Op bezoek bij Hiro

Naruto, 28 en 29 juni

Weggebracht en uitgezwaaid door Hana en Michiko stap ik op de trein naar het eiland Shikoku! De plek waar het echt gaat beginnen!
De uitnodiging staat dat ik aan het einde van mijn O'Henro voor vertrek naar huis weer bij ze kom logeren!

Met de trein naar Maiko, net voorbij Kobe, om daar over te stappen naar de expressway bus, een lange-afstandenbus.
Gaat allemaal weer voorspoedig en ik bedenk dat ik door Hana en haar familie hier nu klaar voor ben, en het na 2 dagen gemakkelijker voelt dan als ik meteen vanuit het vliegtuig had vertrokken. Toch een beetje een veilige landing.

De weg voert over immens lange hangbruggen en langs hoge groene bergen en de wereld ziet er anders uit. Ik stel me voor dat ik straks door zo'n omgeving loop... alhoewel ik van de foto's van Giel weet dat je ook veel door stedelijk gebied loopt.

In megastad Tokushima op het eiland Shikoku stap ik over op een boemeltreintje naar Naruto City. Hier gaat het beginnen...
Vanuit het kleine stationnetje begint een groene lijn op de weg die je rechtstreeks naar tempel 1 begeleidt. En daar is ook het guesthouse van Hiro!
Hiro is een 35 jarige Japanner die hier O Henro's opvangt en ze van alle kanten helpt en tips geeft. In het begin lijkt ie een beetje vreemd, en zijn engels klinkt ehm apart soms, maar hij is geweldig!
In 2 dagen tijd voel ik me hier helemaal thuis. Geeft hij ontzettend veel informatie en handige tips. En... loopt ie nog es je rugzak met je door of er echt niet meer uit kan... :D

Er is nog een andere gast, de Japanner Aytchie (zo spreek je em uit). Hij start de dag voor mij. Ik wil eerst nog even uitrusten en begin eindelijk wat aan de temperatuur te wennen.
We eten alledrie samen en hebben een gezellige avond. Wie had ooit gedacht dat Japanners afstandelijk waren..?!

Na Aytchie deze vrijdagochtend uit te hebben gezwaaid, gaan Hiro en ik naar de tempel. Mijn spulletjes kopen! Het stempelboek met de eerste stempel er al in. Een stempelrol, dat straks een prachtig aandenken gaat zijn. En daar krijg ik mijn eerst osetta - een gift aan pelgrims geschonken - het witte pelgrimsbloesje. :D
Het gebruik bij deze tocht is dat de wandelaar net als Kobo Daishi met een grote gevlochten hoed en houten stok op pad gaat, en een pelgrimsbloes. Niet alleen is de hoed nodig om je tegen de zon en hitte te beschermen en de stok om je mee berg op en af te helpen... het is ook dat de bevolking ziet dat je de tocht aan het lopen bent. Ze helpen je dan daar waar mogelijk en je hebt daarmee ook hun respect.
Tja... ik heb de eerste O Henro's gezien en ik moet zeggen dat ik wel een beetje twijfels heb om er zo bij te gaan lopen hahaha! Maar goed, het is in ieder geval handig tegen de hitte en je weet nooit wat voor goede hulp er uit de hoek kan komen. Ik doe er lekker aan mee!
Alleen de hoed en stok moet ik van Hiro bij een tempel verderop kopen omdat er hier een veeeeel te hoge prijs voor wordt gevraagd! Giel had me al gewaarschuwd dat er best een commerciële organisatie achter zit.

Na mijn naam in het grote boek te hebben geschreven (blijkt een schrift) bekijk ik de tempel. Vandaag een rustige dag, wat bijslapen, luieren, tas gereed maken, zodat ik morgen redelijk fris ga beginnen... want het zal zwaar worden, dat is zeker!!

Ik ben me bewust van de extra handicaps die ik heb.
Door de onverwachte kans loop ik em in de zomer. De warmste periode. Terwijl het voorjaar en de herfst worden aangeraden. Daardoor ook redelijk ongetraind. Alhoewel mijn basis goed is, zal ik me de eerste week in moeten lopen. En wilde ik max 8 kilo op mijn rug meedragen... De komende 2 maanden zal mijn persoonlijke wereldje uit 12 kilo op mijn rug bestaan. Waarvan 2 kilo aan klompjes om uit te delen. :D
Voordeel is hoe verder ik kom hoe lichter mijn tas! En dat geldt ook voor mezelf denk ik zo!

Nu de laatste berichtjes aan jullie, want daarmee is het even gedaan met internettijd en nog belangrijker... wil ik me focussen op de tocht.
Aftellen nu...

Klaar-voor-de-start-kusjes