijk dat we met haar mee moeten naar haar dorp. Dus, we laten het maar gebeuren. Bijzonder toch...

Al snel verlaten we de harde weg en lopen een zandpad af naar een klein dorpje. Ze wijst op een van de hoger gelegen houten huizen. En neemt ons mee. Anderen dorpsgenoten krijgen geen kans om ons aan te spreken of te benaderen. Nee, zij is gastvrouw, dus hup, snel de trappen omhoog.
Ze maakt de houten voordeur van het grote huis open. Als we binnenstappen komen we eerst in een soort stal, met kippen en allerlei gereedschap. De trap op kom je in de woongedeelten. De middelste deur maakt ze open, en is haar woonruimte. Hier staat toch wel van alles. Houten banken naast de wand, met aan de wand de kaart van China en een wereldkaart, met natuurlijk China in het midden. 2 ruime fauteuils, een kast met een tvtje en soort muziekapparatuur, en in een zijruimte nog een tvtje (niet te veel luxe verder voorstellen hoor...het oogt nog steeds primitief.)
Het is in ieder geval heel bijzonder.

Ze duikt haar keukentje in en rommelt van alles. Oei oei oei, ik ga dus echt niets eten en drinken hier want dat is vragen om darmproblemen. En jawel, voordat we iets kunnen zeggen, hebben we kommetje koude rijst met een koud waterachtig sapje erin. Zij pakt haar stoel en begint voor onze neus smakelijk te eten, lekker slurpend en boerend. We kijken elkaar aan met een blik...
En ze gebaart dat we moeten eten.
Ik wrijf op mijn buik en gebaar dat dat niet kan en wijs op ons flesje water. Maria staat op en probeert uit te leggen dat als we dat eten moeten overgeven en diarree krijgen. En ik vrees in gedachten dat we haar daarmee beledigen...haar kookkunsten zouden ons ziek maken, wie wil dat nu horen...?? Maar nee, ze snapt het en begint te lachen. En pakt een blik met koekjes, mmmm, lekker. Wij geven haar onze vers gekochte mandarijnen. Dat vindt ze leuk!

Ze komt op de bank tussen ons in zitten. En gebaart dat we moeten blijven slapen... Tja... Wat nu...? We bedanken haar vriendelijk, maar leggen met gebaren uit (let wel, zij spreekt dus Chinees en wij niet, dus alles met gebaren erbij, heel bijzonder!) dat we nog moeten wandelen naar Chengyang. Nee, ze wil er niets van horen! Ze steekt haar armen weer door de onze en klemt deze met heel veel kracht tegen haar aan. Tjeetje, ze is heel sterk! We moeten wat voorzichtige moeite doen om los te raken. Maria laat dan de foto van ons pap zien en maakt haar duidelijk dat hij op ons in Chengyang zit te wachten...een leugentje om bestwil! Maar nee, ze laat ons niet gaan.

Maria pakt heel slim haar camera en laat zien wat we gefilmd hebben. Chengyang, de groep en haarzelf. (Als Maria vooroverbuigt pakt ze kakelend en bewonderend haar rug en heupen vast en klopt er op alsof ze ze taxeert...het is zo komisch.)
Ze moet in ieder geval hartelijk lachen om de film, en lacht haar weinige tanden bloot. Ze heeft ons los gelaten (dat is Stap 1), maar wil er nog steeds niets van horen dat we gaan. Nee, we moeten blijven slapen. We duiken een euromuntstuk uit de tas op en leggen die in haar hand. Dit is vreemd voor haar. En ik neem haar aan de hand mee naar de wereldkaart. Ze wil eerst niet opstaan, maar komt toch. Ik wijs op de munt op haar hand en dan op Nederland op de kaart. Dat vindt ze heel bijzonder! Ik gebaar snel naar Maria dat ze ook moet gaan staan en de tas moet pakken. (Stap 2)
Het vrouwtje heeft wat in de gaten en probeert ons nog steeds over te halen. Maar we geven haar voor haar gastvrijheid nog 10 yuan. Zoals gebruik in deze culturen neemt ze dit natuurlijk eerst niet aan. Na wat aandringen en half opbergen (en die oogjes het briefje gretig in de gaten houdt) neemt ze het toch aan.

We stappen naar de deur, maar krijgen geen kans. Ze sluit snel de deur en gaat er resoluut voor staan! En nu lacht ze niet meer! Nee, ze kijkt heel nukkig en stuurs. Tja...daar staan we dan. Wat nu te doen...?! We kunnen haar fysiek natuurlijk best aan de kant duwen en de deur uit rennen (zien jullie dat ook voor je...?!) maar ja, dan hebben we haar misschien wel in onze nek en haren hangen of het halve dorp achter ons aan (zien jullie dat voor je...?! haha).
Maria pakt slim het jasje van het vrouwke van de bank en probeert haar dat wat aan te trekken en uit te leggen dat ze een stukje met ons mee loopt. Ze blijft eerst nog nukkig staan, maar uiteindelijk weet ons mam het ijs weer te breken. En ze trekt haar jasje aan (Stap 3...). En jawel, ze opent de deur, en we stappen snel op de gang. Ze gaat ons voor de trap af en wil dan in de stal snel de voordeur sluiten. (Ik zie ons al opgesloten in de stal...) En ik zeg snel tegen Maria dat we moeten zorgen dat we buiten staan, dus duwen de deur voordat ie helemaal dicht is weer open. Ja, we staan buiten JIPPIE !! :D

Ze geeft zich gewonnen en stapt nu achter ons aan de berg af. Ze lacht nu weer volop...wij ook, pff...
We willen bij de dorpspoort afscheid van haar nemen, maar nee, dat zou haar imago binnen het dorp schaden, ze loopt helemaal mee naar de harde weg.
We zeggen nog lachend tegen elkaar dat ze nu waarschijnlijk bij ons komt slapen in Chengyang!
We besluiten hoe dan ook, dat we daar er snel vandoor gaan, dus met grote stappen verder lopen.
En dat lukt...!! Ni Hao, Ni Hao, Tsje Tsje en maar zwaaien, en maar zwaaien. Ze komt nog een stukje roepend achter ons aan, maar nee, we lopen nu resoluut door, nog eens achteromkijkend, en snel de bocht om...ze is verdwenen, en het is stil geworden...

Hahaha, wat een ervaring!! Nu kunnen we er weer hartelijk om lachen. Ze was ontzettend lief, echt waar, maar het was een hele aparte ervaring...
En we vervolgen lachend onze weg, en met een Hans en Grietje gevoel...!
Wat een verhaal hebben we aan de groep te vertellen als we uren later onze vermoeide voetjes glunderend omhoog leggen met een koud pilsje en colaatje in de hand...!!

Hans-en-grietje-kusjes