Machtige vulkanen!!
Door: Natasja
Blijf op de hoogte en volg Natasja
21 December 2007 | Nieuw Zeeland, Wellington
Het was geweldig!!!
Wat een gave goeie dag was het weer!!!
Om 6 uur blij opstaan, half 7 in de auto, 7 uur met het busje weg, en half 8 starten met wandelen.
Veel zon en blauwe lucht.
Vandaag zullen we een kleine 20 kilometer in de benen krijgen, waarvan we 700 meter stijgen, 1000 meter dalen en ook nog een 'detour' van anderhalf uur maken naar de summit (=top) van Mount Tongariro!
Het is hier dus erg woest, niets groeit hier, alleen maar kale vlaktes, veel rotsen en de vulkanen dus. Het begin is makkelijk, lekker lopen met wat kleine stijgingen. Heel apart en mooi! Dan komt ie... De beruchte Devil's Staircase (de trap van de duivel)...! Een zeer pittige steile klim, en dat over grillige lavarotsen die er neer gespuugd zijn, en waar niet echt een pad is. Zoek je eigen pad er maar tussen in! Het is op alle manieren mogelijk, als ge maar klimt!! :) En het is gaaf!! Werkelijk prachtig en flink stijgend, maar de uitzichten en de top zijn weer de beloning!!
We hebben nu nog nauwelijks bewolking en we zien Mount Doom nu echt van heel dichtbij, pik en pikzwart! En steil... matje matje, wat hoog!! We zien heel klein mensen omhoog gaan. Ze zijn speldenknoppen op de steile wand, een "detour" van 3 uur. Dat gaan wij niet redden. En het is ook nog niet eens gemarkeerd, duseuh... niet aan beginnen.
We lopen nu letterlijk door de krater van Mount Tongariro... immens groot. Maar in die krater zijn wel weer 4 andere kraters gevormd! Man, wat een heftig ding!! We lopen over de kraterbodem van de Southcrater, klimmen naar de rand ervan en over de rand naar het hoogste punt. We hebben hier schitterend uitzicht. En zien zelfs in de verte Mount Egmont (Mount Taranaki). Nu wel... :D
Een mooie Maori mythe...
De reden dat Taranaki alleen in de verte staat is als volgt. De vulkanen stonden ooit allemaal bij elkaar. Echter...Ruapuhe en Taranaki kregen ruzie over de vrouwtjes vulkanen. Ze vochten het uit en Taranaki verloor, met als gevolg dat hij weggezonden werd. En daar nu alleen in zijn eentje staat...
Inmiddels zijn er in de verte al wolken aan komen drijven. Als we van de top terug gaan naar het vervolg van de crossing, komen er donkere wolken de krater binnen waaien, en weet je dus heel goed waarom je alle soorten kleding mee de berg op moet nemen. Het is ineens heel erg chilly en dreigend met regen (die dan echt ijskoud zal zijn...). We zetten de pas er stevig in, en het is machtig te zien hoe die wolken in een mum van tijd de helft van de krater innemen. De top waar wij zojuist waren is niet meer te zien, en wij blijven de wolken net voor...
Snel weer een stukje stijgen, en we komen op de rand van de Red Crater! Wat we daar zien... Een groot gat met pikzwarte met felrode zandlavawanden... Wowww... Zoiets nog nooit gezien...!
De afdaling daar is ook pretty steil, en we moeten schuiverts maken door het losse zwarte lavazand. Met 1 stap naar beneden schuif je 3 voeten verder. En vandaar af hebben we weer prachtig zicht op de 3 Emerald Lakes en het Blue Lake! De 3 kleine meren zijn van dat lichtgevende blauw van alle fosfaten weer. Het blauwe meer is zoals de naam zegt... blauw :) Mooi!! En de zwavelgeur komt ons al weer tegemoet.
Grappig is dat juist bij deze meertjes met die rotte eieren lucht veel mensen hun broodjes zitten te eten... :D
Over een andere kraterrand lopen we verder, langs een kleinere vulkaanpuist die pikzwart is. Dan nog een kleine stijging, over de rand, en dan begint de echte afdaling weer. De rotsen hebben tot nu toe alle kleuren gehad, van pikzwart naar helrood, van paarsig en zachtrood naar geel en oker. Sommige rotsen hebben zelfs een gifgroene uitslag. Prachtig dus!!
De afdaling is ook super. De onderbeentjes en knietjes moeten flink werken.
Na een uurtje of 2 komen we bij de laatste berghut. Vandaar is het nog 2 uurtjes lopen tot de parkeerplaats waar we weer opgehaald worden. Af en toe valt er een druppeltje, maar we boffen, het blijft daarbij.
Na een uurtje komen we weer in begroeing en ineens in de bush. En dan ineens... het einde van de tocht. Inmiddels is het bijna 16 uur.
De Tongariro Crossing was echt geweldig!! Wat is het machtig om in zo'n immense krater te hebben mogen lopen!!
