Helicopter....naar Kongde

Kongde, 17 november 2007

Oei, oei, oei...vandaag gaat het gebeuren. Mijn eerste helikoptervlucht. Ik vind het vooruitzicht te gek, maar ook spannend. Hoe zal het zijn voor dat ding te staan...

Ik zit bij de eerste lichting. Dus ontbijten...maar een licht crackertje, je weet nooit.
Ik heb heerlijk geslapen, van de kaartwinst natuurlijk en van de zware heerlijk tocht de dag ervoor.
Maar voel me wel moe...

Rond 8 uur horen we het geronk...de heli komt er aan. En jawel, een prachtig gezicht hoe hij voor onze lodge langzaam en met veel herrie landt. Ojee, ojee...
Het is gelukkig wel een moderne, maar ook een kleine. We kunnen slechts met 3 achter de piloot zitten. Alhoewel je groot genoeg bent, doe je automatisch wat je ook altijd op de film ziet...je rent naar de deur van de helicopter, gebukt, zo laag als je kan...haha, bang om je kop afgemaaid te krijgen door die wieken. Wat een herrie en wat een wind. Machtig gevoel!
Hop er in, en voordat we de riemen vast hebben gaan we al... (Als ik dit type he, oh, dan zit ik er weer in...)
Het is te gek!!!!!!!!
Wat een bewegingen en vrijheid heeft dat ding. Schuin omhoog, wat een wooowwwww gevoel haha.

Het uitzicht is te gek!!

Maar de vlucht veel te kort...
De piloot komt afspraken niet na. En we worden slechts van a naar b gebracht in ruim 5 minuten tijd. terwijl een vlucht rondom van een kwartier is beloofd. Met een supergevoel van de ervaring, maar met een kleine kater van de korte duur, worden we bij Kongde - het hoogste punt van onze trekking - afgezet. De heli vertrekt weer meteen om de volgende lichting op te halen.

Kongde is eigenlijk niets meer dan onze lodge en 2 huisjes. Maar de ligging...prachtig...!
We zitten hier op 4300 meter. We kijken pal op de Everest. Die ligt er nu een stuk machtiger en imposanter bij dan de dagen ervoor.
De Everest is omringd door de Nutse, de Lotse en Lhotse Shar. We kijken uit over de vallei die gaat naar naar het Everest Base Camp op 5600 meter. Onder ons zien we prachtig Namche Bazar liggen, en we kunnen helemaal het pad volgen dat we gelopen hebben die dag dat we de Everest voor het eerst zagen.
En daar genieten we van op onze steen, terwijl de heli weer de volgende lichting brengt.

Inmiddels wordt er al druk gewerkt aan een nieuwe vlucht voor ons.
En als iedereen in Kongde staat, mogen wij nog een rondje maken.
Tjonge, het wordt een - voor ons - spannende tocht. De piloot vliegt recht op een berg af. Natuurlijk buigt ie ver van te voren weg, maar het is indrukwekkend als je voor het eerst in een heli zit. Hij vliegt vervolgens tot ook wel weer hilariteit dicht langs de hoge witte bergflanken. Ohhhh, als hij nu maar weet hoe lang zijn wieken zijn....hahaha. Het is super!!! En wat een vrij gevoel !!!
Helaas is het weer te snel voorbij...;-)

Thee drinken, met zicht op de Everest, stervenskou want we moeten in de schaduwkant zitten. Aan de dakrand bij de slaapkamer hangen de ijspegels...de hele dag, want hier komt geen zon. De wasem komt in de kamer uit je mond. Het is er donker, koud en slechts koud water.
En ik kom er achter dat warm water voor mij toch wel een luxe is waar ik behoefte aan heb, in algemene zin.
Ik roep altijd, en dat meen ik ook echt, dat ik tijdens mijn reizen weinig luxe nodig heb. Als de lakens schoon zijn is me dat goed genoeg. Tenslotte hoef ik er alleen te slapen. Maar...warm water is een luxe hier in de kouwe bergen. En dat is voor mij de enige luxe waar ik eigenlijk niet buiten kan(wat een cissy he...).

Na de lunch kunnen we weer een wandeltocht maken op de Farak Ri, de berg pal achter ons. Het lijkt op zich een makkie, maar het is stijgen.
Tijdens de lunch ben ik in gevecht met mezelf. Ik ben vermoeid, maar heb vooral last van een blok in mijn maag. Er zit iets niet goed. Ik overwin mijn eigen competitiedrang, en besluit maar eens een dagje niet mee te gaan. Een voor mij op dat moment moeilijke beslissing...ik wil zo graag alles!!
We blijven met vijven achter, lekker op kussentjes aan de zonnekant van de lodge, en ik word geplaagd omdat ik niet mee ga.... en bijna ga ik alsnog...
Maar ik ben zo blij met mijn besluit als ik daar lekker in die zon zit, en ik de rest al heel snel heel klein zie worden... De berg ziet er toch niet zo makkelijk uit als gedacht...! Wat een geluk...dat had ik niet op kunnen brengen vandaag. De groep komt ook maar halverwege de berg...maar komen terug met verhalen om bijna jaloers van te worden...

Het is weer een uitzonderlijke mooie stralende dag. Weer geen wolkje aan de lucht. En we genieten voor het avondeten van de zonsondergang op de Everest en de andere bergen.
Het is indrukwekkend...maar oh zo kou! Van een foto maken worden je vingers al heftig rood.
Angelu prijst ons gelukkig met het weer dat we hebben. Er zijn maar weinig mensen die dit zo mogen aanschouwen, en dat dag na dag.
Mazzelaars!! (Ge krijgt wa ge verdiend he...wel uniek uitzicht, maar geen heit watter)

We kaarten nog wat bij het haardvuur, en dan avondeten. Dat bekomt me niet goed door die blok in mijn maag die zwaarder is geworden.
Ik wijt het een beetje aan de lunch de dag ervoor, die misschien door de flinke afdaling in mijn maag tot een brok is gevormd...Aan de andere kant heeft mijn kamergenootje al 2 dagen darmproblemen, en we delen tenslotte dezelfde toilet...
's Nachts raak ik ook aan de diarree (lekker he...!) De blok heeft zich verplaatst van mijn maag naar mijn darmen, en ik vrees de volgende dag voor het moment dat die blok aan het einde van mijn darmen komt... :D

Zo-vrij-als-een-vogel-kusjes

Statistieken:
0 km gewandeld
0 meter gestegen
0 meter gedaald
0 uur gewandeld
De hele dag stralend blauwe lucht
's avonds koud