Dag 22 - Wie het heet heeft... moet slim zijn!

Saijo, zaterdag 21 juli

Ik ben gebroken wakker geworden. Wat een nacht… pffffff.
Moe pak ik mijn spullen in en eet mijn ontbijtje. Wat een slechte keuze was dit hotelletje. Da’s dan ook voor het eerst. En voor het laatst hoop ik.
Mijn keel doet pijn, gevoel dat ik verkouden ga worden. Snel wat kiwietjes als vitaminebommetjes erin als ook een vitaminepil. Mijn ogen hangen half dicht… en ik weet dat er naast tempels in de stad ook een klim van 250 meter voor de boeg staat. Ai ai ai. Ik voel me nu al zo moe.

Myousyou zegt dat ie slecht geslapen want heeft gisterenavond te veel koffie gedronken. En ik zucht dat ik slecht geslapen heb om andere redenen.
En zo gaan we op pad, in een nog stille rustige maar al 30 graden hete stad. 7 uur in de morgen. De zon schijnt….

De eerste 3 kilometer door de lange rechte straten van de stad. Nu al onder de paraplu ter bescherming. Dit gaat een fijne dag worden… Ik voel me echt niet lekker, beetje aankomend ziek gevoel. Je kent het wel, niet ziek, niet lekker, er tussenin. Ik ben stil.
Tempel 56 (Taisanji) is stil en nog verlaten. Als we nog even uitrusten voordat we naar de 3 kilometer naar tempel 57 lopen komt de stempelmevrouw naar buiten en stopt ons 2 megagrote perziken in de hand. Lekker! Nog meer vitamientjes!

We lopen weer verder door de zinderende hitte. Naar tempel 57 (Eifukuji), net in de bossen. Schaduw… heerlijk. Nummer 58 (Senyuji)ligt 2 kilometer verderop, maar is naar een bergtopje van 280 meter. Ik weet dat ik dat nu echt niet kan… En het is zo frustrerend, want ik heb al een tijdje zin in een beklimminkje. Maar ik voel me niet goed. En ik zeg het tegen Myousyou. Nadeel is dat er geen bus naar deze tempel gaat en ik stel voor een taxi te bellen. Wat kan mij het schelen….
Myousyou raakt in gesprek met een Japans oud echtpaar en ik weet niet of zij het aanbieden of dat hij het gevraagd heeft (dat laatste kan ik me niet voorstellen want daar is ie veeeeel te bescheiden voor, en volgens mij is dat iets wat Japanners niet doen), maar hij zegt dat we met deze mensen mee mogen rijden naar de volgende tempel. Wat een geschenk!!

En in de 10 minuten dat we er heen rijden ben ik zo dankbaar… Het is zo’n lange steile klim met de auto, laat staan als we dit hadden moeten lopen. Ik had er vandaag écht niet de kracht voor gehad. Onmogelijk geweest…

Wel hebben we afgesproken em naar beneden te lopen. Dat is wel te doen. Dat kost me minder kracht. En zo gaan we na bezichtiging naar beneden door de bossen. Het is 38 graden en ik zie een oude Japanse man (in sportkleding) richting tempel hardlopen en even later rent ie ons als een hertje bergaf voorbij. Wat voor een gestel hebben die mensen hier! Ik zou sterven, sporten met deze hitte, dat weet ik zeker.
Ik ben zo blij dat we dit pad omgekeerd niet naar boven hebben hoeven te lopen, ook dat had ik niet overleefd haha. En zo lopen we – onder parapluutje – 6 kilometer naar tempel 59. Vlak weer.
Ik heb weer wat gegeten en voel me een stukje beter. Wat fitter, de keelpijn is gezakt en ik voel me minder slaperig. Jep, het gaat beter en dat is hier ook wel nodig.

We rusten na 3 kilometer in de schaduw uit. En ik laat vallen dat ik zo hoop dat er weer snel een bewolkte of regendag komt. Myousyou schudt zijn hoofd. Forget it! Het seizoen van wolken en regen is nu definitief afgelopen. De Japanse hete zomer is aangebroken. Vanaf nu alleen maar zonneschijn. Terwijl de temperaturen oplopen. Ai….
En weer word ik bevestigd dat mijn besluit de tocht in 1 maand te doen – onbedoeld – wel heel wijs is! Ingegeven door het inzicht dat een maand hier lopen genoeg voor me is, is het nu een van de verstandigste besluiten gezien de omstandigheden die de komende maand spelen.

En doorlopend komen we enige tijd later nat en bezweet alweer tempel 59 (Kokubunji) binnen. De laatste van vandaag. Hierna nog 2,5 kilometer doorlopen naar het station, een paar stationnetjes verder, en daar een hotelletje kiezen voor mijn rustdagje!

