Dag 7 - De Kust!

Yuki, vrijdag 6 juli

Om 6 uur beginnen we te lopen. We willen tot aan de kust raken vandaag. Het is al warm en het begin is echt prachtig. De nevelen worden uit de bergen getrokken en in het vroege ochtendlicht is het een prachtig gezicht!
We lopen via asfalt wat gestaag omhoog en slingeren wat bochtjes. Dan is het weer de natuur in. Langs huizen en rijstvelden, door bossen, en een bamboobos. Hoe prachtig dat is! Tientallen meters hoge bamboo schieten omhoog. En als je er met de stok tegen slaat klinkt het zo mooi!

Door een prachtig weggetje komen we onverwachts al bij tempel 22 aan. Byodoji. Het is nog vroeg en het is er rustig en we treffen een grote donkere niet japanse man. Het is een Egyptenaar van afkomst met een donkere amerikaans accent. We raken aan de praat nadat hij zijn sutra’s heeft gezongen. Hij heeft in amerika gestudeerd, vervolgens heeft hij 4 jaar in het westen van Japan gewoond en als engelse leraar gewerkt, en nu woont hij al een jaar in Nieuw Zeeland. Hij straalt heel veel kalmte en rust uit. Hij is in een soort opleiding voor boeddhisme. Hij loopt de O’Henro. Leeg. Gewoon maar zien. Als hij moe is stopt hij, als hij honger heeft eet hij, als hij slaap heeft slaapt hij buiten. Helemaal Zen.

Jean wil me graag eens de Heart Sutra laten meezingen. Gewoon, niet voor het gebed, niet vanuit religie, maar vanuit het geluid, het geluid van de woorden en de klanken. Hij denkt dat ik het bijzonder zal vinden.
En hij vraagt Georges, de egyptenaar (klinkt ook echt Egyptisch he), of hij ons voor wil zingen in deze sutra. En zo staan we even later voor de tempel van Kobi de Heart Sutra samen te zingen. En hij heeft een prachtige stem. Het moet gezegd, het heeft zeker wel iets.

We lopen weer verder. Geen tempel meer vandaag, maar nog een kilometer of 17 naar de kust. Jean en ik hebben elkaar al gaande de laatste paar dagen een aantal persoonlijke dingen vertelt.
Als we bij een hele grote oude boom met een klein tempeltje onze rust nemen vertel ik em kort over de pijn van een gebroken hart. Hoe het er vaak ook niet is, weggestopt, en je op een onbewaakt moment ineens besluipt, in volle hevigheid nog daar is. Hij geeft aan dat hij dat gevoel niet kent, dus in zijn hart niet weet hoe dat voelt.

We lopen door de bossen een padje omhoog en daarna over een mooi groen asfaltweggetje. Het lopen valt me niet tegen. Net voor de grote weg nemen we pauze. We zitten op de weg die wat schuin afloopt. En lopen verder langs een stuk drukke snelweg. De zon schijnt nu goed op ons dakkie. En zo krijgen we onze eerste tunnel. Hmmm… interesting... We zien gelukkig ook het uiteinde. Ik doe de reflectorband om zodat de auto’s ons zien. Maar er blijkt een stoepje met groot hek. Toch… een beetje vervelend naar gevoel. Ik loop snel door, het liefst zo snel mogelijk eruit.
Daarna volgt nog een kort tunneltje.

Dan kunnen we van de drukke weg af. De nummer 25 op. Een asfaltweg die zo in ons overnachtingsplekje Yuki terechtkomt. We hebben onze reservering al gedaan. Omdat het erg heet is, pauzeren we weer even. Schoentjes uit en beentjes omhoog. Allebei vinden we het lopen samen zo wel prettig. Je merkt dat je toch meer en wat langer rust. Als je alleen bent heb je de neiging door te lopen.

We lopen de hete asfaltweg verder af. Heet en broeierig. Het vreemde is dat de weg nauwelijks gebruikt wordt. Ik geloof dat we 2 auto’s gezien hebben.
De groene heuvels om ons heen zijn prachtig. En dan… dan ineens zien we een klein stukje van de zee!! Daar, tussen 2 bergen door. Joehoe!! We zijn er bijna!!

Maar het is nog een lang stuk en we rusten weer even bij een houten rusthuisje. En off we go again. Even later over de spoorovergang en aan de haven van dit vissersdorpje. Verderop moet het populaire Tainohama Beach zijn. We lopen eerst te zoeken naar ons hotel, en worden door iemand op weg geholpen. Dan zijn we er. Hashimoto-ya Ryokan. Douchen en op de slippertjes op zoek naar het strand. Mijn voeten zijn weer pijnlijk. Ze zijn duidelijk overbelast. En ik hobbel met mijn heup. Onderrug veroorzaakt problemen.
We lopen door de nauwe straatjes.

Het is heerlijk hier de zilte zee te ruiken en te proeven! Naast de bergen ben ik toch ook echt een zeemens! Even een blik op de haven, en dan een trapje omhoog. En verderop, jawel… de zee!! Tainohama Beach!

Ohhhh, het geluid van de zee, de golven, de stenenrotsen in de zee. Wat mooi!! En het strand… wat lelijk!! Oef. Een soort bruin zand, met een betonnen stenen trap waar mensen op kunnen zitten of liggen, en pal ernaast het spoorlijntje. Nope, niet echt een droomstrand! Maar dat doet er niet toe! Het is de zee!! Of beter, de Pacifische Oceaan!

We genieten allebei van de voetjes in het water en zitten even later op de trap. Het is weer bewolkt, en in de bergen onweert het.

