Dag 10 - Noodgedwongen gesmokkeld

Muroto, maandag 9 juli

Om half 5 kijk ik uit het raam. Lekker koel buiten, maar onbewolkt. Dat wordt een hete dag... Dus maken dat ik op pad kom.

Om 6 uur ben ik op pad.
Al snel loop ik langs de nummer 55. Na 1,7 kilometer moet ik linksaf. De zon is al goed heet. En het is nog zo vroeg.
Als ik begin te lopen voel ik mijn onderrugblessure goed opzetten. Het is dus niet weg met de rust van gisteren. Mijn voeten voelen redelijk okay, mijn tas voelt lichter en zit lekker. Is het nu de hitte en de blessure...
Het gaat niet goed. Ik hobbel en iedere stap doet zeer. Ik moet een ibroprofen, pijnstiller met spierverslapper, innemen. Hap slik weg. Op mijn klok staat dat ik 1 uur gelopen heb. Dit gaat niet. Ik loop nog heen en weer. Twijfel. Maar besluit toch terug te gaan. Dan maar met de trein verder. Het is niet anders…
Ik wil mijn lijf niet verpesten en als ik om 8 uur weer terug ben bij mijn hotel voelt het al als 35 graden in de brandende zon. Ook dat vind ik gewoon te ongezond. En nog een dag hier blijven is geen optie. Ik ga de 1200 kilometer in dit tempo toch al niet halen, dus ik zal van andere mogelijkheden gebruik moeten maken.

Ik vraag de mevrouw van het hotel de reservering in Mugi te cancellen. Dan een kaartje voor de trein met behulp van een japanse man. Een boemeltreintje naar Kannoura. De treinrit is wel leuk, mooi langs de weg langs de zee. Jammer wel, het ziet er vanaf hier wel mooi uit! Ben ik eindelijk aan de zee, kan ik er niet lopen. Maar als ik de hitte zie en voel vind ik het ook wel prima zo! De pijnstiller werkt ondertussen…

Vanuit Kannoura kan ik met de bus verder, het is pas 10 uur als ik hier op de bus sta te wachten. Ik besluit maar helemaal naar het zuidpuntje te gaan. Daar is tempel 24. En dan zie ik met het slapen wel. Er zijn daar plekken genoeg. Moet lukken lijkt me.
En terwijl ik wacht komt er een jonge hippe gast een praatje maken, hij woont hier. Koki heet ie, een surfdude. Het populaire surfstrand Ikumi beach ligt hier 2 kilometer verderop. Ook een optie om te gaan kijken. Zij het dat de bus maar om de 2 uur gaat. En dan komt mijn bus.

Ik ben blij met de dag bus- en treintraining van Koyasan, in het begin bij Hana, want nu kom ik er tenminste zelf goed uit! Achterin de bus stap je in, je trekt een kaartje. Als je uitstapt geef je je ticket aan de chauffeur en stop je het geld gepast in de machine. En je kunt je biljetjes in muntgeld wisselen. Klaar.
Maar ik vraag tuurlijk wel even aan de chauffeur of ik tot tempel 24 kan gaan. Jep!

De busrit is wel gaaf. De hele weg langs de kust en die is toch wel heel mooi!! Wat jammer dat het nu zo heet is, want de O’Henro’s die ik nu best veel zie lopen hebben het zwaar. Hoe ongezond dit is! Ook zie je vanuit de bus meer dan lopend, naast die hoge betonnen rand en die drukke weg.
De blik op het surfstrand is wel super. Er liggen wel een stuk of 30 surfboards op het water, te wachten op de perfecte golf. Shit, dit had ik wel willen zien van dichtbij. Maar ja, you can’t have it all. ;o)

Na een uurtje zijn we al bij het zuidpuntje, Cape Muroto Misaka. En het is hier bloody hot! De zee is rustig en kalm. En 2 dingen vallen me op. Er is geen zuchtje wind! En er zijn hier aan de kust helemaal geen meeuwen! De andere dagen ook niet. Alleen roofvogels. Hoe raar, want bij de zee en havens horen meeuwen. Mis de meeuwen, maar love die roofvogels... supermooi!

Ik ga eerst naar de tempel. En jawel, natuurlijk ligt die op een meter of 200. Door het bos steil omhoog, een kop als vuur en nat van het zweten, lek gestoken door de muggen. Het enige plekje zonder deet weten ze altijd te vinden...
Jep… het is fun hier…

Dan sta ik at the gate. Ik buig en puf even uit. Daar staat ook een vrouwtje die in redelijk engels vraagt of ik okay ben. Waarschijnlijk zie ik te rood en gaar... :D
Ze vraagt of ze misschien een foto van me moet maken, bij de poort. Goh, wat lief. Ja graag!
En dan loop ik door naar de tempel. Een lange oprijlaan haha. Met een mooie boeddha. Ik zet mijn tas neer en loop naar de hoofdtempel.
Het vrouwtje komt naast me staan en we maken een praatje. Ze heet Matsu en doet de 88 tempeltocht op haar motor in een week of 2. Ze vraagt of ik het ritueel van de tempel ken en ik zeg van niet. Ze neemt me mee.

Eerst stopt ze me een kaarsje in de hand. Met een aansteker aanmaken. Nooooit met de vlam van een ander brandend kaarsje, want dan haal je de kracht van de ander eruit! Dan 3 wierookstokjes, die mag je dan wel weer aanmaken met je eigen kaarsvlammetje. Dan luid je de bel bij de tempel. Schrijf je je naam en datum op een voorbedrukt briefje en die gooi je in een bak. Dan een geldmuntje in de geldbak. En vervolgens bid je de Heart Sutra terwijl je de kralenketting om je middelvingers van beide handen hebt. Dan buig je en ben je klaar. Dit herhaal je weer bij de kleinere tempel. En dat alles hebben ze dan in hun tasjes zelf bij zich.
Wel bijzonder...

