Dag 6 - Bergje op, bergje af

Anan, donderdag 5 juli

Vannacht, rond een uur of 3, word ik wakker van de keiharde regen! Die snoeihard naar beneden valt! Elk half uur word ik even wakker en hoor dat het nog steeds even hard regent. Shit… vandaag staat weer een bergetappe op het programma en het regent nu echt veel en veel te hard. Jean en ik hebben besloten samen te lopen. Hij moet maar zien wat ie doet, maar ik ga in dit weer niet de bergen op en in. Het water zal in riviertjes naar beneden stromen over ons pad, wie weet met welke risico’s van dien!

Om 5 uur maak ik een alternatief plan. Openbaar vervoer kan naar de eerste tempel, maar daarna zal het lastiger worden. Of gok ik op een lift? Alhoewel een rustdag voor mijn overbelaste voeten nodig is, wil ik niet hier blijven.
Om 6 uur regent het nog steeds knetterhard en de lucht (we zitten in een vallei) ziet er uit als dat het vandaag gewoon niet meer droog wordt… Ik heb alles in mijn waterdichte zak in mijn rugzak gestopt.

Eerst ontbijt en de regen is wel wat minder. Ik vertel Jean mijn plannen en hij zegt dat ie wel gaat, maar mijn keuze begrijpt. Ik wacht nog even af wat het weer doet en even later is het aanzienlijk minder. Als ik buiten sta zie ik dat de toppen van de bergen flink in de wolkennevels zijn. Maar goed… ik waag het erop. Ik heb toch zin in de bergdag, en het is wel wat koeler zo.

Om half 8 starten we. Het gaat al snel tegen een asfaltpad steil omhoog! En binnen een paar minuten druipt het zweet alweer van mijn gezicht. Ondertussen is het wel genieten van wat we zien. Even later begint de echte beklimming. Met traptreden (met nephouten stammen) gaat het omhoog. Het is inspannend maar toch ook erg genieten. Dit lijkt voor mij – ondanks dat het zwaar is – toch fijner dan vlak lopen. Ik heb Jean aangegeven vooral zijn eigen tempo te lopen, want dat doe ik ook. Alhoewel hij fitter en lichter is, vindt hij het tempo goed. Ik ga in een fijne kadans goed naar boven. Onze tassen weer vol met drinken en eten.

Het woud heeft iets heel mysterieus als we zo omhoog lopen. De nevels hangen boven ons en tussen de bomen, en maakt het allemaal heel mystiek. Bijzonder!
Na een uur en een kwartier zijn we al bij tempel 20, Kakurinji, eerder dan ik ingeschat had! Terwijl we de laatste meters lopen horen we 2 grote bussen richting parkeerplaats rijden. En als we bij de poort zijn aangekomen lopen 2 busladingen japannertjes met paraplu’s en regenbroeken voor ons door. Allemaal vriendelijk groetend en deels met bewondering voor ons. Een leuk gezicht!

We droppen onze tassen en gaan onze weg in de tempel. Jean vindt het bijzonder bij de groepen aan te sluiten en raakt in gesprek en zingt de Heartsutra mee. Ik heb daar niet zo veel mee, dus kijk verder.

Als we op pad gaan vraagt Jean of hij mijn tas mag dragen. Ik denk dat ie behulpzaam wil zijn en zeg dat dat aardig is, maar niet nodig. Het is mijn last om te dragen en dat moet ik zelf doen. Maar het blijkt dat hij echt graag eens wil ervaren hoe het is om met die zwaardere tas te lopen. Okee… maar als ie em beu is, moet ie het zeggen. Ik wil niet dat hij de last ervaart. En zo gaan we op pad.
En dat voelt erg prettig met die lichte tas!!! En Jean is ook verbaasd hoe fijn de tas draagt en het gewicht goed verdeeld waardoor het minder zwaar voelt.

En zo zetten we onze 500 meter afdaling in. Het blijkt alleen maar trapsgewijs naar beneden, 500 meter lang. Beneden in het dal is het een half uurtje vlak lopen. Dan zet de beklimming naar 600 meter in, naar tempel 21, Tairyuji. En het gaat meteen als een trap met boomstammen alleen maar omhoog. Het is pittig, maar ook wel weer prettig om je kadans vast te kunnen houden. En fijn met die lichte tas. Jean is vastberaden mijn tas tot bovenaan te dragen.

