Phuket International Hospital

Lieve mensen thuis ... :-(

Ik zou jullie graag nu een heel gelukkig, gezond, liefdevol en spetterend 2009 toewensen, maar ik ben nog niet zo in de mood.

2009 is pas een paar uurtjes oud en wij hebben er nog geen 1 van geslapen. Je zou zeggen, dat klinkt goed, die meiden zijn flink aan het feesten geslagen! Dat was ook zo, zo begon het wel. Het was super om Natasja te kunnen verrassen in Khao Lak. Het was er heerlijk thuiskomen en we waren met zijn 3tjes helemaal hyper en in de stemming om het nieuwe jaar vol positiviteit en bruisende energie te beginnen. We hadden ons op ons allermooist aangekleed en een lampion gekocht om met onze persoonlijke boodschapjes er op geschreven voor middernacht op te laten op het strand. We hadden allerlei leuke mensen ontmoet met wie we hadden afgesproken. Eerst nog effe een borreltje bij Lee at Scuba Groupies en dan gauw naar het strand voor onze lampion en het vuurwerk. Het was super!! Zo prachtig, al die lampionnen, het leken er wel duizenden!! En dan het vuurwerk! Dat alles met onze voetjes in het zand op het strand, cocktail in de hand, helemaal gelukkig en in goed gezelschap van Schotse Alisa en Nederlandse Louise. Ik heb er een flimpje van gemaakt dat ik geplaatst heb, dat geeft een mooi beeld van wat ik hier schrijf.

Zo rond half 2 was het op het strand een beetje gedaan en gingen we op zoek naar meer gezelligheid. We wandelden niks vermoedend met zijn 5en richting de kroegjes toen uit het niks een motorbike op dook en met hoge snelheid frontaal inreed op Natasja ...... Wij hadden hem niet zien aankomen en hij had ons niet zien lopen .... Natas sprong nog opzij, maar hij week uit naar dezelfde kant ... Tasja kreeg een flinke klap van de bike en landde niet zacht op het asfalt .... En toen was het even stil .... Ik liep naast Natas dus zat direct bij haar op mijn knieen op de grond. Ze lag op de grond en was even buiten westen maar kwam redelijk snel weer bij haar positieven, niet wetende wat er gebeurd was. Gezien de impact van de klap en de landing ben ik als een waakhond bij haar gaan zitten in afwachting van deskundige hulp. Je wilt niet weten hoeveel mensen haar wilden omdraaien of verplaatsen! En precies dat was ik niet van plan! Natas lag er niet fraai bij ... Na een tijdje kwam Horst aansnellen, een Duitse jongen die zich kenbaar maakte als paramedic. Hij dook op zijn knieen en begon een protocol af te werken dat me bekend voor kwam en waarin ik vertrouwen had. Natas begon ondertussen te klagen over de verschillende plekken waar ze pijn had, nog verdwaasd van de klap. En ze kreeg in de gaten dat het bloed dat ze zag van haar eigen hoofd kwam ... Ondertussen had ik ontdekt waar haar hoofdwond zat en was hem al aan het stelpen. Gelukkig was de ambu er toen snel en had Horst de totale bodycheck uitgevoerd en mij verzekerd dat het waarschijnlijk mee zou gaan vallen, ondanks dat het er heel anders uit zag .... Met Natas gingen ik en Lau mee naar het ziekenhuis maar ook Horst (thank god voor Horst!!) en ook Alisa (die we pas een paar uurtjes daarvoor ontmoet hadden, Schots is maar een Thaise moeder heeft en daardoor behoorlijk wat Thai spreekt, thank god for Alisa too!!). In de ambu wordt Natas weer helemaal helder. In het ziekenhuis wordt vastgesteld dat haar hoofdwond aan de buitenkant zit (flinke jaap). Daar kwam het bloed vandaan. Deze wordt gehecht. Maar x-ray wijst uit dat de kop van haar linker sleutelbeen gebroken is in meerdere stukjes. Verder heeft ze wat schaafwonden en kneuzingen. Tja, ze had een heel leuk, frivool, bloot jurkje aan tenslotte, spijkerbroek is misschien beter de volgende keer ;-). Maar het sleutelbeen moet geopereerd worden (reconstructie met stalen pen) en daarvoor moet ze vervoerd worden naar Phuket International Hospital, een ritje van 2 uur in de ambu met een meer dan zeer pijnlijke schouder. Niet fijn. Tas krijgt een pijnstiller in haar billetje en hup, naar Phuket. Lau en ik mee, Horst en Alisa niet meer. Vanmorgen om 6 uur waren we in Phuket. In een heel groot, mooi, nieuw, schoon, modern ziekenhuis. Opnieuw worden er x-rays gemaakt van haar schedel, nek en schouder. En een CT-scan van haar hoofd. Uitslag: alles helemaal goed, maar het sleutelbeen moet geopereerd worden. Dat mag in NL maar het wordt zowel door het ziekenhuis hier als door de alarmcentrale in NL (waarmee ik onderweg al gebeld heb) afgeraden. Sowieso moet ze binnen 5 dagen onder het mes omdat er natuurlijk van alles gebeurt in die schouder maar ook omdat de tocht naar NL met die pijn ondraaglijk zal zijn.

