Over een andere boeg...

Muroto, dinsdag 10 juli

Nieuwe inzichten... en een goeie les in loslaten!!
De eerste 9 dagen van mijn avontuur hier hebben me al belangrijke leermomenten en inzichten gegeven...

Ik heb besloten het over een andere boeg te gooien!!
Ik ben geen pelgrim, dat is ook niet mijn bedoeling geweest. Ik ben een wandelaarster, en dat doe ik hier in Japan. 1400 kilometer in maximaal 60 dagen. Ik wist waar ik aan begon. Ik wist hoe de tocht er hier uit zou zien. De groene, prachtige, bergen. Maar ook langs veel en drukke autowegen. Door veel bewoonde wereld. Ik wist hoe warm het zou zijn.
Maar te weten en te beseffen is een groot verschil met te ervaren...

Ik ga het anders doen! Ik heb mijn besluit genomen! En sta er na nu een ruime week nog steeds volledig achter. Ik ga de O'Henro in een maand doen, in plaats van 2 maanden! Deels lopend, deels met openbaar vervoer...

Hoe is het zo gekomen...?
Een inkijkje in mijn gevoelens...

De eerste dag al loop ik te denken aan de woorden van Giel. "Het maakt niet uit of je O'Henro nu of later voltooid. Als je em nu niet haalt, kom je later nog es naar Japan terug om het laatste stuk te lopen...". Ik weet dat dat voor mij niet op zou gaan. Ik ken mezelf. Ik wil nog zoveel van de wereld zien, dat ik betwijfel of ik hiervoor terug naar Japan zou komen. Wel heb ik de gedachte al losgelaten dat ik hem nu ten koste van alles uit moet lopen. Als ik kom tot tempel 72 (bijvoorbeeld) ga ik de laatste tempels per bus of trein doen. Ik zou het dan toch af willen maken...

De eerste week was een test, een beproeving, afzien. Na de eerste 2 dagen erg genieten, kon ik het daarna wat moeilijker als ik zoveel pijn in de middag had. Maar ook niet als ik zo langs de grote weg liep. Ik merkte dat ik daar niet zo veel aan vond.

Ik hou van wandelen...
Maar het meest hou ik van de bergen. Ik hou van wandelen in de bergen! Ik hou van die overdonderende natuur en kracht. Die witte pieken, de gletsjers, de waterstromen. Ik hou van de hoogte. Ik hou ervan een pas over te gaan, een bergrug en in een nieuw dal te kijken, nieuwe pieken te zien. Ik hou van dat.

En ik hou niet van deze bewoonde gecultiveerde wereld. Met overal electriciteitsdraden. Ik hou niet van steeds weer die natte jungle. De paden die we stijgen die er steeds hetzelfde uitzien en voelen. Natte bossen met heel veel muggen. Het is leuk voor een week. Het is leuk nu aan de zee te zijn en de haventjes te zien. Maar de vraag doet zich op of dit voor mij voldoende is...

De vraag is niet of ik dit kan, de O'Henro lopen. Maar of ik dit wil.
Het is heel makkelijk om af te haken vanwege de hitte, vanwege de blessure, vanwege de zwaarte. Maar voor mij persoonlijk draait het het meest om of ik wel 60 dagen door deze omgeving wil lopen…

Niet dat de wijze waarop de Japanners leven niet interessant is. Integendeel. Het is bijzonder het dagelijkse leven te zien. De dorpjes en de huisjes langs te lopen. Te merken hoe vriendelijk en gastvrij ze zijn. De ontmoetingen… dat is het meest bijzondere hier.

Dit zaadje – vind ik het wel leuk genoeg – is op de vijfde dag opgekomen. En ik heb het er met Jean op zijn laatste dag over gehad. Ik bedacht me dat een maand voldoende is. Een stuk met het openbaar vervoer te overbruggen en een deel te lopen.
En zo dub ik de dagen wat door. Het gekke is dat ik er helemaal geen last van heb om het anders te gaan doen. Als je hier loopt, dan lijkt het niet uit te maken hoe je het doet, hoe je hem volbrengt.

En zo kom ik tot mijn besluit.
• Ik vind een maand hier rondlopen genoeg.
• Ik maak daarmee de ronde af via het openbaar vervoer.
• De reiziger in mij komt los. De wandelaar gaat naar de achtergrond.
• Vind ik het jammer? Voor een deel. Voor een deel niet. Ik weet wat ik wil. Mijn inzichten komen er in die maand ook wel.
• Ik besef dat een pelgrimstocht een ander doel heeft dan wat ik wil ontdekken als reiziger.
• De omgeving zou er niet toe moeten doen. Het zou er om moeten gaan wat de weg is, wat ik leer, wat ik ervaar, wat ik voel.
• Ik besef dat. Maar besef dat dat niet mijn weg is. Niet nu. En toch... gebeurt er nu al heel wat...
• Ik verras mezelf door deze dingen te voelen.

