Hoogterecord op de Sumdur Peak!

Thame, 16 november 2007

Ik ben kapot...
Maar wat een heerlijke dag!!!
Joehoe...!!
Vandaag mijn persoonlijke hoogterecord gevestigd...!!! Op de Sumdur Peak!!!

Vandaag weer een acclamatisatiedagtocht. Via een mooi steil pad stijgen we zo'n 500 meter vanuit Thame op de Sumdur. Op een plateau uitgekomen rusten we lekker uit, dollen wat met de Nepalse vlag, en genieten van het uitzicht. De vallei beneden ons, en de bergen om ons heen. Angelu wijst ons op de vallei links van ons. Daar gaat de best gevaarlijke route naar Tibet verder.
De bergen daarom heen zijn de Pasang Lhamu Chuli (7350), de Chamari (7287), de Cho Oyu (8187) en nog een aantal flinke jongens.
Ook komt er achter de Thamserku een hele steile witte peak te voorschijn. Volgens de kaart is dit waarschijnlijk Peak 41, zoals ie heet. Tja, dat is natuurlijk geen naam voor een berg... Dus we (lees ik) besluiten hem te herbenoemen, en vanaf vandaag heet deze Peak Marcus!! Naar de moeder van Martin en naar mij en onze familie. Paak Marcus dus (is die Everest effe jaloers dat ie al benoemd is...)

Ik ga lekker even wat verder weg van het groepje zitten. Lekker op een steen, die stilte en de pracht op me in laten werken. Gewoon...lekker op mijn steen gelukkig zitten zijn. Geluk kan zo simpel zijn. Daar moet je ook even bewust van genieten.

Na een klein half uurtje (en even wat genetisch materiaal op het gras op die berg in de Hymalya achter te hebben gelaten) gaan we weer klimmen. Samen met Martin en Peter klim ik achter Angelu aan op weg naar de top van de Sumdur. Deze is 5200 meter. En al dagen grap ik dat ik op die peak zal staan! Ik zal in ieder geval kijken hoe ver ik kom, en mijn record vestigen!!

Maar na korte tijd gaat de hoogte tellen. Het is prachtig, het is zwaar en het is heftig. Gras gaat over in rotsen, die weer over gaan in spleten en stenen, en die weer overgaan in rotsen met sneeuw. Felle zon, koele wind, ijle lucht.
Je moet dit meegemaakt hebben, om te weten hoe het voelt... Je gaat in slow motion omhoog en toch moet je na elke 15 stappen omhoog uitpuffen! Je bent kapot. Het hartje slaat in een ritme dat niet meer te tellen is, en de ademhaling idem dito, en je moet stil staan om het weer even tot rust te laten komen. Na een minuutje of 2 kun je dan weer verder. Weer 15 passen, en daar gaat je hartje en adem weer. Het is zo'n bijzondere ervaring. Conditie lijkt niets meer van over, en door wilskracht en doorgaan van Angelu en Martin stap ik hoger, en hoger en hoger. Het is prachtig, het is super, maar zwaar!! Het is zwoegen...en niet alleen voor mij.
Martin en Angelu roepen ineens dat ze bijna bij de eerste top zijn. En het voelt heerlijk als we er zijn. Als Martin vragend uitdaagt nog naar het steenmannetje 30 meter verderop te lopen...tuurlijk, deze Marcus wil dan ook. En als Angelu dan naar een mooi lunchplekje nog eens 30 meter hoger loopt, sjokt Natasja er mooi achteraan natuurlijk!!

En de hoogtemeter blijft dan staan op 4773 meter!!!!!!!!!!!
Wow, wow, wow!!!
Ik voel me super!!!
Te gek dat ik dit gehaald heb.

Als je stilstaat voel je niets meer van de vermoeidheid, dat is puur met het omhoog stappen. Maar het is goed daar te stoppen. Als we omhoog naar de echte top op 5200 meter kijken... Ik moedig Martin aan om er naar toe te gaan. Die gaat zo makkelijk de berg op. Maar hij vindt het prima zo. En het is ook nog een heel eind, en vooral het laatste stuk heel steil. Nee, dit wordt ons eindpunt, en lunchplekje.
En een bijzonder plekje, dat in mijn geheugen gegrifd staat! Je eitje en boterhammetje eten, op 4773 meter, met de wereld aan je voeten en de roofvogels ver beneden je. En met de besneeuwde bergflanken pal naast je, waar bovenop de wind voor sneeuwflarden op de pieken zorgt...
Nog maar ruim 4000 meter naar de top van de Everest...hm, dooddoener he... ;)

4773 meter!!!!!!!!!!
Ik voel me vrij...ik voel me blij.

Na een tijdje moeten we dan toch weer gaan afdalen... Martin schat dat we er een kleine 3 uur over zullen doen. Maar...we doen het in 1,5 uur! Het gaat ons makkelijk af (echte berggeiten he) en het gaat snel. En het voelt machtig!
Als we 3 kwart afgedaald zijn, komen we bij een kloostertje dat we de heenweg voorbij gelopen zijn. We gaan nu even kijken...maar daarvoor moeten we even zo'n 20 grote traptreden omhoog... Auwwwww. Wat een hel. Bij de 15e kunnen Peter en ik gewoon niet meer hahaha, niet voor te stellen, die benen en die longen...wat een gevoel... Plof, en zitten, en niets meer doen, even dan... We krijgen toch weer de spirit te pakken. Snel toch even kloostertje kijken en dan snel weer omlaag. Onze lodge is al lang weer in zicht, en we zien de anderen als kleine poppetjes in de omgeving lopen. Op de vlakte aangekomen, nog door de weilandjes en over de muurtjes. En...wat knap je daar op af, fysiek dan. Als ik er ben, merk ik hoe moe maar ook voldaan ik ben...

En iedereen is trots en blij voor ons. Kei lief!! En trots ben ik ook. Maar achter mijn kopje thee en mijn voetjes omhoog op de stoel val ik bijna in slaap...
Heftig...
En gelukkig...
Dan heerlijk...een hete douche, en een warm bed. Even doezelen voor het avondeten.
Om na het avondeten toch te proberen die mannen te grazen te nemen bij het kaarten... ;)
En dat lukt!! Ik win die avond!!

Very-heppy-de-peppy-kusjes

Statistieken:
11 km gewandeld
970 meter gestegen
970 meter gedaald
7,0 uur gewandeld
's ochtends stralend blauwe lucht
's middags stralend blauwe lucht
's avonds koud (alweer)