Terug naar Koyasan en afscheid...

Koyasan, zaterdag 28 juli

Rond 13 uur rijden we de veerboot op. Een tochtje van 2 uur. En 2 uur lang sta ik daar aan de reling. Te genieten. Terugkijkend naar Shikoku dat al snel uit zicht gaat. Open zee, geen land te zien. En voor het eerst aangenaam koel! Een zeewindje, zilt en zout. Af en toe een vliegende vis over het water (altijd weer bijzonder!). En soms veel kwallen. En zo gaan de 2 uur snel voorbij en zien we het vaste land dichterbij komen…

Op naar Koyasan en door een drukke, vol met lange stoplichten, hete stad heen. En het duurt wel 2 uur voordat we erdoor heen zijn. Wat is Japan toch vol! Als er geen bergen zouden zijn zou alles maar dan ook alles volgebouwd zijn. Alles wat hier plat is, is bebouwd, stad aan stad aan stad… En wat ben ik stiekem blij dat ik volgende week al naar huis kan. Dit is geen omgeving voor mij...

Dan slaan we af naar de bergen. Een prachtige rit flink omhoog.
En rond 18 uur zijn we in Koyasan! Het is heerlijk koel hier. Hoog in de bergen. Heerlijk. Myousyou is blij dat me hier heen heeft gebracht. Hij vreesde even of we wel plek zouden hebben, het is zaterdag in de schoolvakantie. Maar het is em gelukt.
En als we onze slaapplek op rijden, blijkt het een kleine tempelaccommodatie te zijn. Slaap ik toch nog in een tempel!! Een monnik staat ons op te wachten en we checken in. Ik was al gewaarschuwd… 10.000 yen! 100 euro! Slik…

We eten over een half uurtje en morgen ontbijt om 7 uur, en om 6 uur meditatie. Slik… das vroeg op. Maar ik ben wel heel benieuwd! Wat gaaf dat ik dat nu toch nog net ga meemaken, en in Koyasan nog wel!! Bedankt Myousyou!

We eten samen en hij heeft al uitgelegd dat alles hier vegetarisch is.
En als we klaar zijn met eten, nog even naar buiten voor een frisse neus en ommetje. En dan nog even douchen en naar mijn kamertje. Ik maak eerst de presentjes voor Myousyou in orde, want het afscheid zal er morgen ineens zijn.

zondag 29 juli

Een heerlijke koele nacht! De raam open, een windje en lekker onder een dikke deken. Wat een fijn gevoel!
Om 5 uur al de wekker. Om 10 voor 6 met Myousyou op zoek naar de tempel voor de meditatie slash ochtendgebed. Bijzonder dat nog mee te maken… (Denk niet dat ik nu bekeerd ben, maar het is wel een gave ervaring dit mee te kunnen maken van zo dichtbij.)

We schuiven de deuren open en nemen plaats op de rode matten, op onze knieen met het gezicht naar het binnenste van de tempel, het altaar, de kaarsen en het beeldje van een buddha. Een oudere priester komt binnen en begroet ons. Hij voert wat rituelen uit en neemt dan plaats op zijn knieen. Rug naar ons toe, gezicht naar buddha. Het gebed begint. Er komt nog een jonge priester binnen en ze beginnen ja, hoe zal ik het noemen, een soort mis te zingen. Monotone en lage stemmen. Ik sluit mijn ogen en luister, maar heb ook veel moeite om niet in te dutten. Ik open mijn ogen en van achter ons schijnt de zon binnen die het goud in de tempel een warme gloed geeft. Mooi…
Af en toe wordt er met klankschalen of een ander instrument gewerkt. En dan is het voorbij… We kruipen op onze knieen naar voren, gooien wat kruimeltjes van wat spul op een smeulend hoopje aszand. Allebei 3 keer. En kruipen weer terug.

De oude priester draait zich om en gaat met zijn gezicht naar ons zitten. De jonge priester voert rituelen uit achter in de tempel en dooft de kaarsen. De oudere man praat met Myousyou in het Japans, wat ik natuurlijk niet kan volgen. Jammer! De priester kijkt me recht aan en ik hoor aan mijn naam en Hollanda dat het over mij gaat. En dan de laatste buiging en begroeting en gaan we weg. Het is 10 voor 7.
Tijd voor ontbijt!