En dan zijn er nog een paar gevoelens van meer persoonlijke aard... maar die hou ik lekker voor mezelf!

Gisterenavond twijfelde ik nog. Is het niet jammer van de kans die ik nu heb? Wil ik het wel echt omgooien? Maar vanochtend op het eerste stuk lopen weet ik het zeker... Ik ga definitief maximaal een maand lopen. Mijn besluit staat vast en ik sta erachter!!

Wat ik daarna ga doen... dat zie ik nog wel!


dinsdag 17 juli

Inmiddels ben ik een week verder. En nog steeds overtuigt van mijn beslissing. Het voelt goed. Ieder dag loop ik. De ene dag meer als de andere. Soms de hele ochtend en dan vanwege de ondraaglijke zon met de bus verder tot het volgende adresje. Dan weer een paar hele dagen lopen.

En het niet weten waar ik uit kom...
Slechts 5 woorden Japans sprekend...
Gewoon op pad gaan... en maar zien hoe en waar ik uitkom. Geen geplan en georganiseer (nou ja, weinig tenminste) Just enjoy the moment...

Aan de andere kant ben ik wel een beetje gelogenstraft door mijn eigen woorden. Ik heb 3 hele dagen langs de kust gelopen. Waaronder 45 kilometer tot aan de volgende tempel. En dat was ook heel bijzonder. Het waren prachtige dagen. En het eiland is echt prachtig! Ontegenzeggelijk! Maar daarvoor hoef je niet 60 dagen te lopen. En de bijzondere ontmoetingen ... die blijven gebeuren. Ik geniet! Nu op en top!

Een-goeie-les-in-loslaten-kusjes!

P.S. Inmiddels een 300 kilometer in de benen.

P.S.2 Mijn voeten bleken toch wel overbelast. De rust is goed geweest en ze kunnen nu alles weer aan. Als ik ze masseer voelen ze gewoon heerlijk aan. In de eerste week voelde ik alle zenuwuiteindjes. Ik ben trots op ze!

P.S.3 De tas zit heerlijk!

P.S.4 Mijn onderrugblessure houdt zich na een paar dagen ook weer rustig. Lijkt allemaal goed te gaan! :)

P.S.5 Overigens is de 88 tempeltocht 'slechts' 1200 kilometer lang. Er zijn nog een aantal 'subtempels' die niet bij de tocht horen. Maar als je die onderweg allemaal meeneemt, dan kom je op 1400 kilometer uit. 1200.... zou te doen geweest zijn in 60 dagen... ;)


17 juli 2012 16:50 | Door: Annette Dahmen
Een heel goed besluit, Natasja!! Je weet het ik ben helemaal voor de bus!!! Ik had heel de reis lekker in de bus gaan zitten en bij iedere tempel even uitgestapt en mijn boekje laten "stempelen", want dat gebeurd wel op een hele aparte manier! Ik geniet volop van je verhalen en als ik het zou kunnen zou ik me aanmelden om er een prachtig boekwerk van te maken. Maar je kan zo je verhalen inbinden, daar heb jij niemand voor nodig!!

17 juli 2012 17:22 | Door: Piet en Riet
Lieve Natasja, respect voor je besluit, geniet van de dagen die nog gaan komen, alle goeds. En nog steeds boeiend om met je mee te reizen, dus laat je verhalen maar komen.

17 juli 2012 20:57 | Door: Lodewijk den Breejen
Prima besluit, het is zo al indrukwekkend genoeg! Succes verder en geniet er van!

18 juli 2012 09:21 | Door: Liesbeth
Wat 'n wijsheid ...!

18 juli 2012 11:22 | Door: Marian
Ha die Natasja,
Maakt niet uit, het belangrijkste heb je tijdens jouw tocht al bereikt en dat is dat je nu deze beslissing hebt kunnen nemen!!! Heel erg goed van jou!!! Jouw hart en jouw gevoel volgen, dat is het belangrijkste. Ennuhh....... die verhalen van jou die mogen voor velen volgens mij nog veel langer worden!!! Ja, zoals ik jouw gisteren al gemaild had, ik moedig jouw reizen zeer zeker aan. Ik ga met smart zitten wachten op jouw eerste boek!!!
Ik blijf jouw volgen!!!
Regen-regen-regen- en nog eens regen-kusjes vanuit Helmond.
Marian van den Nieuwenhof.

18 juli 2012 20:27 | Door: Inge
Of je er nu 60 dagen of 30 dagen overdoet...het is sowieso een hele prestatie. ik maar denken dat die Kennedy mars ,die ik ooit heel heel lang geleden heb gelopen op lompe grote basketbalschoenen met die grote flappen, een prestatie was... Ik zeg, net als mijn naamgenoot: Toppie Toppie!