De vrolijkste familie van Japan!

Osaka, dinsdag 26 juni

Na 5 minuten wachten komt daar een klein vrouwtje met grote hoed enthousiast aanlopen. Hana!
Ze begroet me hartelijk en zegt vervolgens dat ze niet zo goed engels spreekt. Huh?!? De Hana die ik uit de verhalen en van het mailen ken, kent goed engels. Dus mijn verwarde slaapbrein maakt een kortsluiting of dit vrouwtje misschien de verkeerde toerist voor zich heeft. Ze tilt haar hoed op en ik zie een oudere vrouw dan de 25 jarige Hana zou moeten zijn. Ineens begint ze hard te lachen en daar achter een klein boompje verderop zit op haar hurken een vrolijk meisje met een feest(artikel)bril op hard te lachen. De échte Hana!! En haar moeder!
Wat een grap!!! :D

Het ijs is gebroken en een vrolijk begin gemaakt!! Een en al gekwebbel in de auto. Wat zijn ze grappig, vrolijk en lief!!

Door de onwerkelijk vreemde stad (bijzonder van het reizen is altijd hoe onwerkelijk ineeens heel gewoon voelt en je ineens onderdeel van die onwerkelijke wereld bent alsof het nooit anders is geweest) rijdend maken we kennis. Michiko is de mama van Hana en ze kent slecht engels. Dus Hana vertaalt tussen haar en mij. Het klinkt zo mooi dat Japans! En wat zijn het lachebekjes! :D

We schieten eerst een supermarkt in om inkopen voor de lunch te doen. Haha daar sta je dan 3 uur na landing in een Japanse supermarkt!! Niets kan ik lezen, bijzondere en vreemde etenswaren in de koelings, en supermodern! Alles is hier zo geautomatiseerd! De kassa kan eigenlijk al zonder kassadame. Het briefgeld stopt ze erin, het wisselgeld vanzelf eruit.

Dan naar hun leuke huisje! Autootje wordt strak ingeparkeerd! Schoentjes uit, op blote voetjes door het huis. Kwebbel kwebbel, giechel giechel. De verse lunch wordt snel gemaakt en even later zitten we al op kussens aan de lage salontafel. Mijn vuurdoop onbekend Japens eten en hopen dat je de gastvrouwen niet beledigd... ;)
De stokjes en vork liggen klaar. Maar na even testen lukt het me zachte tofu met stokjes te eten.

We kletsen vrolijk en blijken elkaar veel te vertellen te hebben. Ik sta er van te kijken hoe makkelijk en vertrouwd alles gaat en voelt! Terwijl ik op het vliegveld en in het vliegtuig naar de Japanners keek en het me beleefde bescheiden en afstandelijke mensen lijken... hier voelt het helemaal anders. Dit is een huis vol gezinsliefde! Vooral tussen deze meisjes.. want zo zie ik Hana's mama ook.

Rond 16 uur kruip ik een bedje in, 36 uur wakker zijn begint zijn tol te eisen. De vader en broers van Hana werken en studeren en zullen vanavond pas rond 22 uur thuis zijn. De broertjes blijven misschien op de campus.

Na een kort dutje rol ik rond 18 uur de futon (dun Japans slaapmatrasje) weer op en voel me klammerig. Het is plakkend warm hier. Even wennen. Als Hana en Michiko het over een douche nemen hebben, beginnen ze ineens enthousiast te roepen over sauna! Ai...
En zo komt het dat ik 12 uur na landing, voor het eerst van mijn leven in een sauna sta... in Japan nog wel!!Tussen allemaal naakte Japanse vrouwtjes!!! How did that happen?!?! :D

En wat een bijzondere ervaring!
Ze leggen me de Japanse rituelen uit van de sauna. Nemen me mee een 90 graden hete sauna in, met de bedoeling daar 20 minuutjes te blijven. Wow... het voelt lekker, maar de zuurstof wordt zo goed als afgesneden. Na 10 minuten pfff moet ik eruit. Ze zijn zo trots op me dat ik het zo lang volgehouden heb! Dan het dompelen in het koude bad. En zo'n ritueel herhalen we dan 4 keer. Een ander heet bad, de jaccuzi en dan naar buiten. Een heerlijke zwoele zomeravond buiten in een kleine Japanse tuin. Onsen! Oftewel, onderdompelen in een 40 graden lekker warm bad... en niks doen! Wat heeeeeeerlijk!!
En wat een bizarre maar superleuke dag blijkt dit te zijn geworden!!

