Dag 16 - Onverwachte emoties

Ainan town, zondag 15 juli

En dat lieve lieve vrouwtje hier heeft het lekkerste ontbijt gemaakt dat ik tot nu toe heb gehad, samen met dat van Tomoko in Yasu. Ik heb een westers ontbijt mogen kiezen en mmm fruit en verse broodjes met scrambled eggs en worstjes. Het is veel en lekker!

Om 7 uur lopen we aan. Eerst langs de mooie kustweg verder naar een uitkijkpunt dat heel bijzonder moet zijn. Vanaf daar nemen we de bus naar boven. Ik heb Msyouyou daarin vrijgelaten. Ik zeg dat ik de bus naar tempel 39 wil nemen, maar hij zelf zijn pad moet bepalen. Hij zegt same as you. Maar ik wil zijn O’Henro niet verpesten doordat ie steeds met mij meegaat, want ik ga sneller. En dan is hij straks ook over 2 of 3 weken klaar. Dat probeer ik em nog duidelijk te maken. Vandaag wordt de derde dag samen, en ik voel dat ik ook weer alleen door moet, maar weet niet goed hoe dat aan te pakken om hem dat te vertellen. Nou ja, vandaag maar es zien.

De route is een kleine 5 kilometer en de weg is mooi. En dan, de uitzichten over de grillige kustlijn. Zoooo mooi!! Deze dag kan niet meer stuk!! (zegt ze nu) Wat een geweldig begin!
We staan hoog en kijken aan 2 kanten uit op hoge kliffen en rotseilandjes. De zee is best wild en de luchten… de bergtoppen in de mist, boven zee wolken en af en toe de zon. Verderop op zee regent het en ik zeg nog dat komt naar ons toe, en jawel een paar minuten later regent het even 5 minuten terwijl wij door een bosje (muggen!) naar een nieuw uitzichtpunt lopen.
Jeetje… wat een kadootje, en het is pas half 9 ’s morgens!!
Op de rotsen zien we heel klein een visser staan. Die is hier afgezet met een bootje, maar dat lijkt me nou ook geen pretje met die woeste golven eromheen. Brrr…
De zon breekt nog door en het is een geweldig gezicht. Het water krijgt zo’n mooie kleur!

Ik geniet echt en voel dat ik afgestraft word voor mijn woorden na de eerste week. Dat het niet inspirerend genoeg is voor 60 dagen. Nu heb ik al 3 geweldige dagen achter de rug. En het weer en mijn rug zitten ook nog mee. Zo geniet ik tenminste weer van het lopen!
We nemen vanaf hier de bus. Kwartiertje wachten en dan over een smalle bergbochtenweg een hele tijd langs de zee. Prachtige uitzichten! En och, ik had dit nog wel willen lopen…
Het is genieten, maar ook ineens een hele harde bui!! De bus pauzeert even in Tosa Shimizu. Voordat ie dwarsover naar de andere kust doorsteekt, de kustweg die wij 2 dagen geleden hebben gelopen.
Myousyou heeft al gezegd dat ie niet zo goed tegen bus en trein kan. Als het teveel een bochtenweg is wordt ie misselijk. Maar ik… ik geniet.

En even later zitten we op de andere kustweg, langs het surfbeach, langs onze minshuku, langs de busstop voor de tunnel, en dan verder… Tot aan Nakamura busstation. Een grotere stad met een groter station, waar we over moeten stappen, een uur te wachten. Hij gaat even naar een boekenwinkel om te kijken of ze een engels woordenboek hebben, ik blijf bij de tassen. De zon schijnt en het is hier om half 11 al weer bloedje heet! Lekker zweten.
Even later is ie terug met een leerboek, en boodschappen. Lekker vers fruit. Ik hem em gisteren proberen te vragen waarom hij met mij mee wil als hij wagenziek wordt en ik sneller ga. Hij zei dat ie het gevoel heeft dat ie me kent van lang geleden.

Om half 12 gaat onze bus naar Hirata waar onze volgende tempel ligt. Ineens zegt ie dat we er zo uit moeten. Ik ben lam. De warmte heeft me te pakken, en ik kan mijn ogen in de bus bijna niet open houden. Ik ben moe. En ik voel wat gelaten door een droom 2 nachten geleden en een gevoel dat me al 2 dagen bezighoudt.
Als de bus wegrijdt staan wij in het buitengebied, niet in een stadje. Het uitzicht is heel mooi! Maar het is ook heet in de zon. En wat blijkt… hij weet niet waar we precies zijn. Hij denkt een kilometer of 10 lopen. Gaaf! Ik ben even not amused en hij zegt sorry. Ik zeg dat ie dat niet hoeft te zeggen. Ik vind het dom van mezelf dat ik zelf niet oplet. Steeds, gretig als ik ben, en vooral als ik alleen ben en zelf goed moet opletten, kijk ik in het boekje om te weten waar ik zit. Nu… als een mak schaap laat ik me leiden. En nou staan we hier, terwijl ik een rustige dag wilde. We lopen en hij heeft mijn boekje. Net alsof ie het niet aan me wil geven en ik moet er een paar keer om vragen. Ik wil ook weten waar we zitten. Als we in een stadje komen met wat borden, blijkt het mee te vallen. Gelukkig maar 5 kilometer. En mijn bui is alweer gezakt. Ik voel me schuldig dat ik me geïrriteerd voelde en hij het allemaal goed voor me bedoeld. Maar dat ben ik niet gewend. En ik vind het zo leuk om het zelf allemaal te regelen…
Gelukkig is het lopen ook wel weer fijn. Maar het is heet en ik voel me moe. En de emoties van de laatste 2 nachten grijpen me ineens… Ik voel een moe hart, en voel me verdrietig, het is ineens daar, ik kan het niet verklaren, maar moet ineens vechten tegen mijn tranen. Myousyou ziet het als ie een keer omkijkt en vraagt of ik okay ben terwijl ik mijn best doe me te verbijten. Ik zeg ja. We lopen door een mooi stuk en ik vrees nog dat we omhoog moeten, maar ineens zijn we er.