Matsu is ontzettend aardig. Ze nodigt me uit in haar huis mocht ik tijd over hebben om een paar dagen op bezoek te komen. Het is echter op het 'vaste land' van Japan. Mocht zij moeten werken, dan vangen haar ouders en broer mij wel op. We wisselen adressen uit en ik geef haar de klompjes dat ze zo leuk vind. Ik krijg een gebedsarmband van haar die ze van haar moeder heeft. Ik zeg dat ik die niet aan kan nemen, maar ze staat er op. Haar moeder zou het ook zo gewild hebben. Het is om bad luck af te weren. Wat lief en moeilijk!
Dan scheiden onze wegen.

Ik ga hetzelfde pad weer naar beneden. Loop een stuk langs de hoge kustlijn met mooi zicht op de rotsen. En och och och wat is het toch ontzettend heet!! Ik loop onder de paraplu. Geen zuchtje wind. Heb ik ook nog nooit meegemaakt aan zee, en dat op een kaap! Och wat ben ik blij dat ik vandaag niet gelopen heb. Dan picknick op een bankje, een koek en 2 half vergane bananen. Een poesje is blij met wat hapjes koek.

Omdat mijn rug wat beter voelt met de pijnstiller besluit ik toch weer te gaan lopen. Het is 6,4 kilometer tot de volgende tempel en daar zijn verschillende overnachtingsplekken.
En zo ga ik rond een uur of 11 op pad. Langs de kustlijn. Langs Route 55 en langs de betonnen rand. Maar het is niet uit te houden zo heet!! Snel de paraplu op!! Japanese style... maar o zo nodig! Ik heb er wel een goed tempo in, en het gaat goed. Als ik zo iedere dag de nodige uurtjes kan meepikken… Maar tegen het einde is de pijnstiller uitgewerkt en hobbel ik de laatste halve kilometer weer… auw.
Tuurlijk een lange trap omhoog, maar in ieder geval blij dat ie niet op een berg ligt. ;o)

Terug beneden heb ik de keuze uit meerdere slaapplekjes. Ik zie dat er een verderop Yoshimatsu heet, een businesshotel, en ik denk dat is een teken met de ontmoeting van Matsu vandaag. En zo hobbel ik nog 10 minuten door. Loop het eerst voorbij want het blijkt een piepklein dingetje… De kamer is netjes, maar stinkt zoals wel vaker hier naar rook. (De Japanners roken nog veel en mogen op de kamers roken.) De deuren zijn een dubbele schuifdeur die niet op slot kan. Wat ik dan weer minder vind.

Ik loop naar het supermarktje hier verderop. Die zijn handig want hebben goede kant en klaar maaltijden! En ik neem een spaghetti en een cheeseburger (eens proberen). Hup in de magnetron (dat doen ze daar ook) en klaar om te eten. Als een zwerver zoek ik buiten een plekje om te zitten eten en vind achter de winkel een rokersbankje. Daar zit ik dan met mijn eten en mijn colaatje en een katje dat ook wat mee wil pikken. Als het niet grappig was zou het iets triest hebben… :D

Over mijn beslissing vandaag heb ik geen vervelend gevoel. Het was de beste keuze. Ik heb zo'n 100 kilometer overbrugt. Het was ongezond heet, en ik had geen keus met mijn heup. En ja… ik vond het leuk om het openbaar vervoer uit te zoeken en op weg te gaan. Niets vast te hebben liggen. De reizigster in mij is weer ontwaakt…
Als het hek nu maar niet van de dam is….

Principes-overboord-kusjes

Statistieken:
Gelopen 6.00 – 8.00 uur
Netto 1.35 uur
Afstand 6 kilometer
>20m < 20m

Gelopen 11.00 - 15.00 uur
Netto 3.16 uur
Afstand 8.5 kilometer
> 161m < 160m

Heet, 35 graden en strakblauwe lucht


16 juli 2012 16:31 | Door: Zien
Matje,
These boots are made 4 walking... and that's just what they'll do.... but one of these days these boots are gonna walk all over you.....
Hang on, and keep believing!! X

16 juli 2012 17:49 | Door: Jeremy Betrian
Tuff lady, wat een verhaal opzich zeg! Mooi gebaar trouwens met moeders armband, moet je koesteren! Just keep on rocking girl en weer benieuwd wat komen gaat! XXX jeremy

17 juli 2012 06:50 | Door: tante Astrid
Ha lieve schat..hier is het 17.7. Jij tropische temperaturen pfff lijkt me heftig zwaar. Goed idee om het reizenvirus weer te krijgen. Wandelen is mooi maar nieuwe dingen uitzoeken en daar goed in slagen en van genieten. Geweldig, lekker doen! Ben je al aan het denken over een serieus schrijverschap? Misschien een cursus aan wijden? En in dat kader alvast een reisboekje Japans voor beginners, riten en zeden? Of een levensbeschouwelijke titel: 'n ongelovige O'henro loopt als het kan...
Hier miezert het en is het fris....je mamsie is gisteren ook op weg gegaan. Het is wat, a walking family! Ze zal haar regenjasje hard nodig hebben. Dikke zoenen
nb ga eens vragen waarom die stranden zo raar zijn? En alleen roofvogels? Is het te heet voor de meeuwen?