Dag 2 - Trots en frustratie

Kamiyama, zondag 1 juli

Kobi is een mindfucker... En een lesje nederigheid...

Jeetje wat een dubbel gevoel bij deze dag…
Blij en trots, eindigend in frustratie.

Toch raar deze nacht helemaal alleen in een groot huis in een vreemd land. Om half 6 op met de bedoeling half 7 aan te lopen naar tempel 10. Ik weet wat me te wachten staat. ;)
Een vette vieze spin op de toilettafel doet me schrikken en een gilletje als ie begint te rennen. Bah wat een vies beest.
Opfrissen, ontbijten en tas inpakken. Buiten valt af en toe een buitje regen. Het weer is dus niet veranderd. Maar… misschien niet verkeerd met wat me te wachten staat. Een zware dag…

In 10 minuten bij de afslag naar tempel 10 en al snel bergop. Even weer aan de tas wennen. Het is heiig van de regen. Eergisteren was ik hier met Hiro en konden we de vlakte en de bergketen zien waar ik vandaag overheen ga. Vandaag is daar niets van te zien door de laaghangende wolken.

Op de weg naar beneden naar tempel 11, een kleine 10 kilometer. De weg is vlak en door kleinere plaatsjes en tja boerenland. Af en toe breekt de zon door en dan is het meteen erg warm. Mijn hoed komt dus al goed van pas! En vanmorgen ook bij een buitje regen. De stok zal ik vandaag bergop goed nodig hebben, en mijn pelgrimsvest zorgt ervoor dat de riemen van mijn rugzak niet schuren. Het doekje wat ik erbij heb gekregen doet weer dienst als zweet-afveeg-doekje. Dus tja, ik zie er dan wel uit als een malloot of als wannebe pelgrim japanner, maar het is vooral nuttig!

Ik begin weer lekker in het lopen te komen. In Yoshinogawa City moet ik inkopen doen. Na hier tot aan mijn overnachtingsplek is er geen mogelijkheid meer om water en eten te kopen. Ondertussen is de zon gaan schijnen. Het is al heet in de ochtend.
Gelukkig vind ik snel een supermarkt en daar is het koud binnen! In mijn tas gaan nu ook nog es 3 flesjes halve liters water en bananen, cakes, noten en de noodles die er al in zitten. Als ik doorloop denk ik dat ik inmiddels toch zeker 15 kilo sjouw. Pfff… Alhoewel de rugzak kei fijn draagt en het gewicht goed verdeeld is. Regelmatig denk ik wat er toch uit zou kunnen...

Na een mooi weggetje met duurdere huizen kom ik bij tempel 11. Ondertussen regent het weer.
Als ik hier mijn pauze neem voordat ik aan de klim naar tempel 12 begin komen er 3 mannen langs. De oudere man vraagt om met me op de foto te gaan. Geen probleem haha. Even later komt ie teruggelopen met een flesje groene thee. Bijzonder aardig. Maar ja, weer een halve kilo zwaarder bepakt. :D
Om 11 uur begint de tocht naar boven. Ik spreek Hiro’s voicemail nog in of ie voor mij het eerste guesthouse na tempel 12 wil reserveren. 5 kilometer na de tempel. Zoals we hebben afgesproken. Ik wil geen risico lopen…

Het is warm en klammig als ik aan het pad achter de tempel begin. Nog lange tijd staan er tempeltjes langs het bospad. Door het mos zien ze er prachtig uit. Langzaam stijg ik, tot de echte klim begint. Gelukkig zijn er overal bewegwijzeringstekens aanwezig.
Het natte donkere groene woud doet me denken aan de Ardennen…
Met het stijgen word ik langzaam zeik en zeiknat. Wat is dit warm met die vochtigheid! Het zweet druipt van mijn gezicht. Nog nooit meegemaakt! Bij het eerste tempeltje dat ik boven tegenkom offer ik eerst het flesje groene thee. Dat scheelt een halve kilo...

Het is heet, nat, pittig, maar ook heerlijk! Het lijkt of mijn benen hiervoor gemaakt zijn. De tas lijkt nu ook wat lichter juist dan bij het vlak lopen op de weg.
De eerste stijging is naar 626 meter. Rond half een neem ik een eetpauze op een vochtig bankje in het donkere bos. Als ik doorloop zie ik nog geen 5 minuten later een open uitkijkplek met prachtige vergezichten. En… een bankje. Had ik het maar geweten. :D

Na wat glooiend lopen daalt het pad weer met vervolgens een pittige klim naar 745 meter. Een bordje geeft aan dat het nog 1,8 kilometer tot de volgende tempel is! Jippie, dan ben ik snel geweest vandaag! Een dikke kilometer verder geeft ie echter nog 1,2 kilometer aan. Iets klopt er niet in de maten… Dan zie ik door de bomen daken! Gelukkig! Maar het blijkt een klein bostempeltje te zijn. Toch handig als ik de Japanse tekens bij de afstandspaaltjes zou kunnen lezen...