Pikzwarte-keien-en-gifblauwe-meren-kusjes
Howard's Lodge
40 km
veel zon op het laagland, heftige wolken in de vulkaan
"You always regret the things you didn't do" - Mrs. Murphy
Wat een gave goeie dag was het weer!!!
Om 6 uur blij opstaan, half 7 in de auto, 7 uur met het busje weg, en half 8 starten met wandelen.
Veel zon en blauwe lucht.
Vandaag zullen we een kleine 20 kilometer in de benen krijgen, waarvan we 700 meter stijgen, 1000 meter dalen en ook nog een 'detour' van anderhalf uur maken naar de summit (=top) van Mount Tongariro!
Het is hier dus erg woest, niets groeit hier, alleen maar kale vlaktes, veel rotsen en de vulkanen dus. Het begin is makkelijk, lekker lopen met wat kleine stijgingen. Heel apart en mooi! Dan komt ie... De beruchte Devil's Staircase (de trap van de duivel)...! Een zeer pittige steile klim, en dat over grillige lavarotsen die er neer gespuugd zijn, en waar niet echt een pad is. Zoek je eigen pad er maar tussen in! Het is op alle manieren mogelijk, als ge maar klimt!! :) En het is gaaf!! Werkelijk prachtig en flink stijgend, maar de uitzichten en de top zijn weer de beloning!!
We hebben nu nog nauwelijks bewolking en we zien Mount Doom nu echt van heel dichtbij, pik en pikzwart! En steil... matje matje, wat hoog!! We zien heel klein mensen omhoog gaan. Ze zijn speldenknoppen op de steile wand, een "detour" van 3 uur. Dat gaan wij niet redden. En het is ook nog niet eens gemarkeerd, duseuh... niet aan beginnen.
We lopen nu letterlijk door de krater van Mount Tongariro... immens groot. Maar in die krater zijn wel weer 4 andere kraters gevormd! Man, wat een heftig ding!! We lopen over de kraterbodem van de Southcrater, klimmen naar de rand ervan en over de rand naar het hoogste punt. We hebben hier schitterend uitzicht. En zien zelfs in de verte Mount Egmont (Mount Taranaki). Nu wel... :D
Een mooie Maori mythe...
De reden dat Taranaki alleen in de verte staat is als volgt. De vulkanen stonden ooit allemaal bij elkaar. Echter...Ruapuhe en Taranaki kregen ruzie over de vrouwtjes vulkanen. Ze vochten het uit en Taranaki verloor, met als gevolg dat hij weggezonden werd. En daar nu alleen in zijn eentje staat...
Inmiddels zijn er in de verte al wolken aan komen drijven. Als we van de top terug gaan naar het vervolg van de crossing, komen er donkere wolken de krater binnen waaien, en weet je dus heel goed waarom je alle soorten kleding mee de berg op moet nemen. Het is ineens heel erg chilly en dreigend met regen (die dan echt ijskoud zal zijn...). We zetten de pas er stevig in, en het is machtig te zien hoe die wolken in een mum van tijd de helft van de krater innemen. De top waar wij zojuist waren is niet meer te zien, en wij blijven de wolken net voor...
Snel weer een stukje stijgen, en we komen op de rand van de Red Crater! Wat we daar zien... Een groot gat met pikzwarte met felrode zandlavawanden... Wowww... Zoiets nog nooit gezien...!
De afdaling daar is ook pretty steil, en we moeten schuiverts maken door het losse zwarte lavazand. Met 1 stap naar beneden schuif je 3 voeten verder. En vandaar af hebben we weer prachtig zicht op de 3 Emerald Lakes en het Blue Lake! De 3 kleine meren zijn van dat lichtgevende blauw van alle fosfaten weer. Het blauwe meer is zoals de naam zegt... blauw :) Mooi!! En de zwavelgeur komt ons al weer tegemoet.
Grappig is dat juist bij deze meertjes met die rotte eieren lucht veel mensen hun broodjes zitten te eten... :D
Over een andere kraterrand lopen we verder, langs een kleinere vulkaanpuist die pikzwart is. Dan nog een kleine stijging, over de rand, en dan begint de echte afdaling weer. De rotsen hebben tot nu toe alle kleuren gehad, van pikzwart naar helrood, van paarsig en zachtrood naar geel en oker. Sommige rotsen hebben zelfs een gifgroene uitslag. Prachtig dus!!
De afdaling is ook super. De onderbeentjes en knietjes moeten flink werken.
Na een uurtje of 2 komen we bij de laatste berghut. Vandaar is het nog 2 uurtjes lopen tot de parkeerplaats waar we weer opgehaald worden. Af en toe valt er een druppeltje, maar we boffen, het blijft daarbij.
Na een uurtje komen we weer in begroeing en ineens in de bush. En dan ineens... het einde van de tocht. Inmiddels is het bijna 16 uur.
De Tongariro Crossing was echt geweldig!! Wat is het machtig om in zo'n immense krater te hebben mogen lopen!!
Pikzwarte-keien-en-gifblauwe-meren-kusjes
Howard's Lodge
40 km
veel zon op het laagland, heftige wolken in de vulkaan
"You always regret the things you didn't do" - Mrs. Murphy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
