Dag 11 - Zwoegen en een feestje!

Yasu, dinsdag 10 juli

Wat een leuke dag is dit geworden!

Ik heb de wekker op half 6 staan, en na het eten van 3 lekkere kiwietjes loop ik rond 7.00 uur aan. Onderweg volgen de bananen.
Op pad langs de highway 55. Langs de kustlijn die niet fraai is. Prachtige zee en stranden benutten kennen ze hier nauwelijks. En een betonnen rand scheidt de weg van de kustlijn. Na een half uurtje sta ik aan het begin van de klim naar tempel 26, Kongochoji. Boven op een bult van 140 meter. Het is warm en enigszins bewolkt. Dat scheelt. In de verte richting de kaap bij tempel 24 is het wat zwaarder bewolkt.

Ik maak me klaar voor de klim. Een steil hobbelig pad naar boven. Oef mijn beentjes moeten even in de juiste stand komen. Aan deze kant van het eiland is het weer anders warm, droger. En mijn gedachten vinden dat dit soort bossen wel steeds van hetzelfde is. En dan schiet er iets over mijn pad weg waar mijn brein een seconde lang niet van registreert wat het is. Dan spring ik een meter achteruit met een gilletje. Een slang!!
Eek! Hij is een meter lang, donkergroen en schiet gelukkig naar de kant, een stukje in een boom. Daar blijft ie zitten. Kloppend hart…. Kruip door, ga weg! Maar heel langzaam beweegt ie verder, bijna onzichtbaar, opgaand als een tak. Fascinerend ook wel weer. Ik sta daar een paar minuten niet wetend wat te doen. Hij gaat niet verder, ik ook niet. Dan gaat ie nog een stukje verder en terwijl ik em in de gaten houdend loop ik er heel snel langs. Terwijl dat beest waarschijnlijk banger is voor mij.

Ik loop door, ik wist al dat ze er zaten, maar nu er een zo dicht voor me op het pad zat, is het toch anders geworden. Steeds als ik iets hoor dan ben ik alert… Heb het er niet zo op. En ik moet hier straks nog langs terug. Hmmmm.... Overigens hebben ze op dag 1 al verzekert dat er geen giftige slangen op Shikoku zijn. En het ook geen slangen zijn die in de bomen hangen en aanvallen. Als je genoeg geluid maakt onder het lopen, zijn ze al gevlucht voordat je ze ziet... in het vervolg loop ik dus te stampen, te zingen en te fluiten!

Ik ben redelijk snel bij de tempel en loop er wat rond. Ik steek mijn dagelijkse kaarsje op en mijn wens voor de dag.

De zon is gaan schijnen en ik loop dezelfde weg terug. Alles goed in de gaten houdend! Maar niets meer te zien. Zo zou ik nooit geweten hebben dat ie er was.
Door de rijstvelden weer terug. Het is prachtig. En naar de bushalte. Ik heb het helemaal losgelaten. Ik ga me niet kapot maken. Vanochtend voor mijn bekken alweer een iboprofen moeten innemen. De bus komt hier om het uur en ik heb geluk dat ik maar 8 minuten hoef te wachten. Oef als ik ergens net iets langer gewacht had…

De bus tot Nahari kost 980 yen. Ongeveer 10 euro. En is een leuke rit over de 55. Gedeeltelijk langs het water. Nu het een beetje bewolkt is is de kleur van de zee een beetje zoals bij ons. Nauwelijks golven en een mooi strand kennen ze hier niet. Goh, wat zouden ze hier iets moois van kunnen maken. Maar blijkbaar geven ze er niet zo heel veel om.
Een paar haventjes, met die enorme grote golfbrekers, huizenhoge betondelen. Hoe krijgen ze die in hemelsnaam hier?! Fascinerend!

Op het station ga ik met de trein verder en word ongevraagd geholpen door een vriendelijke bouwvakker, nadat ik van een oud vrouwtje nog een blikje drinken in handen heb gekregen. De trein tot Tonohama een kwartiertje verderop kost 240 yen, 2 euro 40. Da’s een stuk goedkoper. Aangekomen is de zon flets maar heet. Ik rust even wat, en eet 2 bananen want er staat een flinke klim te wachten.

Tempel 27 staat er om bekend dat een sekisho of een nansho is, een moeilijke plek. Want het 3,5 kilometer lange pad gaat met een 45 graden helling omhoog. Oef…
Ik bereid me voor.
Eerst een stukje plat, in de warme zon, en na de kruising omhoog. Lange tijd over asfalt en de helling gaat van 30 naar 45 procent. Jeetje, dit is zwaar! Ik vraag me af waarom ik hier lol in heb. Want dat heb ik niet heel erg. Maar goed… de weg gaat door, er rijden wat auto’s voorbij maar ik vertik het een lift te vragen. Ik moet dit kunnen en zeker iedere dag iets doen. Halverwege gaat mijn weg verder door het bos. Weer van hetzelfde. En ik kruis de asfaltweg. Het is inmiddels wel bewolkt, maar toch weer zweterig heet met deze inspanning. Ik besluit te kijken of er een lift is. Dit gaat zo nog 400 meter omhoog. En ik heb het eigenlijk nu al gehad. Watje…
Er komen 5 auto’s naar beneden, maar geen enkele omhoog. Ik sta 10 minuten te wachten. Dan word ik streng voor mezelf. Kom op watje! En ik ga. Het blijkt veel minder ver dan verwacht.

