Bad luck turns into good luck!

Het wordt een heel bijzonder dagje vandaag!!

's Morgens verlaten we Rotorua en gaan op weg naar Lake Taupo, en zullen aan de andere kant ervan een overnachtingsplekje zoeken. Zover komen we echter niet...

Op weg naar het plaatsje Taupo (aan het meer) gaan we eerst even kijken bij de Huka Falls. De mooie blauwe rustige Waikato rivier moet hier door een rotsversmalling heen. Al het water wordt samengeperst tot een woeste massa! Lichtblauw water zoals je het nog nooit gezien hebt, met schuimende witte koppen en luchtbubbels! Het is dat Christel het met eigen ogen ziet, zegt ze, anders zou ze denken dat het kunstmatig is! hahaha. Zo'n kleuren dat kan haast niet... Maar, dat dacht ze ook bij de geiser... en bij de stoomende gaten uit de grond. Hahaha! Hoezo een beetje achterdochtig Chris ;)

We lopen het brugje op. Machtig om boven dat woeste water te staan! Daar waar de versmalling ophoudt, valt het water met een woestheid 10 meter naar beneden. Niet normaal zo heftig! Dan kolkt het nog een heel stuk heel heftig, totdat de rivier weer tot rust komt en het water rustig verder stroomt.
Zo gaaf!!

Ik wil bij stromend water altijd uitproberen wat er gebeurt met bijv. een badeendje als je dat op het water gooit... Welke weg volgt het? De snelle weg? Of wordt het steeds teruggeworpen door de golven? Of verzuipt het en komt het niet meer boven?
Ik ga takken zoeken! En bij de waterval in het water gooien. De 2 takken daar gaan heeeeel rap met de waterval mee... en zien we nooit meer bovenkomen...!
De takken vanaf het brugje in de stroomversnelling zien we even de snelle stroom afgaan, en dan verdwijnen om verder op nooit meer boven te komen...!

Na dit natuurgeweld rijden we weer een stukje over de grote weg en gaan naar de Craters of The Moon. We rijden de parkeerplaats op, draaien met pak-em-beet 10 km per uur in, ineens een geluid onder de auto... net of we iets raken, een steen of zo?! Maar we weten zeker dat er niets lag...
Ik stap uit om even te kijken. En ook 2 mannen op de parkeerplaats komen aanlopen. Zij hebben het ook gehoord. Niets te zien op de weg....
Oei oei zeggen de mannen al. Christel rijdt een stukje door, remt, en weer dat geluid. Stop maar! Het linkerachterwiel blokkeert bij het remmen! De mannen kijken er naar, analyseren het, stappen een keer in de auto en proberen.
Jep, groot probleem is de conclusie! :( En ook nog eens gevaarlijk! Als dit een paar minuten eerder op de grote weg was gebeurd met 80 km per uur afremmen, dan hadden we een flinke spin gemaakt...

Gelukkig hebben we 24 uur service op de huurauto. 24 uur de tijd om te reparen, en niet te maken? Dan binnen nog eens 24 uur een vervangende auto. We mogen van Darcy, een van de mannen die ons helpt en die in het park werkt, de telefoon gebruiken om Jucy te bellen.
Stomme pech natuurlijk! Dat gaat ons tijd kosten. We bellen en worden doorgeschakeld naar de plaatselijke monteur in Taupo, op zo'n 10 kilometer afstand. Darcy legt uit hoe serieus het probleem is. Echter... het is zondag. De monteur kan niet eerder komen dan morgenvroeg 8 uur. pffff :( :(
Tja, het is niet anders.

Darcy vindt het sneu voor ons. Hij zegt dat zijn vrouw straks zijn lunch komt brengen en zij ons dan wel een lift naar Taupo geeft. Kan ze ons bij een lodge afzetten, en dan kunnen we toch al onze spullen meenemen en hoeven we niet bij de auto te blijven. Super!
(Ik wilde al eens een berichtje wijden aan hoe aardig de Nieuw Zeelanders zijn... en dat blijkt hier weer uit!) We krijgen hier een warm gevoel van!
Ga maar het park in, zegt ie. Zijn vrouw wacht wel. Jee, dat kunnen we toch niet maken. En daar komt ze al aanrijden, met een vriendin en 2 poedels op de achterbank.
Zij willen ons graag helpen en zeggen ook dat we gewoon ons ding moeten doen. Ze wachten wel. No problem. We zeggen dat we dat niet kunnen maken, dat we het al geweldig vinden dat ze ons willen helpen, maar dat we niet hun zonderdagochtend en ook nog middag plannen in de war willen gooien.
Nee, ze willen er niet van horen. Ze blijven met de lunch gewoon even daar. Hop, en nu gaan!

Okidoki dan!
Van alle plekken waar we pech hadden kunnen krijgen, mogen we van geluk spreken dat het hier gebeurt!!

We lopen de ronde door het park. Het is weer heel bijzonder! Het is ook weer vulkanisch gebied. Het is een beetje vlak met minder bomen en hei-achtige natuur, en overal komt stoom uit de grond. Gewoon, tussen de struiken door, of uit de gaten in de grond. Een heel apart landschap en een maangevoel. Zo apart!