En ik weet niet wat er gebeurt, maar ik ben me toch emotioneel. Het heeft zich het laatste half uur ineens opgebouwd. En ik denk aan gisteren bij tempel 38, aan mijn gedachte voor die dag. En de eerste tranen lopen over mijn wangen. Terwijl die lieve Myousyou me een muntstukje geeft, mijn camera vraagt en naar de grote klok wijst. Ik loop er naar toe, en het raakt me. Alles raakt me, en de tranen komen. En daar luid ik de gong, hard! En moet ik ook weer lachen door de tranen. De foto is niet gemaakt en ik moet het nog een keer doen. Haha.
We steken ons kaarsje en stokjes aan, en diep uit mijn hart en met de wanhoop die ik voel vraag ik me te helpen los te laten. Ik ben er zo moe van. En zo wordt het een heel bijzonder moment voor me…
Tempel 38 en 39 zal ik niet meer vergeten…

We gaan verder…
Voorlopig is er geen bus, het is zondag en we moeten een kilometer of 6 verderop zijn. In de zon lopen we samen onze weg. Mijn hartje voelt langzaam weer lichter… Het is net of deze uitbarsting nodig was. Emoties die vrijkomen…

We lopen en rusten wat, en lopen een kilometer of 6 later een rustig deel van Sukomo City in, waar het stille busstationnetje is. Daar moeten we nog een half uurtje wachten. Tot een uur of 4. We bellen wat rond en kunnen een slaapplekje bij tempel 40 reserveren.
Na weer een mooie lange busrit komen we daar tegen half 6 aan. De oprit naar de tempel zien we al. En ons hotelletje ligt aan de andere kant van de brug...

Bijzondere-gevoelens-kusjes

Statistieken
Gelopen van 7.00 uur tot 8.30 uur en van 12.10 – 16.00 uur
Netto 1.25 uur en 2.56 uur
Afstand 4.2 en 12 kilometer
> 74 meter < 72 meter en
> 60 meter < 63 meter

Weer:
Bewolkt, 25 graden, met een bui
Regen in de bus naast de kust
Heet en zonnig in de middag in het binnenland

23 juli 2012 09:45 | Door: Astrid
Hai meis! Wat is het toch bijzonder om je verhalen te lezen. Fijn om te lezen dat je nu zo geniet. En geen genieten zonder een traantjes... succes en schrijfze!

23 juli 2012 11:02 | Door: tante astrid
lieve schat, laat ze maar komen die tranen...daarmee glijdt wat je verlangen is misschien ook wat weg. Jouw GROTE hart staat steeds open, dat is goed maar daarbij hoort dat ook pijn binnen kan komen. Is dat wat jou Natasja maakt? Dikke knuffels

24 juli 2012 23:48 | Door: Marcella
Ha Natasja
Mooi om je verhalen te lezen, fijn om een kijkje te krijgen in een totaal andere wereld.....
Geniet van alle pure momenten Xxxx

25 juli 2012 11:37 | Door: Carla
Hoi Natasja, ik ben weer helemaal bij met het lezen van jouw verhalen, wat zijn ze prachtig!!! Ik heb spontaan meegehuild, wa bendu toch un skatje en ik un watje ):):):. Geniet ervan, groetjes en een dikke knuffel, Carla xxx.

25 juli 2012 15:11 | Door: Tas
Ik heb t ook moeten leren maar vecht nooit tegen je tranen! Huilen is verwerken van wat dan ook dikke kus vanuit koh Lanta!! Hoe bijzonder om je verhalen vanaf hier te lezen ;-) succes nog meid voor je verdere reis xxxxxx

26 juli 2012 13:16 | Door: Natasja
Lieve mensen, en ik moet spontaan huilen van jullie lieve mooie reacties. :) Hier en de persoonlijke berichten in mijn mail. Dank jullie voor zoveel spontane ontroerende reacties op mijn verhalen en ervaringen... Dikke kussen uit Japan. Natasja

30 juli 2012 10:52 | Door: Christel
Meisje toch! Kom hier! Mmmmmmwwwaaahhhhhh! Dat was een hele dikke zoen.

31 juli 2012 02:03 | Door: inge
Ze zeggen dat huilen gezond is...dus ik zou zeggen: " huilze" ! (kan nooit kwaad)