Een trap omhoog naar de poort. En dan 2 lange trappen verder. Vandaaruit gaat een lange trap naar wat lijkt een mooie tempel. Van het water dat hier stroomt wordt gezegd dat het genezend is. En ik vraag mijn klachten te genezen terwijl ik me was. :)

Dan omhoog. De tempel is inderdaad mooi en met een weids uitzicht op de zee en het land met stad onder ons. Prachtig! Bij het 'stempelbureau' zie ik daar ineens Aitchie, van de eerste dag bij Hiro. Is die al hier! Wow, die heeft hard gewerkt!
We kletsen even wat bij op het bankje. Hij is verbaasd dat ik hier ben, maar leg uit dat ik vanwege de hitte gisteren met de bus ben gegaan. Ik zeg dat hij snel is, wat hij wegwuift. Dat het meevalt. Ik zie dat ie nieuwe schoenen heeft. Hij blijkt op de tweede dag zware blaren te hebben gelopen, en heeft uiteindelijk nieuwe gekocht. (jaja en zij maar zeggen dat ik sneakers moet kopen he)

Dan ga ik verder. De zon is weer gaan schijnen en zo loop ik de steile asfaltweg naar beneden. Zonder de afsnijdingen door het bos. Bij het winkeltje van de parking krijg ik een ijsje van de eigenaar.
En zo loop ik weer redelijk tevreden naar beneden. Na mijn bedenkingen van eerder. Ja, nu ik minder loop, nu ben ik echt aan het genieten.
De weg naar beneden is steil en lang. Ik sta er verbaasd van dat ik zo lang heb gelopen. En rond 14 uur sta ik weer terug bij het stationnetje. Ik heb gisteren gekeken en vanochtend besloten naar Nochi te gaan, daar is een stationnetje en accommodatie net voor de volgende tempel. Ondertussen zal ik het Ya Sea Park passeren waarvan ik vorige week nog dacht dat het wel aardig zou zijn te bezoeken. Maar nu, na die paar stranden die ik heb gezien denk ik dat de plaatjes in het boek mooier zijn dan het echte werk!

Het kaartje kost 890 yen. En het is een mooi traject. De zon schijnt nog flink. Als we een tunnel uitschieten rijden we langs het zeepark en stoppen op stationnetje Yasu. We rijden weer weg maar wat ik gezien heb heeft me aangesproken! Mensen aan het zwemmen! Parasols! Dit is het! Het is half 3, en ik heb nog kans…
Ik besluit het volgende station uit te stappen, en terug te gaan. Het lukt! Ik stap om 10 over 3 uit en besluit eerst de minshuku (familiehotelletje) te boeken. Stel dat ze me niet accepteren of met vakantie zijn… De andere plekken zijn te ver lopen. Dan schiet ik er niets mee op.

Het is heet als ik naar de minshuku Yuyu loop. Vanaf de weg zie ik een paar huisjes waarvan 1 met een zonnepanelen dak. Als het dat toch eens zou zijn…
En jawel, en wauw dit ziet er gaaf uit. Landelijk en een prachtig eco houten gebouwtje. Dat zou een kadootje zijn na het hotelletje van gisterenavond! Ze twijfelen maar zeggen ja. Voor 6300 zit ik hier met vanavond een bbq en ontbijt. Good!
Van binnen is het ook echt prachtig, nieuw en schoon. Het mooiste wat ik tot nu toe heb gezien. En dat zeg ik ook. De trap alleen al!

Ik ga nog niet douchen, het is half vier en ik zeg dat ik eerst even naar het strand ga. Helaas maar voor een uurtje want ik wil om 17 uur weer terug zijn voor de douche omdat we om 18 uur bbqen. Ik weet niet wie "we" zijn, maar zal het wel zien.

Ik loop over het landelijk weggetje – prachtig – naar de drukke weg, onder de paraplu voor de brandende hete zon. De weg over en de houten boardwalk langs het strandje. Ohhh! Beachvolleybal en zwemmen. Niet druk, maar genoeg. Dit is het! Weg pelgrimgedachten! Vakantie!
Omkleden! Een colaatje en over het kiezelstrand een plekje waar net een beetje zand is. Het doet zeer om over die stenen te lopen zeg! Niet echt aantrekkelijk!
Het water is koud, maar lekker na zoveel hitte op de dag. Even lekker een half uurtje op mijn rug. Mijn buik wat kleur geven want mijn lijf heeft de kleuren van een wielrenner gekregen....
Dan omkleden en weer terug. Het is nu wat aangenamer, en wat voel ik me tevreden. Een mooier plekje met zo’n mooie sfeer had ik niet kunnen bedenken hier!