Voor mij lijkt het een teken van Kobi dat ik echt iets aan mijn tas moet doen en dat dit veel en veel fijner loopt. Zo is het goed vol te houden.
Een les… ;)

En voordat we het weten zijn we er…
We lopen in de mist en deze tempel staat er al om bekend dat ie iets mystieks heeft door de oude grote bomen die hier zijn. Vanaf het asfalt is het steil en steil omhoog. Onze spieren en kuiten kreunen. Dit is echt echt heel gemeen! Maar het is ook zooo bijzonder…
In de mist. Tussen de grote bomen. Daar de poort. Nog lang doorlopen. Een prachtige aanloop…

Hier is het rustig. De tempelgebouwen zijn verspreid en hoog gelegen. Door de mist heeft het iets zo mysterieus en zo spiritueels… Wat is dit een prachtige ervaring…
Na enige tijd rusten lopen we weer door. Nu ieder onze eigen tas. Zo steil omhoog, zo hard omlaag gaat het ook weer.
Als we vlak zijn keuvelen we wat. En ineens is daar een werkautootje met een oudere man en wat jongere vrouw zittend ernaast. Als we langs lopen en groeten spreekt de man ons in het engels aan. Een beetje engels, maar beter dan het gemiddelde hier. Zij doen het onderhoud van de tempel. We praten wat en hij vraagt waar we slapen en we wijzen naar de 2 guesthouses verderop. Hij kent ze en gaat meteen bellen. De ene is gesloten, de ander is mogelijk maar zonder eten. Nou ja, geen probleem toch? Gaan we toch even naar het winkeltje noodles kopen. Hij lacht "geen winkels… countryside…" en biedt aan ons mee te nemen naar een plek waar we kunnen eten. We nemen de uitnodiging graag aan, maar willen we zelf betalen. Daar wil hij niets van horen! Driftig nee nee schuddend staat hij erop. En zegt dat ie ons over een uur bij het guesthouse ophaalt.

Met een grote jeep neemt ie ons mee. Het is bijzonder dat hier de wegen op de meeste plekken zo smal zijn als 1 auto, terwijl er zoveel slingerbochten zijn. Hoe bijzonder dat het hier allemaal past. De omgeving, het platteland, is hier echt prachtig! En na 10 minuten zijn we er.
We stappen binnen in blijkt een louche kroegje… met 3 beschonken ogende verbaasde mannen en een krom oud vrouwtje.
We nemen plaats in dit beetje vreemde en plakkerige tentje terwijl Masa bier voor hem en Jean inschenkt, het vrouwke satéstokjes begint te grillen en ik meegenomen word in het kleine winkeltje ernaast om een colaatje te pakken.

Het blijkt dat Masa iedere week engelse les heeft in het gemeenschapshuis. Hij houdt van reizen maar zijn vrouw niet, hij gaat meestal alleen. 4 keer per jaar, maar alleen nog in Azie. Nog niet in Europa.
Hij komt hier iedere dag even na het werk om wat te drinken. Hij schenkt het bier steeds goed bij. En een hele grote fles komt te voorschijn. Er zit een sterke drank in van 25% alcohol. Jean slaat verstandig af, want het bier gaat al hard. Masa schenkt zich een glaasje in, vult dit steeds aan, maar ook met ijswater erbij. Toch glimmen zijn oogjes binnen de kortste keren aardig dronken. Ondertussen eten we de heerlijke satéstokjes, en de schijfjes bacon die voor ons neergezet zijn.

Als hij hoort dat ik O’Henro loop én geen Japans spreek, kijkt ie vol bewondering en met een grote lach naar me. Brave… moedig.
Hij trekt een kaartje uit zijn portemonnee en zegt dat dit een andere Nederlander is, die hij hier mee naar toe genomen heeft. Het blijkt het kaartje met foto van Glenn te zijn. En ik leg uit dat hij een vriend van een vriend is! Hoe toevallig!!

Dan zegt Masa dat we niet bang hoeven te zijn. Hij zal zelf niet terugrijden maar zijn vrouw komt ons ophalen. En even later is ze er. We lopen naar de andere fraaie auto. Niet slecht. Mevrouw Masa is erg aardig, maar spreekt geen engels. Op de smalle weggetjes moeten we af en toe flink op de rem omdat er een tegenligger met aardig wat vaart om de bocht vliegt. Pff.. rare situaties. Een van de twee moet vaak achteruit zodat ze kunnen passeren.

En rond 19 uur zijn we terug in het hotel met een bijzondere en kei gastvrije ervaring!

Het was een heerlijke dag!

Mysterieuze-mist-kusjes

Statistics:
gelopen van 7.30 tot 15.30 uur
netto 5.00 uur gelopen
afstand 9,65 km
> 801 meter
< 764 meter

Het weer:
Veel veel regen en mist!
Maar daardoor gelukkig wel koeler


12 juli 2012 11:29 | Door: Erwin
Het blijft mooi om je belevenissen te lezen. Hoe staat het ondertussen met je japans? Kun je je al een beetje verstaanbaar maken en een zinnetje lezen ;-) ?
De regen die jij beschrijft hebben wij ook op dit moment. Alleen is de temperatuur een stuk lager.
Mooi om te lezen dat wat je geeft, dat je dat ook terugkrijgt. Een universeel gedachtengoed. Prachtig, toch?
Veel plezier de komende dagen. Laat die verhalen maar komen.