Een dag met kippevel...

Kanchanaburi, 8 februari 2008


Een dag om kippevel van te krijgen...
Wat een indrukwekkende dag, hier in het stroomgebied van de river Kwae...


Vanmorgen vroeg op pad...zoals altijd !! ;)

Eerst bregen we een bezoek aan de Earwan Waterval. Hier krijgen we maar liefst 3 uur de tijd om de waterval te bezoeken en te zwemmen...
We hebben nog even bedenkingen. 3 uur ?!
Maar...het is hier schitterend !!
De watervallen bestaan uit terassen en pools in 7 levels. Het is een hike naar boven van 2 kilometer over (voorgetrapte) jungleachtige paden. Steeds weer wacht op het volgende level een schitterende verrassing ! Het water is glashelder, en er zwemmen vele vissen.
Bij de eerste 2 terrassen is het druk, maar daarna wordt het rustiger omdat maar weinig mensen de hele tocht naar boven ondernemen...Wij wel.
Eerst naar boven, alles zien, en dan nog even zwemmen...

Maar...zwemmen is er niet bij voor ons !
Met de tocht, het genieten, wat fotookes nemen hebben we onze 3 uurtjes wel goed nodig !! Net voor de lunchtijd zijn we terug, niet gezwommen, wel veel moois gezien.


Na een korte lunch is het zover, hetgeen waarvoor we met deze toch mee zijn gegaan.
Het bezoek aan de beruchte Hellfire Pass, het memorial museum, een stukje met de trein over de beruchte Death Railway en naar de Bridge over the River Kwae.

We starten bij het memorial museum.
Een museum opgericht samen door de Thaise en Australische regering, ter nagedachtenis voor de trieste gebeurtenissen hier tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurd zijn..
Via een audioset krijgen we alle informatie over alle ellende dat hier heeft plaatsgevonden te horen.

Beiden met onze eigen geluidset, in onze eigen gedachten lopen we door het gebied.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de Japanners geallieerde krijgsgevangen en ingehuurde aziatische krachten om de beruchte Death Railway aan te leggen, een spoorlijn dat Thailand met Birma moest verbinden, zodat goederen en mankrachten over land naar Birma vervoerd konden worden.
Onder erbarmelijke omstadigheden (ik denk iedereen wel bekend van de film Bridge over the River Kwae) is deze 415 kilometer lange spoorlijn aangelegd. Met verlies van bijna 13 duizend levens van geallieerde krijgsgevangen, maar niet de te vergeten groep van bijna 100 duizend aziatische levens !!!

De Japanners kozen niet voor vlak terrein, maar de gevangen werden ingezet om door bergen en jungle om omstandigheden die onze inbeeldingkracht te boven gaan de spoorlijn aan te leggen. Zogenaamde cuttings moesten gemaakt worden...het uitkappen met de hand van rotsachtige bergen.
De spoorlijn is uiteindelijk voor korte dur geopend en in werking gweest, maar door de geallieerden uiteindelijke gebombadeerd.

We zijn bij de Hellfire Pass !! De meest beruchte cutting van allemaal...
De klok rond werden hier gevangen ingezet om met de hand een pas aan te leggen. Snachts met het licht van vuren en fakkels, vandaar deze sinistere bijnaam...
De pas is gereedgekomen, en luisterend naar de verhalen van overlevenden lopen we door de indrukwekkende pas. Niet normaal....wat een verpletterende indruk dat op je maakt...
Het is hier verzengend heet...maar ik voel geen hitte. Vanochtend berg op, druipend van het zweet... hier berg op, ik merk niets van de hitte...
Christel voelt wel de hitte van de dag, maar heeft kippevel op haar armen van het verhaal... Zo ...zo ontzettend onder de indruk (nogmaals...)

Verhalen over ziekten, hitte, verrot eten en te weinig eten en drinken, moessonregens, het onmenselijke krachtsinspanning, met folteringen door de jappaners, zonder medische hulpmiddelen. Het verhaal van dokters die iedere dag dat de Japanners de mannen komen halen, moeten bepalen welke groep mannen " fit genoeg" is het werk te doen... Hoe bepaal je dat de ene cholera patient fitter is dan de andere, dat de een zijn koorts minder erg is dan die van de ander, dat de een het leed beter kan dragen dan de andere...en dat ze het uiteindelijk bepalen op basis van wie het minste bloed langs zijn lichaam heeft liggen...

Verhalen over overleven en sterven. Hoe door sterk leiderschap binnen groepen, door proberen de spirit er in te houden, door met de Japanners proberen te onderhandelen, door elkaar te verzorgen, voor elkaar op te komen, elkaar te beschermen, geprobeerd wordt te overleven.

Verhalen over de aziatische ingehurde krachten, over de grote verliezen daar, onder andere doordat zijn geen medische ondersteuning hadden zoals de dokters onder de krijgsgevangen.

Bijzonder verhalen van indivuduen.
Over smokkel...
Over ziekten...
Over overleven...
Over de jungle, over schitterende bloemen, zonsondergangen, ieder moment van niet werken proberen te genieten van de jungle, een sterke geest om te kunnen overleven.
Over teksten en tekeningen die stiekem gemaakt werden.
Over folteringen...

En daar lopend door die pas, waar zoveel mensen zijn gestorven...Jee, dat doet wat met je !!

Bijna alles was hier verzwolgen door de junlge en vergeten...?! Tot een Australische overlevende na 40 jaar op zoek ging naar deze plek, en het overwoekerd door jungle heeft weten terug te vinden.
en hier nu ieder jaar bijzondere herdenkingen plaatsvinden.

Na dit alles worden we naar een stationnetje gebracht, waar we uiteindelijk een stukje met de trein de beruchte spporlijn afleggen. Heel raar...triest...bijzonder...

En brengen we nog een bezoek aan de Brug over de Kwae. Deze is in de oorlog gebombadeerd, maar terug op gebouwd, en weer in gebruik....

Het enige vreemde bij brug en trein zijn de honderden toeristen hier, wij inclusief... terwijl het bij het memorial museum relatief rustig was...
Maar aan de andere kant gaat dat zij er zijn, opdat de herinnering aan wat hier gebeurd is niet verloren gaat en een les voor de toekomst mag zijn...

Tjonge...wat een dag wat een dag...
Weet zelf niet ineens hoe ik het verhaal jullie onder woorden moet brengen...


Ontroerende-oorlogsverhalen-kusjes
xx


P.S. Maar we kunnen nog steeds lachen hoor...net als de mannen die de verhalen vertelden

P.S. foto's volgen zodra het weer lukt ze te plaatsen...