Vreemde dag...

Kanchanaburi,10 februari 2008


Deze ochtend gaan we te voet naar het Allied War Cementery hier in Knachaniburi. Een van de begraafplaatsen hier voor de gevallen POW's(prisoners of war). Hier liggen ongeveer circa 4.000 nederlandse gevallenen, 8.000 australiers. Oorlogsgraven...met indrukwekkende opschriften van ouders, kinderen, vrouwen. Zoals "Rest son, dad is proud of you" bij een graf van een jongen begin 20 jaar. Oef, zo'n simpele woorden, zo treffend.
Ook zijn er veel graven van de soldaat zonder naam met opschriften " Kown only to god". En dan is het bijzonder daar af en toe en grafsteen tegen te komen met een bloemofferande en een kruisje aan een verroest kettinkje...
Het is een bijzondere plaats. Pakkend weer...met het verhaal van gisteren.

We lopen terug langs en Chinese begraafplaats, die overigens niets met de oorlog te maken heeft, maar er is voor de mensen van Chinese afkomst hier.
Net als overal liggen hier ook hondjes.
En ook 3 middelgrote pups. De een is een achterblijvertje, kleiner dan de rest, en ook kun je de ribjes tellen.
Het raakt ons...en we lopen peinzend verder en komen tegelijkertijd op het idee om wat eten voor ze te kopen, en met name voor dat kleintje. Dus...gewoon van een stalletje een maaltijd van noodles en vlees (not spicy!), 3 piepschuimrubberen bakjes. En terug, om ze lekker te voeren...! Ze smullen !! Wat een plezier om daar naar te kijken, en om ze te verwennen met dit feestmaal.
at mooi en wat voelt dat goed. Lekker volle buikjes voor die 3, en we laten de bakjes gevuld met water achter....laat ze maar eens lekker hun roesje met volle buik uitslapen...
Zo...
(Overigens hebben de straathonden hier geen slecht leven in Thailand hoor. Ze hebben hun plekjes in huizen en op straat, mensen gaan er redelijk vriendelijk mee om en geven ze ook wel restantjes eten.)

Na de lunch gaan we met een bathbus naar de Tiger Temple, een stuk buiten Kanchanabui. De Tiger Temple is een boeddistiche tempel en klooster waar de monniken verwaarloosde dieren opvangen. In he verleden is hier een tijgercub heen gebracht waarvan de moeder vermoord was....en sindsdien blijven de tijger komen. Vandaag de dag lopen er 22 tijgers bij de tempel rond. Ze zitten niet in gevangenschap maar lopen vrij rond.
We willen er graag heen, die prachtige dieren zien, maar beseffen niet goed wat we gaan zien...
En dat blijkt een hele lange rij mensen te zijn, die allemaal op de foto willen met een tijger ! Pfff....tegenvaller. Er liggen ongever 10 tijgers in de zogenoemde canyon te slapen. Een natuurgebied tussen de rotsen waar o.a. ze leven. En paar liggen los, en enkele met een poot aan een ketting.
Dit hadden we niet verwacht, en onze principes spelen op...Enerzijds dat dit niet is waar deze prachtige dieren voor bestemd zijn, constant door mensenhanden aangeraakt worden met tig foto's als bewijs. Maar ook dat het waarschijnlijk onze enige kans in dit leven is om zo'n machtige katachtige (mijn kattenhart is groot he...:)) aan te raken!!!
Met onze worsteling sluiten we aan in de grote rij. Steeds weer op het punt staan uit de rij te gaan.
Totdat we een belgische meisje en een australische vent als vrijwilligers hier treffen. We vragen wat zij er nu van vinden...omdat wij erg mixed feelings hebben !!
De australier begrijpt het helemaal ! En hij geeft ons uitleg. De tijgers zijn hier in opvang en kunnen niet meer terug naar een leven in het wild. Als dat bij een tijger wel het geval is, wordt deze afzijdig van mensen gehouden. De opvang van de tijgers kost ontzettend veel geld, alleen eten en goede verblijven al. Ze lopen hier overigens allemaal los rond. En liggen 3 uurtjes per dag in deze doodlopende canyon te slapen. De rij met mensen is zo opgesteld dat de tijgers aan kunnen lopen wanneer ze willen. Het feit dat ze nu zo slaperig zijn is beslist niet omdat ze gedrugeerd zijn. Ze spelen ochtends in het water, en dollen wat met elkaar, krijgen goed te eten, en slapen daarna lekker in de zon hun roes uit. En die 3 uurtjes 'werken' ze,in principe om hun opvang mogelijk te blijven houden. Met entreegelden en donaties kunnen ze op deze manier een redelijk goed leven krijgen, dat anders niet voor ze weggelegd was. De andere optie is altijd in kooien. Hj zegt nog " geloof het of niet, maar de monniken mediteren met de tijgers, waarmee ze aan de tijgers uitleggen wat deze paar uurtjes opoffering voor hun leven betekent". Maar hij is ook nuchter genoeg om te zeggen dat hij ook en paar dingen zou willen verbeteren. Het is goed, maar niet perfect. Maar het is geweldig hier te zijn. Tja, het klinkt voor jullie misschien nu wat vreemd, maar hij is heel integer en oprecht in zijn uitleg. Hij is ook blij met het feit dat we mixed feelings hebben, en dat we de juistheid hiervan ons afvragen. Mensen met compassie voor deze dieren doen dat. Hij weet ook dat er veel mensen in de rij staan die dat niet hebben, of wel maar he niet vragen. Hij is blij dat hij hier uitleg over kan geven, zodat wij er misschien anders tegenaan kijken.

En ja, met een beter gevoel blijven we in de rij, gaan het hol van de tijger in, en met ze op de foto...
De tijgers mogen wij en de verzorgers alleen van achteren benaderen, en alles wordt ontzettend goed in de gaten gehouden, en we mogen niet alleen rondlopen, maar hand in hand met een begeleider.
In totaal aai ik drie verschillende tijgers, en bij allemaal kan ik voorzichtig aaiend alleen maar ....wow, wow, wow fluisteren.... Wat een machtig prachtig immens grote vertederende beesten !!!! En geen mixed feelings
meer..
En...net op tijd, want hoewel de rij nog lang is, kun je merken dat de tijgers beginnen te ontwaken...bijna tijd om er weer mee op te houden....

Wij speren nog snel naar de plek waar de 2 weken oude cubs zijn...En, die mogen we ook aaien !!! Och och och, ik zou ze zo mee naar huis nemen, wat zijn ze mooi....!!!

En tja, net als bij Hellfire hebben we hier ook tijd te kort. Dat is weer het nadeel van tripjes... We moeten terug...


Na het eten bij onze drijvende bungalows, nemen we savond een minibus terug naar Bangkok, naar ons eigen Cozy Bangkok Placeje...lekker weer thuiskomen...