De douche is ook heerlijk! En ontspannend. Zalig na die hitte. Seichi en Tomoko zijn al bezig met de bbq voorbereidingen. Boven een grote ton staat Seichi vuurtje te stoken. Er is al een vriendin en in korte tijd zitten er 3 vriendinnen en een bevriend koppel. Ai… ik ben binnen komen lopen op de avond waarop zij een bbqtje met vrienden gepland hadden. Blijkbaar is het voor hen geen probleem want anders hadden ze wel nee gezegd.

De dames hebben allerlei schalen met vis vlees en groenten buiten neergezet. En even later ligt het rooster helemaal vol. 4 scheppen gaan rond en iedereen is aan het bakken en draaien. Bier… dat lusten alle Japanners blijkbaar graag! Dat gaat er goed in. Ik krijg een bordje met sojasaus en het eerste stukje vlees. Het is heerlijk. Ze zijn zo enthousiast. Ik moet van alles pakken. Jammie! Wat een feestje!
De dames spreken geen engels, maar kwetteren er lekker op los en is leuk om naar te luisteren. De mannen spreken redelijk engels. Ze denken op een of andere manier dat ik uit Nieuw Zeeland kom! Haha. Nee, Nederland dus. Ik ga snel even mijn klompjes halen en deel ze uit. Leuk! Ze stellen vragen over Nederland en over dat ik O’Henro loop. Ik luister meer dan dat ik praat. Het is zo leuk. En ze zijn zo gastvrij en vrolijk!

Als het gedaan is, gaan we naar binnen voor koffie thee, eigen gebakken appeltaart en stukken meloen. Ik benut het moment aan tafel om ze ook wat vragen te stellen. Over hun religie, of zij de tempels bezoeken. De man vraagt waarom ik em loop en ik zeg voor wijsheid en kracht. Ik vraag ze naar de tsunami van vorig jaar en of hier wat te merken was. We zijn het er over eens hoe verschrikkelijk het was, maar het had hier geen gevolgen. Verder praten ze er niet zo over. Willen ze niet?

Om 21 uur tijd voor mij naar bed te gaan en ook de gasten gaan. Wat was het een warme en gezellige avond. How nice van ze me zo op te nemen!

Helemaal-happy-kusjes

Statistieken
gelopen van 6.59 uur tot 8.45 uur
netto 1.43 uur
afstand 5.53 kilometer
> 149 meter < 149 meter

Met de bus en trein verder tot beklimming 27
gelopen van 10.14 uur – 14.00 uur
netto 2.21 uur
afstand 6.12 km
> 373 meter < 373 meter

Heet, in de ochtend bewolkt, later een strakblauwe lucht en 38 graden


17 juli 2012 20:18 | Door: Daniela
Beste Natasja, ik was je 'even kwijt'. Had blijkbaar niet goed ingeschreven op jouw up-dates. Ik was afgelopen week op Terschelling en maakte me al lichterlijk zorgen toen ik bij terugkomst nog steeds geen berichtje van je vond in mijn mailbox.
Hoe kon ik denken dat jij niet zou schrijven!!! ... ik heb net 2 uur lang met veel plezier en geboeid ál jouw dagboekaantekeningen doorgelezen. Wat leuk, wat spannend, wat bijzonder wat je allemaal al hebt meegemaakt en dat je het ook allemaal uitgebreid met ons wilt delen.
Op de zomerborrel hadden we het nog over gehad, over het 'los kunnen laten' als het niet zou lukken te voet. Ik vind het krachtig van je dat je de keuze hebt gemaakt en er vrede mee kunt hebben. En in je berichten lees ik letterlijk de opluchting terug. Er is meer ruimte voor genieten en voor spontaniteit, lijkt het. En de ervaringen, bejegeningen, lessen komen tóch wel op je pad, daar ben ik ook van overtuigd. Het loopt niet voor niets zo als het loopt. En dat je dat kunt accepteren is op zich ook al weer een hele wijze les.
Ik wens je de komende dagen verder veel waardevolle belevenissen. Pas op jezelf! En ik wacht nieuwsgierig en met plezier op je volgende verhalen! liefs, Daniela

19 juli 2012 00:06 | Door: Jeremy Betrian
Wederom genoten van je dagboek dat mij doet bewegen om asap weer es met mijn baas te gaan praten....het kriebelt behoorlijk van binnen om back to the Asia valley te gaan ;-)Wacht nog steeds op de ontwikkelingen bij onze vestiging in Zuid Korea , Taiwan en jawel Japan...we werken samen met een daar Kyocera...dus we wachten af. Keep on rocking girl! We houden je in de gaten ;-) xxx Jeremy