Blije gezichten in hartje Kathmandu!

donderdag 5 mei 2015

De volgende morgen zitten we alweer in de taxi van Joy die ons naar hartje Kathmandu rijdt. Een verrassingsbezoekje aan de familie in het tentenkamp. Met stickervellen en een envelopje met voor € 180 aan Nepalese roepies. Verrassing!
Misschien net dát duwtje in de rug naar een gewoon huisje! Hopelijk voordat het regenseizoen hier over een paar maanden aanbreekt.

We vinden de tent weer meteen en de deur staat open. Ik kijk voorzichtig naar binnen en jawel daar zit een van de mama's en een dochter die er de vorige keer niet was. We hebben bewust voor dit tijdstip gekozen in de hoop dat de kindjes naar school zijn, zodat we het geld ongezien voor hun oogjes aan de mama's kunnen geven. De kleintjes vertellen er anders misschien over tegen anderen en de kans op beroving en diefstal hier in het kamp is dan aanwezig. Zoals Topgai ook al uitlegde kan iedereen het geld goed gebruiken en kan er sprake van afgunst zijn. Survival of the fittest ...

De mama herkent ons meteen en gebaart ons binnen. Ze is bezig met een ontbijtpannetje op het vuur, spreekt zelf geen Engels, maar maakt met gebaren duidelijk of we wat willen eten. Met een volle buik van ons ontbijt slaan we vriendelijk af. De jonge dochter spreekt maar een beetje Engels en legt ons uit dat haar broertje Sujal nog niet naar school is, maar bij de centrale wasruimte om zich te wassen. Terwijl zij weggaat, laat ik de mama het envelopje met geld zien en geef het haar. Ze snapt het en neemt het verrast aan. Ze lacht breeduit en grijpt me vervolgens vast. Ze raakt mijn haar aan, mijn armen en handen terwijl ze druk in het Nepalees praat. Lief! Als we samen op de foto gaan, drukt ze mijn hoofd tegen het hare en blijft maar aaien.

Dan komt haar zoontje Sujal binnen. Het jochie van de vorige keer. In zijn schoolpakje en met zijn snoetje en haartjes nog nat van het wassen. Hij lacht blij als hij ons weer ziet en gaat op het matras naast zijn moeder zitten. De papa staat buiten en kijkt met een lach toe. We begrijpen dat dit gezinnetje hier woont en dat de andere mama en het kleine meisje in een andere tent wonen.

Sujal spreekt met zijn 8 jaar al heel goed Engels en zo kan hij mee vertalen. Ik geef hem de stickertjes uit Nederland. Zijn gezichtje straalt. Hij ziet het envelopje en wil het nieuwsgierig pakken. Maar we zeggen dat dat voor mama is, terwijl ik haar snel probeer uit te leggen dat het voor hen is, een geheimpje, en niet voor de rest van het kamp. Ze begrijpt het en schuift het snel onder het matras zonder dat Sujal het ziet.

Hij vraagt naar onze namen en begint de dierennamen op de stickers in het Engels op te zeggen. En zo keuvelen we wat. Zo meteen moet hij naar school en er moet nog ontbeten worden. Namens zijn mama vraagt hij opnieuw of we blijven eten. We leggen nog een keer uit dat we net ontbeten hebben. Wat onbeleefd om af te slaan, maar we durven eigenlijk niet voor onze maagjes ...

Dan nemen we afscheid. Sujal vraagt of we nog eens komen en ik zeg dat ik hem kom bezoeken als ik weer in Nepal kom. En dat ik dan hoop dat ie in een mooi huis woont. Maar ja, hoe kan ik hem dan vinden. Hebben ze telefoon? Er wordt gretig geknikt en het nummer van een simpele gsm wordt opgeschreven. Wie weet zie ik ze ooit terug ... We zwaaien ze uit en lopen terug naar Joy.

Vanavond wacht ons vliegtuig dus dit is de laatste rit met Joy. Ik weet dat zijn eigen huisje na de aardbeving ook gescheurd is. Terwijl het hersteld wordt woont hij met zijn gezin in een huurhuisje. Een flinke kostenpost dus. Bij afscheid druk ik hem € 50 euro aan roepies in zijn handen en een handvol ballonnen voor zijn dochter.

Helaas kunnen we niet iedereen helpen, maar voor sommigen hebben we een verschil kunnen maken. En voor heel wat blije gezichten gezorgd! Samen met jullie!
En dat voelt héél goed!


Kus
Natasja