Na 3 uurtjes en een slushpuppy terug naar huis om weer aan een bijzondere maaltijd te zitten. 22 uur 's avonds inmiddels!! Bier, wijn, en 2 soorten Japanse Sake gaan op tafel. Drinken zal je hier! (De Ume shu is heeeerlijk hier Giel!!)
Even later komt de papa thuis... Hedike. Een hele aardige goedlachse man. Hij schuift aan waar wij net uitgegeten zijn en ook deze kennismaking gaat makkelijk. Hij is ook bergwandelaar, dus als we het over de bergen van Japan en mijn himalaya ervaringen hebben is ook dat ijs gebroken. We lachen dat als ik na O'Henro nog tijd over heb, we naar Mount Fuji of naar de Japanse Alpen (3000m) gaan haha!!

Tijd voor mijn kadootjes voor hun gastvrijheid. Giel heeft me rooibos- en zoethoutthee aangeraden en... stroopwafels. En het gezicht van Hana.... goud waard!!! 2 pakken stroopwafels, 4 pakken thee! Hoezo blij?!?! :D
Maar een speciaal kado heb ik van Giel meegenomen voor de vader van Hana. Een echt kristallen whiskyglas... Die reactie is ook geweldig!! Deze glazen schijnen in Japan onbetaalbaar te zijn. Hij glundert en haalt snel zijn fles whiskey te voorschijn. En och wat is de man trots...

Rond 12 uur gaan bij mij de lichtjes uit. Ik zou de volgende dag naar Hiro gaan en daar acclimatiseren. Maar dat wordt uitgesteld. Volgens de oorspronkelijke traditie start de 88 tempeltocht in Koyasan waar het mausoleum van Kobo Daishi is en waar je hem en je de eerste stempel haalt. Na het volbrengen van O'Henro (zoals de tocht dus ook genoemd wordt) kom je hier terug om Kobo te eren en te bedanken en om de laatste stempel op te halen.
Hana en ik hebben dit besproken en besloten dat ik de volgende dag daar heen ga en nog een nachtje bij hun blijf. Ze willen me nog niet kwijt!
Hana heeft het treinschema (4x overstappen!) voor me opgeschreven in Engels en Japans. En zal me naar het station brengen en daarna naar haar werk. Ik heb de hele dag... en ze raden me aan eerst goed uit te slapen!

Op mijn futon in het kamertje van haar broer vallen mijn ogen snel dicht, maar niet voordat ik me gelukkig prijs in dit gezellige huis met deze lieve mensen terecht te zijn gekomen! Wat een bijzondere kennismaking met Japannners... :D

De eerste-bijzondere-ontmoeting-kusjes


28 juni 2012 17:25 | Door: Natasja Marcus
En als jullie je afvragen waarom ik midden in de nacht verhaaltjes aan het schrijven ben... Ben nog klaarwakker! Zit in een goeie jetlag, volgens mij. Vanmiddag van 4 uurtjes geslapen. En in plaats van doorslapen opgestaan en gegeten. Nu... geen slaap. Gaaaaaap... of toch maar weer es proberen. :D
Oyasumi nosai! Oftewel... goeienacht!
xxx

28 juni 2012 17:46 | Door: brigitte
amaai, fantastisch wat je daar meemaakt, zo reis ik echt met je mee. dank u. kusje. kwacht al het volgend..

28 juni 2012 17:53 | Door: Carel
Wat een reiservaringen zeg, vol bewondering heb ik ze gelezen en de sauna dat blijf je doen als je de vuurdoop hebt gehad! Groetjes uit een warm Deurne.

28 juni 2012 18:50 | Door: Zien
Walk this way..... talk this way.....
Skon wir matje, en gaai kent miskiens nie lezzuh wa hullie skreve mar hullie kenne di nie lezzuh...
Matje, walk-on.... with hope in your heart.... and you never walk alone!!!!
Lof joe! X

29 juni 2012 07:40 | Door: Lodewijk den Breejen
Mooie filmpjes en dan die golfbanen midden in de stad! Pelgrim veel heil en zegen!!

3 juli 2012 17:57 | Door: Christel
Dun hillen dag SUSHI! Alleen daarom zou ik al gaan! *kwijl*