Als we weer bij de uitgang zijn, zijn de vrijwilligers van het park waaronder Darcy bezig met het testen van Segway's. Dat zijn van die motortjes met een plankje tussen 2 banden, met een stang omhoog met 2 handvaten. Op dat plankje sta je dan, en dan kun je rijden. Uhm...ik besef dat jullie waarschijnlijk geen idee hebben wat ik bedoel (als ik hetzelf teruglees zou ik het ook niet weten, maar ik kan het niet anders beschrijven...:))

Ze overwegen ze voor het park aan te schaffen en bieden ons aan om het een keer te proberen! We stappen op... en lachen! Met die dingen kun je geen gas geven of remmen zoals op een motortje. Nee, het heeft een computer dat gevoelig is voor de druk vanuit je voeten en lichaam. Leun je een beetje naar voren, dan ga je vooruit. Een klein stukje naar achteren en hij stopt, en gaat zelfs achteruit. Naar links en hij gaat linksom, en naar rechts rechtom. Super!!! Even een rondje over de parkeerplaats en we grappen dat we wel op die dingen naar de stad gaan haha.
De suprise wordt echter nog groter als we met 2 jongens uit Guatamala op die dingen een rondje mogen maken in het park. Het pad is nl. van houten vlonders. En ze willen met deze Segway's onder begeleiding van gidsen over dat pad gaan. Wij mogen testen!! We slaan eerst af, we kunnen die vriendelijke dames toch niet nog langer laten wachten. Maar ook hier willen ze weer niets van horen. Wat bijzonder toch allemaal! Dat hadden we anders nooit meegemaakt!

En zoef... lekker over het pad op die dingen. Super! Alleen het pad gaat af en toe wat omhoog en wat omlaag. Oei... da's lachen, want hier moet je nog wat meer vooruit om gas te geven en vaart te maken, en meteen terugnemen heuveltje afwaarts. Er wordt flink wat afgelachen en geoeiittt. :D
Maar... we komen heelhuids terug. Helemaal melig en gelukkig!!

Dan is het na wat nakletsen tijd om onze spullen over te hevelen van onze auto naar hun auto.
Darcy is morgen toch weer om 8 uur op het park en zal wel de monteur en de auto mee in de gaten houden. We wisselen telefoonnummers uit.
En dan op weg... met de poedels tussen ons in op de achterbank. We raken gezellig met de dames in gesprek. Rob en Marge (de vrouw van Darcy) zijn geen moeder en dochter zoals we vermoeden, maar 2 goede vriendinnen. We praten over onze plannen en over Taupo waar zij wonen. Tja, we komen er niet zomaar mee weg. We krijgen een speciale lokale toeristische route!!

Ze nemen ons even mee naar de garnalenkwekerij aan de rivier. En of we al naar Huka Falls zijn geweest? Bij de kwekerij zien we de jetboats over het water crossen. Dat ziet er zo gaaf uit... wie weet doen we dit nog eens.
Dan langs 2 mooie lookouts over de stad en het meer. Prachtig!! Het meer is geweldig groot en mooi, met op de achtergrond in de verte de pieken van het Tongariro National park...

Het is toch geweldig vriendelijk van de dames dat ze ons dit allemaal laten zien. Och, ze hebben geen andere plannen voor deze dag en vinden het ook allemaal kei leuk!
Ze willen ons nog niet laten gaan, en we worden bij Rob thuis voor een christmaswijntje uitgenodigd.
Nou ja, dat kunnen we gewoon niet afslaan (denken jullie nu net als wij even aan het avontuur met het Chinese vrouwtje...?! :))
We komen bij een prachtig huis! Rob zit er niet helemaal slapjes bij. Ze is ook als een oudere engelse dame!
Als we ons op de bank genesteld hebben met onze drankjes komen de verhalen los. Rob heeft een boeiend leven gehad. Door het werk van haar ouders en later van haar man heeft ze over de hele wereld gereisd en gewoond. Haar man is 5 jaar geleden overleden en ze mist hem heel erg. In Marge heeft ze een hele goede vriendin. Bijzonder...

Het is inmiddels 4 uur 's middags. We moeten toch wel op zoek naar een hostel en nemen afscheid van Rob. Marge rijdt door de stad ons nog allerlei tips gevend en langs het meer. Daar zijn de bars en restaurantjes, daar de winkels, daar het begin van een mooie wandeling. Daar is de haven, dat bootje doet mooie trips. En even een stop bij het bungeejumppark. Als we ook durven... NEE dus...! Zij ook niet, lacht ze. En we blijven even kijken naar de waaghalzen die het wel durven. Daar zien we onze 2 gasten uit Guatamala! Die gaan springen!! We blijven kijken. Zo komisch!!

Dan is het naar een hostel. Het eerste zit vol. Als we de tweede proberen zegt Marge al dat als er geen plaats is we bij hun moeten crashen, ze hebben nog wel ruimte. Maar hier is plaats. En we nemen hier afscheid van haar. We bedanken haar voor de geweldig leuke en onverwachts heel bijzondere dag. Volgens haar is de suprise ook groot voor hun geweest! Heel gaaf zo'n bijzondere ontmoetingen!!
Inmiddels hebben we ook kei grote honger. Dus snel omkleden en op weg naar de eettentjes. Eten koken is er nu niet bij, dat hebben we in de auto gelaten! Terwijl we op straat lopen, komt ook nog eens Darcy voorbij gereden. Even nog een praatje over alle leuke dingen die de dames voor ons gedaan hebben...
Wat een lieve lieve mensen!

Wat een bijzonder speciaal gevoel krijg je van een dag als deze. Daar kunnen geen van te voren bedachte plannen tegenop!!
Oke, balen van de auto dat zeker, en ook jammer dat we nu 1 of 2 dagen verliezen... maar kijk eens wat we er voor in de plaats terug krijgen!! We hadden dit niet willen missen!!

Autopech-en-lieve-mensen-kusjes

"It is not enough to believe in miracles, you must depend on them."