Mijn routeboek geeft aan dat ik nog een keer naar 700 meter moet, dan dalen en nog een keer naar 700 meter. Shit! Het is al half 3.
Via een bosweg stijg ik gestaag. Weer het woud in over een steil steil pad. Bovenaangekomen is daar een prachtige stenen poort en trap naar een beeld van Kobi met een grote boom. Dit alles omringt door het groen. Dit is de beloning van de klim! Wat een prachtig vredig gezicht en moment.
Maar ook dit is opnieuw een bostempeltje. Weer moet ik omlaag naar 421 meter. Ik lach om Kobi die toch wel een soort mindfucker is. Steeds weer laat ie ons denken dat we er zijn en daagt ons vervolgens weer uit!

Bij een dorpje (een paar huisjes) en de rivier aangekomen moet ik nog een laatste keer omhoog. Deze keer echt naar de tempel. Ik zet Tiësto op mijn ipod en ben er klaar voor. Ik schrik als ik zie dat het inmiddels half 5 is. Jeetje ik ga de tempel niet meer voor 17 uur halen. Dat betekent 5 kilometer doorlopen naar mijn guesthouse en morgen terug voor de stempel. Ik doe toch een poging! En vol gas wil ik de berg op. Wat dus niet gaat… Het is het steilste en langste pad. Het is prachtig maar ik geniet er zo niet van. Steeds als ik 15 meter heb gespurt moet ik met zwaar bonzend hart uitrusten met een hete kop van de hitte. Ook met het gevoel dat ik niet in het donker hier in de bossen wil zijn!
De 'boeddhistisch acceptatie' (haha) van het moment overvalt me… accepteer het zoals het is. Je haalt het toch niet. En als ze willen dat je het haalt, dan zal er wel iemand zijn. En een stuk rustiger en beheerst ga ik omhoog. De zon glimt ineens door de bomen en maakt de groene wereld mooi. En op een bankje bovenin rust ik even wat. Toch tevreden aan het genieten.

Het laatste stuk gaat over in een pad met een stenen muur met stenen tempellichtjes. Een lang welkomspad op weg naar de tempel. En daar loop ik, vanaf 11 uur door de wouden en bergen, zonder een mens te zien. Helemaal Zen...
Het moment wordt een beetje surrealistisch als de muziek in mijn oren op dat moment als rustige filmmuziek klinkt en langzaam aanzwelt, een beetje spacy... terwijl ik daar op het pad loop met ineens een grote vrouwelijke boeddha en ik voel me vredig van binnen. Ze doet me denken aan de vrouwelijke boeddha van Khao Lak en het lijkt als ze me aankijkt dat het goed is. Acceptatie en niet te vrezen. Wat een bijzonder moment…

Ik loop de mooie tempelpoort door en voel de rust en verlatenheid van het complex. Apart… een natte vochtigheid die bijna mistig is. Ik steek nog een wierookstokje aan om te bedanken dat ik het gehaald heb. Dat het laatste stuk een gevecht tegen mijn eigen krachten was, niet makkelijk, maar wel waard. Het was een prachtige dag…

Wat nu? Het is half 6. Ik moet nog zeker 5 kilometer verder lopen over een asfaltweg naar beneden, naar mijn guesthouse. Terwijl ik echt mijn laatste reserves heb gegeven. En hoe lang zal het nog licht blijven?
Rond 6 uur loop ik vermoeid naar beneden. Dan schiet ik in de twijfel. Moet ik hier links of moet ik rechts? Het is hier erg onduidelijk. En als ik verkeerd ga, dan heb ik niet de kracht dat nog es te corrigeren en terug te gaan. Ai…
Hiro bellen. Die zegt dat ik rechts moet gaan. En daar ga ik. Niet de Henro route door het bos - want ik weet niet hoe lang het precies licht blijft en wil niet in de schemer over een bospad - maar over de lange asfaltweg met haarspeldbochten.
De weg gaat best steil naar beneden door stukken met donkere bomen. Het begint echt zeer te doen aan mijn voeten en mijn scheenbeen. En ik denk aan Giel’s scheenbeeninfectie hier. Niet gek… bedenk ik zo. Auw, wat is dit klote en zwaar! De teller staat al over de 25 kilometer.
En ondertussen begin ik op mezelf te mopperen. Om mijn zware tas, over onderschatting van de route, over mijn zelfoverschatting dat ik dat wel aan zou kunnen. Zelfs een beetje op Hiro die me op het idee heeft gebracht dat deze etappes zo wel te doen zijn.
Ondertussen bijna 30 kilometer en mijn benen en voeten in brand. Dit is echt zwaar klote!! Ik verpest heel mijn benen zo, en het gaat maar omlaag. Als ik verkeerd ga, kom ik echt nooit meer omhoog. Die kracht heb ik niet meer! Ben leeg.