Ondertussen heeft Natas besloten zich hier te laten opereren. De pijn is te erg. De geluiden over dit ziekenhuis en haar dokter zijn, zelfs vanuit NL, erg goed. En belangrijker nog, het voelt ook echt goed hier voor ons alle 3. Geen van ons 3en heeft er twijfels bij. Natas is hier in goede handen. Waarschijnlijk gaat dat morgenvroeg Thaise tijd gebeuren. Vermoedelijk om 10.00u (NL-se tijd om 04.00u vannacht).

Nu, ruim 15 uur na het ongeluk, begint het wel door te dringen dat we toch wel heel erg geschrokken zijn en dat de beelden die nog op ons netvlies zijn niet fraai zijn .... De spanningen komen er nu een beetje uit en de vermoeidheid natuurlijk ook. Zo hadden wij ons het begin van 2009, zeker niet in ons geliefde Khao Lak, voorgesteld. En de avond begon zo mooi ...

Ik plaats wat fotootjes van de veelbelovende nieuwjaarsnacht en van Tas hier in het ziekenhuis. Dat laatste zodat jullie zelf kunnen zien hoe blakend van gezondheid ze er inmiddels weer bij ligt. Ik denk dat jullie dat fijn vinden om te kunnen zien, na dit heftige verhaal.

Ik ga zo terug naar Khao Lak om al onze bagage op te halen en alles daar te regelen. Laura blijft vannacht bij Natas en slaapt bij haar op de kamer. Dit ziekenhuis hier lijkt meer op een luxe hotel dan op een ziekenhuis. Tas heeft een dikke flatscreen op haar kamer! Dan is Lau er morgenvroeg bij als Tas onder narcose gaat. Ik kom ondertussen morgenvroeg weer terug uit Khao Lak met al onze zooi. Dan zijn we samen bij Tas als ze weer wakker wordt. Vervolgens breng ik Lau morgenavond naar het vliegveld in Phuket en vliegt Lau van Phuket naar Bangkok en stapt daar over op de China Air-vlucht terug naar Amsterdam, waar ze zaterdagochtend landt. Smur en Mona halen haar op.

Voor degene die het willen: Tas is te bellen. Het nummer aan haar bed is: 006676243268. Niet op haar mobiel, want die kosten rijzen inmiddels de pan uit.

En voor de rest .... Tja, einde vakantie! Niet alleen voor Lau, want die zou morgen uberhaupt al terugvliegen naar NL, maar ook voor Tas en mij. Geen Cambodja en Vietnam dit keer, maar een onverwacht weekje Phuket (waar Tas ab-so-luut niet naar toe wilde, ocherm ... ). We weten nog niet wanneer we terugvliegen, dat moet allemaal nog geregeld worden als we weten wanneer ze uit het ziekenhuis ontslagen wordt. De prognose is dat ze toch wel zeker 5 dagen in het ziekenhuis moet blijven na de operatie. Dus voordat we terug zijn, zijn we een week verder, op zijn vroegst. Och, ik heb tijd zat en ik vind in Thailand zijn geen straf. Zelfs niet in Phuket. En volgens Tas gaat zuster spelen mij best goed af. ;-) Ze wil me thuis ook inhuren. Ze heeft alweer praatjes ondertussen ...

Nou lieve mensen, ik hoop niet dat we jullie te erg hebben laten schrikken! Maar omdat het geruchtencircuit vaak snel op gang komt en een eigen leven gaat leiden, vonden wij dat we dit even op internet moesten zetten, zodat iedereen het uit eerste hand heeft. Alles komt weer helemaal goed! No worries. Ik zal hier regelmatig een up-date geven van Natasja's gezondheid en andere ontwikkelingen.

Heel veel liefs uit Thailand van ons allemaal en een EXTRA gelukkig 2009!

xxx
Christel