Een tentenkamp in hartje Kathmandu

woensdag 20 april

In de ochtend voor ons bezoek aan het weeshuis gaan we eerst naar Bodnath. De grote boeddhistische stoepa en altijd het startpunt van mijn reis. Gewoon, omdat het zo’n fijne plek is vol met mooie mensen. Ik laat hem graag aan Wendy zien. Alhoewel hij er deze keer heel anders uit ziet na de aardbeving.

Onze taxichauffeur Joy rijdt ons weer kriskras door hartje Kathmandu. En ineens komen we langs een groot tentenkamp midden in de stad. Een wirwar van plastic zeil en stokken. Door de aardbeving, zegt Joy. Op de terugweg vraag ik of we even kunnen stoppen. Naast alle mooie dingen van Nepal, kan ik ook mijn ogen niet sluiten voor de trieste en minder mooie dingen.

Het is ongelooflijk … Een grote vlakte midden in de stad. (Stel je voor het Obragaspark, voor degenen die dit kennen.) Vol met tenten van blauw bouwzeil en bamboestokken. Plastic! We lopen langs de rand, over de stoep. Binnenin zijn ook veel plekken leeg. Mensen die gelukkig al weer konden vertrekken. Triest is te lezen dat er op de lantaarnpalen vellen geplakt zijn met “Don’t take the children from the camp (..) We are watching you.” Zieke geesten die blijkbaar hier kinderen meenemen of weglokken. Heel ziek.

Aan de rand zie ik 2 kindjes vrolijk in een ijzeren verkoopwagentje spelen. Ze zien mijn camera en willen wel op de foto. Zoals altijd laat ik ze de foto zien op het schermpje, vinden ze altijd geweldig. Ook nu weer wordt er veel gelachen. Het ventje zegt netjes en vrolijk in het Engels “zij ook, zij ook” en wijst naar een tent waar 2 moeders op hun buik liggend giechelend naar ons kijken. Zij willen ook wel op de foto en zichzelf terugzien. Dus voordat ik het weet zit ik op mijn knieën in de opening van de tent. De kindjes kruipen er snel langs. Zij willen de foto ook zien, en zelf ook nog een keer. Er wordt veel gelachen. Wendy is me kwijt en komt es kijken. “Gossshh” zegt ze.

We mogen verder komen en zitten ineens binnen op een kleedje. Blauw plastic zeil overspant de tent. Een groot matras om op te slapen, wat stapeltjes spullen, en een provisorisch keukentje, gewoon, in de tent. Het doet me wel even wat. Te weten dat zij al een jaar zonder woning zijn en hier leven. En toch ogen ze gezond, vrolijk en gelukkig.
We trekken allemaal gekke bekken, maken vrolijke foto’s en dan is het weer tijd om te gaan. Joy zal zich afvragen waar we toch gebleven zijn … We stoppen ze nog snel 500 rupees (5 euro) in hun handen.

Wat een ontmoeting …

Later die dag volgt het bezoek aan het weeshuisje. Ondanks alles hebben zij wel een dak boven hun hoofd, een plek waar ze zich veilig kunnen voelen. Het bedrag van
€ 1800 ligt in de kluis van het hotel. Daar blijft het tot na de reis door Tibet. Om daarna naar het weeshuis te brengen.

En die avond zeg ik tegen Wendy dat ik een klein deel van het bedrag naar deze kindjes en moeders van het tentenkamp zal brengen. Of het weeshuisje nu € 1800 of
€ 1600 krijgt, veel is het sowieso. En die € 200 kan voor dit gezin in de tent mogelijk net het duwtje zijn om de stap naar een gewoon huisje te maken. Hoe mooi zou dat zijn!
En ik weet dat al diegenen die gedoneerd hebben, het daar zeker mee eens zijn!

Kus
Natasja