Het was een mooie ervaring dit in de vroege ochtend, aan het einde van mijn O’Henro en hier in Koyasan mee te maken… Echt heel mooi. Maar ik weet ook dat het niet voor mij is. Om zo te bidden, iedere dag, iedere ochtend. En ik verwonder me weer eens hoe priesters en monniken hun leven in het teken van hun geloof kunnen stellen. Bijzonder…

We gaan naar de eetkamer waar ons ontbijt binnen wordt gebracht. Warme rijst, warm soepje en wat koude hapjes. Ik lust de helft maar. De substanties van het eten zijn hier soms zo raar… brr…
Ik heb de presentjes voor Myousyou bij. Ik wil hem bedanken voor hetgeen hij voor mij gedaan heeft, voor zijn gezelschap en voor het wandelen. Ik had 2 weken geleden niet bedacht dat ik tot Koyasan met hem samen zou zijn. Hij pobeert nogmaals uit te leggen dat hij in vorige levens gelooft en hij denkt dat hij a long long time ago mijn vader of mijn broer is geweest…
Ik krijg van hem een briefje dat hij op 17 juli, toen ik vertelde dat ik overmorgen alleen door zijn gaan, geschreven heeft. Grappig dat het dezelfde boodschap bevat als mijn briefje…

Om 9 uur gaan we op pad. Naar de begraafplaats en de tempel van Kobi. Het is hier zonnig en toch heter dan ik had verwacht. Het is druk hier, in het weekend. Veel drukker dan toen ik hier een maand geleden op donderdag was.

We lopen de begraafplaats op, we hebben nu een goeie folder en ik moet zeggen dat het wat meer zegt nu met de uitleg. Deze plek wordt zo heilig beschouwd dat door de eeuwen heen deze mensen dicht bij Kobi begraven wilden worden. Ik heb van Myousyou begrepen dat mensen hier gecremeerd worden en hun as in het graf gezet wordt. Het oudste graf dateert hier van het jaar 1000. Er horen verschillende verhalen bij de verschillende tombes. Ongelooflijk hoe deze grafstenen al die eeuwen overleefd hebben… De cedarbomen zijn immens en ook al duizend jaar oud. Wat zij niet allemaal meegemaakt hebben...
Door het zonlicht is het geheel nog mooier en nog fotogenieker dan op mijn eerste dag hier.
Ondertussen komen we langs een punt waar een diepe waterput is. Het verhaal is dat je over de rand in het water beneden je moet kijken, zie je geen reflectie van jezelf zul je binnen 3 jaar sterven. Ik zie mezelf… gelukkig!

We komen tot het laatste brugje voor de tempel en mausoleum van Kobi. Het is goed druk ondertussen. En we lopen over de brug. Vanaf hier geen foto’s meer. Myousyou en alle andere mensen voeren hun rituelen uit. Ik aanschouw. Wat een aanbidding!
We lopen de trap af, weg van de tempel. Er komen 3 monniken voorbij in gele kleding waarvan er 2 een kist op hun schouders dragen. Myousyou zegt dat ze de lunch voor Kobi brengen en vraagt me om mee te gaan kijken en we draaien om en lopen er achter aan. De tempel in. De monniken zetten de kist neer in het heiligdom voor een hogepriester die een soort mis opdreunt. Er wordt een ceremonie in de kist opgevoerd en er komen schaaltjes met eten uit die op de diverse altaren worden neergezet. Myousyou kijkt rustig toe zonder zijn ogen af te wenden. Als de ceremonie voorbij is verlaten we de tempel en zegt ie dat Kobi iedere dag ontbijt en lunch krijgt, geen avondeten.

Dan naar het stempelbureau voor mijn laatste stempel. Op mijn rol en in mijn boek! Speciaal moment! Toch wel!

Boven ons betrekt het boven de bomen. En net voordat we de laatste brug over zijn voelen we druppels. En het begint te regenen, te regenen en te regenen. Het hoost er ineens uit. Nu wel… na bijna 3 weken in de hitte! ;D
We lunchen ondertussen en als het zonnetje schijnt gaan we naar een ander gedeelte van Koyasan. En daar ligt een immens tempelcomplex. De meeste tempelgebouwen dateren uit zijn tijd, maar diverse zijn door de eeuwen heen afgebrand en weer opgebouwd. Net als bij de tempels op Shikoku vraag ik me af welke delen van de tempel nog 1200 jaar oud zijn. En zo lopen we het indrukwekkende complex door.

Ik heb al besloten na Kyosan een paar dagen naar Kyoto te gaan. Myousyou legt me uit dat ook in Kyoto zo’n grote tempels te zien zijn. 88 tempels local tempels, Kyoto national tempels, zegt ie. Ik lach en zeg dat ik geen tempel meer kan zien! Hij lacht er ook om.

Dan is het tijd. Om 14.40 uur vertrekt mijn cablecar naar beneden en daar wacht de trein naar Osaka. Myousyou rijdt dan naar de haven om daar de boot naar huis te nemen. Het afscheid is daar. Hij rijdt me met de auto naar het stationnetje, we kopen nog samen een ticket en hij loopt mee naar het trammetje. We hebben nog 2 minuten. We schudden elkaar een warme hand (kussen op de wangen of een omhelzing is not done) en zeggen dat het toch wel bijzonder was. Meer woorden zijn niet mogelijk maar ook niet nodig. We hebben allebei dezelfde blik in onze ogen. Afscheid. Even later gaan de deuren dicht…

Dag-Myousyou--kusjes


6 augustus 2012 22:26 | Door: tante astrid
mooi volbracht lieve schat! Ook met Myousyou