Ik vertel Jean dat ik twijfels heb om O’Henro uit te lopen. Niet vanwege de zwaarte of de hitte. Ik heb dagen genoeg, dus alle tijd om te zien hoe ver ik kom. Maar omdat ik al inzichten en leerpunten krijg. Dat hoe het landschap me aan de ene kant boeit en aan de andere kant ik het ook saai vind zoveel in de bewoonde wereld en langs de weg te lopen. Ik hou van de bergen! Ik hou van woest machtige witte bergtoppen en van gletsjers en bergpassen. En daarbij twijfel ik of ik het fysiek aankan met mijn blessure en hoe mijn voeten zich zullen houden. Hij antwoordt dat een pelgrimstocht duidelijkheden geeft, maar hij begrijpt ook mijn twijfels.

Morgen loop ik nog door. Het plaatsje hier is te rustig, het strand niet fraai, en Hiwasa maar 10 kilometer verderop met meer leven in de brouwerij zoals ik in het boekje kan zien. Ons hotel is leuk, maar nu niet echt zo bijzonder dat ik er 2 nachten wil blijven. Omdat het Jean's laatste loopdag is zeg ik hem dat ik het heel goed kan begrijpen als ie alleen wil lopen. Het is zijn afscheid van O’Henro, voorlopig voor het komende jaar tenminste. Hij zegt dat hij ook van het samenlopen geniet. Ik zeg em dat ie morgenvroeg zijn beslissing maar moet vertellen.

Bij het hotel terug, aan ons lage tafeltje, is het eten een grote traktatie! Het is zoveel! En allemaal met vis! Verse sushi, maar ook de sushi in rijst gedraaid. Wat hier veel en veel lekkerder is dan bij ons. Met een dikke buik hangen we achterover. Pff… dat was veel.

We lopen nog even voor het donker naar het haventje voor een ommetje. Prachtig met een fijne sfeer van het klotsende water om de bootjes...

Zoute-ziltige-zee-kusjes

Statistics:
gelopen van 6.10 tot 16.30 uur
netto 5.14 uur gelopen
afstand 17,7 km
> 300 meter
< 285 meter

Het weer:
Hete zon rond de 30 graden


12 juli 2012 09:13 | Door: Christel
Nog niet weggespoeld? Op Kyushu zijn weet ik hoeveel mensen geëvacueerd vanwege ongekend hevige regenval. Is wel niet hetzelfde eiland, maar wel in de buurt.
En meisje, je ging voor je grenzen. Ik lees dat dat aardig lukt .... Wat ik al zei, het is jouw avontuur, doe er mee wat JIJ wilt!
Veel wijsheid gewenst! xxx


12 juli 2012 20:45 | Door: Marcella
Leuk om je verhalen te lezen Natasja, geniet van de mooie momenten x

13 juli 2012 10:01 | Door: tante Astrid
Ha lieve schat, hier regent het tussen de buien door en ook ben ik gisteravond door een aantal muggen onheus benaderd.....grrr, maar verder houdt alle gelijkenis met jouw tocht op. Leuk dat je "even" samen met iemand kan optrekken. Een grote gave van je om je hart steeds voor anderen open te houden. Ik bewonder je er om. Het is een zware tocht maar met de korte voorbereiding die je had vind ik dat je het fantastisch doet, misschien is dat de les: laat elke dag maar komen en neem dan je beslissing.. erg mindfullnes toch? En dan die spinnen...ik heb n kennis die bioloog is, hij vertelde me dat spinnen al heel lang bestaan en dat ze wezenlijk onderdeel zijn van onze natuur. Zo heb ik geleerd er niet langer bang voor te zijn, als ik ze nu ontdek in de tuin dan geef ik ze even de ruimte om zich voor mij te verschuilen..het kriebelt ook lekker als ze in volle vaart over de huid van je arm rennen...Wist je dat ze ook niet van alleen zijn houden...zie je een spin dan zit haar mannetje ook in de buurt. Ik ben benieuwd naar je volgende verhalen...dikke zoenen Astrid

15 juli 2012 11:06 | Door: GGGiel
Hoi Natasja, gisteren was ik niet thuis dus kon je helaas niet via skype meer bereiken. Morgen vliegen we naar Bali en kunnen we jammer genoeg je verslagen voor 2 weken niet lezen. Misschien lees je mijn reactie nog voor ik vertrek en plaats je nog het reisverslag na dag 7 ;-)
Ik heb begrepen dat in het zuide van Japan veel regen valt. Maar goed dat jij op Shikoku rondloopt en bij hoog water gewoon de bergen in kunt hahaa. Loop ze nog lekker en we lezen over enkele weken wel hoe het is gegaan. XXX

15 juli 2012 12:28 | Door: Carla
Hoi Natasja, ik zit hier met Sammie, onze hond, op mijn schoot en de varkens grazend op het gras jouw verslagen te lezen. Je hebt ze weer zo mooi geschreven, het is alsof ik er zelf bij ben. Ik heb zoveel respect voor jou, hoe dan ook het gaat je lukken. Geniet en leer ervan, groetjes uit het frisse Helmond, Wim, daimion, Carla en de beestjes xxx.

15 juli 2012 18:16 | Door: Francien Lenssen
Hey natasja, Wat een geweldige reis en wat een leuke verhalen. Ik blijf je volgen. Veel succes,
Roparunner Francien.

16 juli 2012 11:34 | Door: tante Greet en Frans
We hebben je verslagen en foto s gelezen en bekeken,
heb je ook met de stokjes gegeten? erg knap dat je al zo ver hebt gelopen,
Natasja al is het zwaar probeer het vol te houden xxxx en veel liefs van ons beiden