Terwijl Myousyou zijn rituelen uitvoert en ik een banaan eet word ik aangesproken door een vriendelijk echtpaar van een jaar of 60 dat een beetje Engels kan. Ze vragen waar ik vandaan kom en zo begint een leuk kort gesprekje. De man heeft 3 Nederlandse wandelvrienden die hij hier in Japan heeft leren kennen. Het blijkt dat hij een aantal keren wandeltochten van 100 kilometer binnen 24 uur aflegt, een soort Kennedymars. Ze groeten en gaan weer verder. En ineens krijg ik een ingeving dat ze ons misschien wel mee willen nemen naar tempel 60. De tempel die wij met trein en bus gaan doen omdat hij hoog hoog hoog in de bergen ligt (ja ik weet het, ik ben echt een watje geworden… maar het is goed, ik wil Japan ook nog overleven). ;o)
Misschien mogen we met de auto mee. Dat zou ons een dag besparen! En ik ren achter ze aan (strompelen zeg maar). Ze blijken al in de auto te zitten, maar staan er nog. En als ze het raampje opendoen vraag ik of ik en mijn Japanse vriend mee zouden mogen rijden naar de volgende tempel. Hun gezichten beginnen te lachen en yes yes, please come with us! Ze vinden het leuk! Geweldig!
Ik loop terug, het goeie nieuws vertellen en onze spullen pakken. In de auto en rijden maar! Het Engels praten is even voorbij als zij met drieen in het Japans doorgaan. Er wordt gelachen. Ik hoor Hollanda, en weet dat dat het over mij gaat. :)

Na een stuk snelweg gaan we de bergen in. Bocht na bocht na bocht gaan we snel omhoog. Ohh ik hou van dit soort weggetjes!! Rijden, niet lopen, haha. Shikoku is echt een eiland voor motorrijders! Wat een mooie weggetjes!
Ineens hebben we prachtig uitzicht op een bergmeer dat omringd wordt door hoge groene bergen. We draaien een ander weggetje op, en de weg is nu 1 auto smal, de bochten volgen elkaar nog meer op, het gaat nog steiler, en alleen maar door de bossen. Wat zou het een uitdaging geweest zijn in goeie gezonde omstandigheden zo’n bergetappe weer te lopen… maar ik weet dat dat er voor mij niet meer in zal zitten, niet als het zo heet blijft. Terwijl ik geniet van de weg heeft Myousyou last van wagenziekte. Ik heb met hem te doen.

En dan zijn we er. Ergens hoog in de bossen. Zonder uitzichten. Behalve nog een klein paadje naar beneden. De tempel zelf is een hele mooie vanwege de ligging. Het zou heel bijzonder zijn geweest hem na een lange wandeldag binnen zijn komen lopen.
Als we weer bij de auto zijn vraag ik of ik ze een rondje te drinken aan mag bieden. Maar daar willen ze niets van horen. Niet nodig, ze hebben in de auto, en hup, daar heb ik een flesje van hen in mijn handen. Als we vragen om benzinegeld te betalen wuiven ze dat ook weg. Osetta!
Helaas heb ik vanochtend mijn laatste klompje weggeven, en zit de rest helemaal onder in mijn rugzak waar ik nu onmogelijk bij kan…

Terug in de stad worden we bij een stationnetje afgezet. Myousyou heeft een kwartiertje nodig, want is kei misselijk van de autorit. Hij heeft er geen last van als ie zelf rijdt, alleen met de bus en achterin de auto. Oef, een Japanner die groen ziet in plaats van geel…

Dan kunnen we door naar de trein, even 2 stationnetjes terug op zoek naar een van de hotels daar. En na een kwartiertje rondlopen hebben we een goed, leuk en betaalbaar businesshotel gevonden. Wat een verademing na de afgelopen nacht! Hier blijven we 2 nachten en morgen… mag ik uitslapen!!! Joepie!!! ;D

Douchen, de was aanzetten, eten kopen. En wat rondlopen. Het hotel heeft fietsjes. Morgen misschien een stukje fietsen door de haven, langs het water. Als ik buiten durf te komen in de hitte hahaha.
Ik vraag Myousyou of ie al weet wat ie morgen doet. De berg Ishizusi-San of uitrusten. En hij zegt dat ie eerst vroeg gaat slapen, morgenvroeg opstaat en dan beslist. Ik ben benieuwd….

Aint-no-mountain-high-enough-kusjes

Statistieken
Gelopen van 7.19 uur tot 11.00 uur
Netto 2.50 uur
9,3 kilometer
> 33 meter < 250 meter

Weer:
38 graden in de zon


31 juli 2012 15:02 | Door: tant astrid
Ha vrouwke,
Wat n leuke dag, je maakt weer grapjes...dat komt goed. Enne nummero 59 al...dan komt de rest ook af. Fijn dat zo'n dag die zo brak start toch lekker gaat "lopen". Goed van je dat je een lift hebt gevraagd. Je hebt immers je japanerke om je te beschermen...of is het andersom. Ben benieuwd wat de volgende dag gaat gebeuren of ie in staat is je los te laten...wie heeft wie nodig. dikke kus
nb vandaag had ik een mooi lief rood eekhoorntje in mijn tuin...yeah hij zat lekker rustig totdat Jerry hem in de gaten kreeg