Hiro belt om te vragen of het goed gaat en ik vertel mijn frustratie van mijn tas. Ik moet echt wat lossen. En hij heeft me al uitgelegd hoe ik spullen per post naar hem toe kan sturen mocht ik wat kwijt willen. Nu, omdat het nog niet ver is van zijn huis, zegt ie dat ie op zijn motor springt, naar me toe komt om de spullen die ik echt kwijt wil op te halen. Wat lief!! Een kleine reddende engel!

Als we neerleggen, voel ik me leeg en gefrustreerd. Huh… wat een bikkel… not dus. Maar tegelijk overvalt me acceptatie. Het was ook een prachtige dag!

Het is inmiddels 19.30 uur als ik aankom. Hiro komt snel erna.
Ik ga snel mijn tas na, en gooi er nog van alles uit. Mijn wegwerpwashandjes, de helft van de weggeefklompjes, mijn schriftje, mijn multi-knip-mes, mijn petje… en mijn regenkleding op advies van Hiro. Alleen de paraplu blijft. Hij heeft gelijk, het is toch veel te warm voor deze kleding en zoals het nu regent, recht omlaag, is de paraplu voldoende. Bij zware regen met wind moet ik maar een dagje ergens schuilen. Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg… Toch scheelt het denk ik anderhalf tot 2 kilo.

Hiro vertrekt weer en ik neem een hete heerlijke douche in dit prachtige houten guesthouse! Oh… wat een dag wat een dag. En ik voel me nu pas tot rust komen. De moeheid spoelt van me af en verandert in een andere moeheid. En er is frustratie en acceptatie. En een beetje twijfel of ik hier wel goed aan doe. Kan ik het lopen aan? Kan ik het regelen van accommodatie aan? Hoe gaat dit aflopen? Nou ja… we zullen zien. Morgen weer een dag.

Schreef op mijn weblog dat ik voor een fysiek en mentale krachtmeting wilde gaan. Waar liggen mijn grenzen, waar loop ik er tegenaan. Nou… die heb ik vandaag beide ervaren!
En ik heb nog nooit eerder zo’n pijnlijke voeten gehad… Zelfs niet in de Himalaya! Dat steil naar beneden lopen de laatste 5 kilometer over asfalt was dodelijk voor mijn voetzolen!

En ik denk terug aan die Japanse mevrouw bij tempel 11 die me in gebrekkig engels aanbood me met de auto naar tempel 12 te brengen. Hoe het aantrekkelijk klonk, maar ook hoe de uitdaging lonkte. En ook hoe ik mezelf de belofte heb gedaan de O’Henro te lopen. Dat zou al meteen afstand doen van mijn afspraak met mezelf. Terwijl ik aanliep had ik de gedachte aan dat toeval niet bestaat en er een reden was dat zij op mijn pad kwam. En dat ik waarschijnlijk een blunder maak door toch zelf op pad te gaan. Nou… hij is duidelijk geworden! Toch, op het laatste uur na had ik het niet willen missen. Ik heb prachtige dingen gezien, en heb er van geleerd. Waar mijn grenzen liggen en waar ik hier in Japan rekening mee moet houden. En mezelf niet overschatten en de route niet onderschatten.

En ik heb heerlijk geslapen…

Meeting-my-own-limits-kusjes

P.S.1. Kobi is mijn afkorting voor Kobo Daishi, noem het maar een soort koosnaampje. ;)
P.S.2. Weeer een lang verhaal, maar dat wist ik al dat het zou worden. Het was zo'n bijzondere dag met meerdere leermomenten.. ;)

Statistics:
gelopen van 6.47 tot 19.30 uur
netto 10.38 uur gelopen
afstand 28,4 km
> 1132 meter
< 1286 meter

Het weer:
Grauw bewolkt. Af en toe een bui en dan weer zon. Heet broeierig en nat.
28 graden

Eten:
Broodje en 2 kiwi’s als ontbijt
Zoute chips, broodjes, cakeje en bananen tussendoor
Energiereep en heel veel water
Zoute noodlesoep om 21 uur ‘s avonds

8 juli 2012 12:44 | Door: Carel
Wat een belevenis. Je neemt de lezer echt mee. Ik wens je veel kracht toe in het vervolg.

8 juli 2012 19:40 | Door: GGGiel
He Natasja, Dat mooie houten Ryokan,.. was vroeger een samrai huis. zomaar een weetje. Het is inderdaad een heel bijzondere ervaring daar te mogen slapen. Je heb met deze route wel het zwaarste stuk gehad. blijf genieten,.. geweldig dat je dit mag meemaken. xxx

9 juli 2012 07:37 | Door: Astrid
Hai! Zo, wat een verhaal! Echt knap dat je zo hebt doorgezet! Ga zo door... ;)

9 juli 2012 11:09 | Door: Wilma Hoeben
Een woord .... RESPECT