Pechvogels...

Je krijgt wat je verdiend zeggen ze wel eens...
Nou dan hebben wij iets verkeerds gedaan!
Het zal weer een hele dag regenen...pfff. Dit gaat niet goed.

Telkens als we vragen naar de weersvooruitzichten, kijken de nieuw zeelanders ons beteuterd aan. Het zal de komende dagen slecht blijven. Ojee ojee... Het is zelfs voor hun unusual. Ze hebben sinds 4 dagen buien en dagen met veel regen, en het "goede nieuws" is dat dit nog een dag of 4 verwacht wordt...
Dat wordt echt onze plannen bijstellen, want de komende dagen staan boottochten, met dolfijnen zwemmen en duiken op het programma. Met een 18 graden, regen en wind dus niet echt lekker...

De bedoeling is om helemaal naar Cape Reinga te rijden. Zoals we wel al wisten uit de voorbereiding is het laatste stuk gravelweg, waar we van het verhuurbedrijf niet op mogen (dan zijn we niet verzekerd als er iets gebeurd). We zouden kijken hoever we kunnen komen.
Maar, de dame van ons hostel vertelt dat het wel 20 km is. Lopen heen en terug is dus geen optie. Misschien waaien we dan zelfs van de kaap af ;D Fietsen is geen optie. En er gaan geen taxi's en kleine busjes. Alleen hele grote bussen, die over de Ninety-Mile-Beach rijden (over het strand jawel) en de kaap bezoeken. En dat voor een kleine 85 nz dollars. Dat hebben we er niet voor over...

Daarbij met dit weer... Wel een beetje jammer, want het is het noordelijkste puntje. Er staat een mooi vuurtortentje, een oude boom op de kliffen die volgens de Maori de weg naar hun mythische onderwereld is waar je na het sterven naar toe gaat. En, het is de plek waar de Tasman Zee en de Pacifische Oceaan elkaar ontmoeten, met heftige stromingen gepaard.
Nou ja...helaas, dan maar niet...

We gaan nog wel even naar het Ninety-Mile-Beach met ons autootje. Een mooi langgerekt strand, zoals ons noordzeestrand. Het is nog droog, en we wandelen lekker even over het strand, op zoek naar bijzondere schelpen. De golven zijn hoog, en lichtgekleurd, en ondertussen begint het te miezeren...

We rijden via hele mooie wegen, door schitterende natuur (nog steeds teletubbieland), leuke plaatsjes en dorpjes. En hebben uitzicht over schitterende baaien... alleen ziet alles er triest uit. Maar och, ik kan hier ook zeker wel van genieten. Alles onder het rijden in je opnemen is ook heerlijk reizen. En het weer en de situatie kunnen we toch niet veranderen...

Toch is er een flinke teleurstelling. In de normaal prachtige Bay of Islands zouden we een boottocht doen en dolfijnen en misschien walvissen gaan spotten. En zelfs met dolfijnen zwemmen. Een waar hoogtepunt zou dit moeten zijn.
Echter de baai bij Pahia is modderbruin - zoals blijkt van het vele regenwater uit de heuvels dat via de rivieren in de baai stroomt.
Een vriendelijke vrouw van de cruises - met een nederlandse vader - vertelt ons dat alle cruises van de laatste dagen gecancelled zijn, en ook voor morgen verwacht wordt dat ze weer niet doorgaan. Balen!! Mega balen!! Maar ondertussen hadden we dit wel een beetje verwacht...
Och, ik relativeer de boel dan maar: "het was niet de bedoeling vandaag, we zouden anders vast verdronken zijn of opgegeten door een orka".

Aan een heerlijke hotchocholate en caffe latte likken we onze wonden, en besluiten door te rijden. Er is niets anders te doen hier.
We rijden door naar Whangerei. De plek van waaruit we zouden gaan duiken bij de Poor Knights Islands, een geweldige duiklokatie. Hij staat in de top 10 van Jacques Cousteau (schrijf ik dat zo?) die bekende onderwater-documentairemaker (wie kent em niet).
Ik heb voor mezelf besloten dat ongeacht het weer, als de boot gaat, ik mee ga. Onder water heb je toch niet zo'n last van het slechte weer, tenminste als het geen invloed op stromingen heeft. De vingers dus gekruist houden.

We overnachten op een heerlijk plekje (alweer) in een knus hostel net buiten Whangerei. Het lijkt op het Engelse platteland. De eigenaar Jon raadt ons aan naar de Whangarei Falls te gaan, die staan er nu goed bij nu er zoveel regen valt... Hij heeft helemaal gelijk!! Het is super indrukwekkend!! Het regenwater heeft er voor gezorgd dat de waterval wel 3 of 4 keer zo groot en heftig is als de foto's die we ervan gezien hebben. Super... wat een geweld. (elk nadeel heeft dus ook zijn voordeel :)) We staan aan de rand waar het water in alle heftigheid naar beneden stort!! Geweldig!! We kunnen naar beneden om uiteindelijk aan de voet in de nevels te gaan staan. Daar staan we in onze poncho's te glunderen!! :D Het riviertje is helemaal buiten zijn oevers getreden. We maken er een wandeling van een kleine anderhalf uur. Zeiknat, maar wel lekker genietend. Eindelijk weer wat echte inspanning!

Terug in het hostel is er weer slecht nieuws. Jon heeft gebeld met de duikschool. Het weer is de laatste dagen ook te slecht geweest om te duiken. Ze zijn steeds niet uitgevaren en weten nog niets over morgen. We moeten om 7 uur 's morgens bellen, dan weten ze de situatie! Hmmm... daar heb ik geen goed gevoel bij.

Christel heeft besloten niet mee te gaan duiken. Ze voelt zich nog niet zeker genoeg om vanuit de boot in het water te gaan en dan onder water naar de diepte. Daarbij werkt het weer ook niet mee. Ook voor mij is het weer niet zo'n fijne bijkomstigheid voor het duiken. Maar goed, morgen zullen we het zien...

Heftige-waterval-kusjes

"Things are never so bad that they can't get worse"