Eerste bezoek aan weeshuisje van Endu Didi

woensdag 20 april

En daar rijden we dan, in de taxi van Joy, dwars door Kathmandu naar het weeshuisje van Endu Didi. In de kofferbak ligt de 10 kilo aan speelgoed voor de kinderen. Het is een verrassing voor ze dat ik terug in Nepal ben. En na een telefoontje vanochtend kan ik vandaag al een bezoek aan ze brengen. In de late middag zodat ook de kinderen uit school zijn. Ik ben zo benieuwd!

Topgai zou mee gaan om te vertalen, maar moet helaas op het laatste moment vanwege zijn werk afzeggen. Gelukkig spreken de kinderen ook goed Engels. En eventueel kan Joy ook wat vertalen. Hij is de taxichauffeur die iedere dag bij het hotel staat en mij anderhalf jaar geleden ook beide keren heeft gereden. En dat voelt vertrouwd.

Het geldbedrag ligt in de kluis van het hotel. Eerst gaan we nu op bezoek met het speelgoed. Het geld breng ik na onze Tibetreis.

Een ander huisje
Reisvriendin Wendy is er deze keer bij. Het is haar eerste keer Nepal en ze kijkt haar ogen uit als we kriskras door de crazy verkeersjungle van Kathmandu rijden. Na 3 kwartier zijn we vlakbij de plek waar het huisje van Didi stond. Door de aardbeving is het onbewoonbaar geworden en moesten ze verhuizen. Inmiddels is het gesloopt en als we er langs komen zien we dat er inmiddels opnieuw gebouwd wordt, deze keer door andere mensen.

Endu Didi wacht ons daar op. Hun nieuwe huis ligt een straatje verderop en ze wijst ons daarheen. Wat goed om haar gezond en wel te zien! Ze legt uit dat ze het slechte huisje dat ze na de aardbeving betrokken hebben, konden verlaten. Sinds kort wonen ze in dit nieuwe huisje. Dit huis is wat groter, maar als ik binnenstap ziet het er nagenoeg hetzelfde uit als het vorige. Zowel de indeling als de blauw geschilderde muren.

Aan de keukentafel kijken 6 paar ogen ons nieuwsgierig aan. Nog stilletjes te eten. Ik herken ze meteen! De oudste 2 zijn nog op school en komen pas laat thuis. Endu Didi laat ons ondertussen het huis zien. Joy wil wel vertalen. Een paar van de stapelbedjes blijken inmiddels losse bedjes te zijn geworden. Tijdens de aardbeving zijn de bedjes omgevallen en is het ijzeren frame halverwege afgebroken. Nu dus bedjes naast elkaar in plaats van op elkaar.

Sinterklaasgevoel
In een van de kamers gaan we op de grond zitten met de tassen vol speelgoed. De kinderen komen erbij. Ik leg uit dat mensen thuis allemaal spulletjes voor ze hebben verzameld en dat ik het namens hen mag geven. En begin de tassen open te maken. De ogen gaan open en met nieuwsgierige kinderogen pakken ze de spullen aan en verder uit. Ballonnen worden opgeblazen, stickerboeken en posters gaan open. Vrolijke nagellakjes en kinderlipstickjes worden bekeken. De puntenslijpers in de vorm van Hollandse klompen. Springtouwen worden gebruikt. En de tas met 8 paar voetbalschoenen en voetbalshirtjes van mijn oude buurjongetjes hebben de volle aandacht van de jongens. De leren voetbal blaas ik op met het meegebrachte voetbalpompje. Alles wordt aangetrokken en snel naar buiten met de bal! Wat geweldig om die vrolijke snoetjes te zien! Voel me net Sinterklaas!

We gaan allemaal naar buiten en overal wordt gespeeld. De oudste jongens met de voetbal op wat voor de straat door gaat. De jongere jongens zijn net zo blij met hun ballonnen. Sabina, het verlegen jongste meisje, is helemaal opgebloeid en haar staartjes huppelen alle kanten op terwijl ze met haar nieuwe springtouw springt. Anita, het oudste meisje is inmiddels 15 jaar en in de pubertijd. Ze is wat stilletjes en ik besef me dat er voor haar leeftijd wat minder spulletjes bij zijn.

En dan grote-mensen-zaken
We laten de kinderen spelen en drinken met Didi en Joy samen thee aan de keukentafel (met veel suiker!). Ik geef Didi de foto’s van mijn vorige bezoek anderhalf jaar geleden. Joy vertaalt.

Het bedrag van € 200 dat met kerst via Western Union is overgemaakt is daadwerkelijk goed aangekomen. Haar zoon (volwassen en een eigen gezin) heeft daarbij geholpen en alles is goed gegaan. Helaas kan hij er vanwege zijn werk op kantoor nu niet bij zijn.
Ze zegt blij te zijn met dit huis waar ze nu wonen. Het is wel iets duurder dan het vorige huisje, omdat het wat groter is. Ze is blij dat ze het slechte tijdelijke huisje konden verlaten.

Ik leg haar uit dat naast het speelgoed familie en bekenden ook geld hebben gegeven. Speciaal voor hen. Dat ik vorig jaar al zou komen, maar dat het vanwege de aardbeving niet mogelijk was. En nadat mensen thuis hoorden dat hun huisje onbewoonbaar was, zij nog wat extra gegeven hebben. Ze kijkt verrast.
Ik vraag waar ze behoefte aan heeft. Of er zaken zijn waar gebrek aan is en die nu voorrang behoeven. Het belangrijkste blijkt nu de huur, het schoolgeld en eten te kunnen blijven betalen. En het is duidelijk dat het geld het meest welkom is. (Daarbij is het ook zo dat zij veel goedkoper spullen kunnen kopen, dan dat wij dat als westerlingen voor hen gaan doen. Ziet een verkoper ons, dan worden de prijzen meteen verdubbeld.)
We spreken af dat we na onze reis in Tibet terugkomen. Op 4 mei komen we dan opnieuw op bezoek en breng ik het geldbedrag mee.

Dan gaan we terug naar de kinderen en maken buiten nog een groepsfoto, en dan is het tijd om te gaan. Half 7 inmiddels. Zwaaiend roepen we tot snel en dan kriskras door de stad terug naar het hotel. Alle drie met grote smiles op onze gezichten.

Wat is dit geweldig om te kunnen doen!
Bedankt dat jullie dit mogelijk maakten!

Kus
Natasja