Maar ook nog zeeziek...

Christchurch, 12 januari 2008


Nu weer even de tijd gehad om mijn dolfijnenbericht terug te lezen - het was haastwerk - en even af te maken en aan te passen. Het is noggggg langer geworden...sorry :) :)

Maar de dag was daarmee nog niet afgelopen...
Terug op de boot, wordt de helft van de boot zeeziek...waaronder wij...!! hahaha wat een watjes.
De oceaan werkt hier heel raar...op zich was ie (net als toen bij de walvissen waar we ook tabletjes tegen zeeziekte hebben geslikt) niet wil, wel veel golven maar geen witte koppen. Ze noemen dat hier de oceanswell. En dan zijn er zoveel golven die de boot op een gekke manier laten deinen zodat je er hartstikke ziek van kunt worden...

We moeten na de duiken de pakken snel uittrekken en kleren aan, anders koelen we af en we krijgen nog tijd om de dolfijnen vanaf de boot te fotograferen.
Maar in een paar tellen word je zo dol als iets...
Het lukt mij nog snel naar binnen te gaan om de zeeziektetabletjes te pakken, Chris lukt het niet om achter me aan te komen, die zit groen te zijn achter op een bank op de boot. Terwijl ik haar het tabletje geef staat een man al over de kant in een emmer over te geven op zijn knieen zittend...
Bij mij zakt het gelukkig, Chris komt er minder goed mee weg. Dit blijft zitten waar ze zit, terwijl ik wel een beetje gammel en wiebelig, met een koekje om volgens de crew dat gevoel tegen te gaan, voorop het dek ga staan.

We blijven dichtbij de groep varen, en hebben nu alle tijd om ze van boven water te bewonderen. Want het zijn de echte acrobaten onder de dolfijnen. De groep zwemt en zwemt, steeds weer boven en onder komend. en daartussen door tuimelen en springen ze helemaal boven water, en laten ze zich weer met harde plonsen in het water neerkomen !! Er zijn er die zo wel 8 sprongen achter elkaar maken. Salto's makend, gekke bokkesprongen !! WAt een genot om hier naar te kijken... Misselijk en gammel of niet, dit is onvergetelijk !!
christel krijgt het ondanks dat ze niet van haar plaats kan komen gelukkig wel mee !!

Dan ineens word ik weer beroerd...ik loop snel naar achter - zoals christel zegt kwam ik aanlopen met een gezicht op onweer - "waar is een emmer, waar is een emmer... " En jawel, terwijl ik overboord hang lekker even mijn 2 koekjes en tabletje er uitkotsen , hahahaha, het is toch niet normaal. En tussen 2 kotsmomenten ook nog uitkramen dat we "echte cissy's zijn...!"
1 troost...Ik ben echt niet de enige dus. Zeker 6 mensen van de 13 bij ons op de boot. En een stuk of 6 op de andere boot die bij ons in de buurt is en die we goed kunnen zien.. en niet alleen de meisjes en oude mannen, ook de sterke jonge kerels...!!

Bij mij is het weer meteen weg gelukkig ! Dus dat is een meevaller.
En ondank dit kan deze dag niet meer stuk !!! :) :) :)

We varen terug, Christel nog steeds niet erg lekker, maar toch met veel moeite weten om te kleden, en als we aanleggen moet ze ook nog bijna overboord hangen maar weet het ternauwernood in te houden... We moeten om deze ervaringen achteraf wel erg lachen !! :D

We lopen terug naar het hostel, kunnen we onze zwakke zeebenen weer sterk wandelbenen laten worden.
en dan nog een heerlijk douche, als we om half 11 weer richtig Picton terugrijden...

Want...ik constateerde deze ochtend dat ik mijn eigen duikvinnen (flippers) bij de duikschool in Picton heb laten liggen. En geen twijfel in mijn hoofd dat ik die daar zou liggen. Ik bied Christel aan dat zij lekker een strandje pakt, zoals we dat onszelf beloofd hadden voordat we de 2,5 uur naar christchurch rijden waar we onze auto in moeten leveren. En dat ik wel alleen naar Picton op en neer rijd (2 uur heen en 2 uur terug over wel een heeeele mooie weg...!) Het is tenslotte mijn eigen stomme fout dat ik ze daar heb laten liggen en dat ik me dat gisteren ook niet meer gerealiseerd heb.
Maar Christel rijdt liever mee....de auto is niet een bak waar je echt op kunt vertrouwen en ze ziet al voor zich dat ik in Picton met stukken sta en zij in Kaikoura is... :)
dus hup, in de auto en terugrijden.
Flippers in laden, ijsje meepakken en weer op weg terug...

Dan zeg ik tegen Christel dat ik er eigenlijk geen moment aan gedacht heb om de flippers niet op te gaan halen, en dat het tuurlijk wel dure flippers worden zo :) :) tel alleen de benzine nog maar...
Christel merkt droog op dat ze dat inderdaad vanochtend gedacht heeft, maar maar niets gezegd heeft, omdat ik er wel heel stellig over was... Tja, het heeft geen moment mijn gedachte gekruisd.
en dat komt dat ik er denk ik wel heel erg aan gehecht ben, ik heb ze al 15 jaar, en zijn eigenlijk nog altijd mee op reis geweest...Hebben veel met me meegemaakt, al mijn beginsnorkel ervaringen en mijn paddycursus met duiken in Indonesie...dus... ;) ;)
Ik kan die toch niet zomaar achter laten...Ze zijn hun waarde overigens nu wel 3 dubbel waard, dus als ze echt 'op' zijn zal ik ze denk ik maar inlijsten... ;) ;)

Het is een hete autodag, maar de weg is mooi, en het geluk van de ochtend kan niet op, en de avonturen overpeinzend terwijl ik rij en christel wat pit, krijg ik het dubbele gevoel om Nieuw Zeeland over anderhalve dag te moeten verlaten...Vol verlangen uitkijkend naar Thailand, en het heel jammer vindend nieuw zeeland achter te laten... Ik ben hier nog niet klaar...!


Rond 6 uur zijn we dan bij ons hostel in Christchurch. Het zit er bijna op. We gooien de spullen in de kamer, de hele auto leeg, tanken de auto af, en rijden naar het vliegveld. Dag....gammele onbetrouwebare bak, met je vele mankementjes en rare geluiden, weinig vertrouwen in je gehad nadat je ons liet staan in Taupo, maar toch heb je je nog goed gehouden...vrees dat je bij nog zo'n reis door NZ in elkaar zakt...!

Een weemoedig gevoel in de bus terug naar het hostel...de eerste stap in het afscheid van NZ is genomen...


Zeeziekte-en-flippers-kusjes
xx


P.S. heel veel foto's gemaakt van de dolfijnen boven water, maar ook met onderwatercamera's onder water...die moeten nog ontwikkeld worden, dus we zijn zelf heel benieuwd naar het resultaat...als er uberhaupt iets opstaat hahah, want ze waren zo snel ! Dat hebben we dus nog te goed...