Dag 9 - Een rustdag!

Hiwasa, zondag 8 juli

Tot 9 uur lig ik lekker in mijn bedje!
Dan maar es op staan en ontbijtje doen. En dan mijn tas eens nalopen. Vandaag kan ik wat spulletjes eruit halen en naar Hiro sturen. Zoals ie me uitgelegd heeft.
Ik haal er de shampoo (op ieder overnachtingsplekje aanwezig) en deo (geen nut) uit, het ehbokitje op een paar dingetjes na en nog wat klein gerij. Mijn handdoek en lakenzak durf ik niet goed. Die zullen nodig zijn bij minder schone slaapplekjes… Zo laat ik een paar spullen achter op mijn kamer, en een paar spullen ga ik terugsturen naar Hiro.

Es kijken hoe ik dat voor elkaar krijg zonder Japans.
Stap 1 Eerst naar het supermarktje van gisteren. Daar zijn ze net kleine doosjes aan het opensnijden. Komt dat goed uit! En ik wijs er op en mijn spulletjes en zeg postoffice. Hij begrijpt het en de spulletjes passen er precies in! En hij plakt em nog dicht ook nog. Geslaagd!
Stap 2 Naar het postkantoor. Dus met mijn AH tas en pakketje daarheen. Dichtbij het strand. Het is een stralende dag met strakblauwe lucht en om half 10 nu al erg heet! Brandend!

Het postkantoortje blijkt gesloten. Hmmm zondag. Wat nu? Morgen op sleeptouw nemen dus en dan versturen…
Maar een man die aan het pinnen is spreekt een paar woordjes engels. Hij loopt naar de achterdeur en klopt. Niemand daar. Hij legt uit dat rond 12 uur de postbode er is en ik dan terug kan komen. Misschien lukt dat…
Zou het?

Ik loop door naar het strand. Even inspecteren voor straks.
Als ik aankom – bloedheet – blijkt het een Maak-het-strand-schoon-dag te zijn. Allemaal mannen die het aangespoelde hout en wier bij elkaar harken en opstoken. (Veel rook!) En een hoop kleine Japannertjes op het strand. Met hoedjes en witte handschoentjes en een hoop plastic zakken. Zo leuk om te zien hoe ze drifig uitzwermen over het strand.

De kleur van het water is nu aquagroen, een prachtige kleur! Ik trek mijn schoenen en sokken uit en ga even voetjebaden. Lekker koud!
Maar helaas, een stranddag is er zo niet bij. Ik snap er niets van . Het is een bloedhete zondag, het water is zooo uitnodigend, wat doen die Japanners... met 35 graden vuurtje stoken op het strand... ;)

Terug langs het postkantoortje. Een klop op de achterdeur en jawel er is iemand! En die vrolijke zweterige postbode kijkt niet eens raar op! Met gebaren leg ik uit wat de bedoeling is, en ik mag binnen. Hij legt - in een warrig brabbeltje dat de naam engels niet mag hebben - uit wat hij doet en het adres van mij nodig. Zo maken we het pakketje in orde en betaal ik. Ik krijg nog een flesje koud en fris drinken ook nog! Wat aardig! Moet je bij ons eens na sluitingstijd proberen!

En trots op mezelf dat het allemaal gelukt is zonder ik japans kan, loop ik verder! Hah, iedereen dacht dat het zo dapper van me is zonder japans te spreken hier op reis te gaan. Zelfs de japanners zelf. Mooi niet dus! Door hun vriendelijke en behulpzame aard lukt het allemaal best! ;)

In de schaduw van mijn grote boom bereid ik voor wat ik morgen ga doen. Oef wat is het heet. Morgen 20 kilometer naar Mugi, een dorp verderop. Een snelle route langs de highway 55 met een paar lange tunnels of mijn voorkeur de 18 kilometer lange scenic drive met mooie uitkijkpunten. Wel slingerend op en af…
Ik vraag het vrouwtje aan de receptie of ze een reservering voor me wil maken voor een slaapplekje in het volgende stadje en dat lukt. Dan inkopen doen met veel water en wat eten. Langs de weg geen mogelijkheden.

Vervolgens een tukkie doen om mijn benen de rust te geven en mezelf toe te geven aan die grote dut...
En in de vroege avond eindelijk wat koeler om toch nog even het strandje voor mezelf te hebben... helemaal schoon!

Morgen om half 5 de wekker. Als het zonnig is, begin ik om half 6 te lopen. Bewolkt, spring ik nog een uurtje in mijn bed… :D

Zingende-voetjes-kusjes

Statistieken:
2x 2 kilometer heen en terug naar het strand
Heet, 35 graden en strakblauwe lucht



16 juli 2012 14:27 | Door: brigitte
fantastisch, wat een les van tolerantie,respect!! dank je voor de mooie commentaren. knuffel en kus..