Chinees gezegde

Sawadee Khaaa! :-D

Sui, het meisje van ons "thuisadres" in Bangkok zei tegen Natas dat er een Chinees gezegde is dat zegt dat als er iets slechts gebeurt op 1 januari, je de rest van dat jaar van bad luck gevrijwaard bent. Dat is goed om te weten! Overigens heb ik het sterke vermoeden dat het voor Natas ook zo ongeveer wel op moet zijn.

Inmiddels is het the day after hier. Gisterenavond om 8u was Natasja terug van de OK. Echt goed bijkomen is gisterenavond niet meer gelukt. Ze leek strontlazarus! Dubbele tong, ogen niet open kunnen houden, zinnen niet afmaken. Aangezien we de nacht in gingen zijn we lekker gaan slapen nadat we effe met mama Maria gebeld hadden. Natas effe kort en ik heb haar de lange versie gegeven.

Voor mij was het toch weer een heftig nachtje. Op een slaapbank in een ziekenhuis en elke 2 uur wakker worden omdat het tijd was voor het bloeddruk, hartslag en temperatuur-ritueeltje. Ik heb er een fotootje van gemaakt, ziet er best schattig uit met dat thermometertje in haar mond. ;-) Maar goed, ik ben alleen maar moe, dat is niks vergeleken bij wat Natas allemaal moet ondergaan, dus we klagen niet! Integendeel! We zijn blij en dankbaar voor deze afloop, want we realiseren ons steeds beter hoe het ook had kunnen gaan ....

Vanmorgen voor 9u was de behandelend arts al weer bij haar. Die komt echt vaak! Wel 2 of 3 keer per dag. En het is nog een knappe Thai ook! ;-) Die zijn zeldzaam! Niet zo'n klen menneke maar een lange, gespierde, knappe Thaise dokter. Ik dwaal af ... Hij meldde dat alles helemaal goed is gegaan. Liet de foto's voor en na zien en gaf aan dat morgen de drain en het infuus er uit mogen en de antibiotica overgaat in tabletvorm. Wanneer ze precies ontslagen wordt is nog niet duidelijk. Verder dan "over een paar dagen" komen we nog niet. Maar dat zal ook een beetje afhangen van hoe Natas zich voelt. De reis van het ziekenhuis naar huis is in dit geval tenslotte wat langer dan gemiddeld.

Voor jullie info: de arts heeft 2 stalen pennetjes langs het sleutelbeen geplaatst en zo met staaldraad de boel weer op zijn plaats gezet. De alarmcentrale liet gisteren overigens nog weten dat deze behandelmethode precies dezelfde is als de behandelmethode in NL. Goed om te weten, want die pennetjes moeten er ook weer een keer uit, dus dat wordt een 2e operatie. Maar ook dat had in NL ook gemoeten, dus geen verschil. Over 10 dagen moeten de hechtingen uit haar hoofd en schouder verwijderd worden, maar dat zal in NL gebeuren.

Tot zo ver de dienstmededelingen van mevrouw Marcus weer! ;-)

Twee dagen geleden, toen ik het 1e bericht aan het plaatsen was, kreeg Natas onverwacht Thais ziekenbezoek. Grappig, want er stapten 4 Thaise mensen de kamer binnen waarvan Lau dacht: als ze dat blonde hoofd zien realiseren ze zich dat ze verkeerd zijn, maar nee, ze waren goed! Het was degene die Natas aangereden had. De biker bleek een medewerker te zijn van het resort waar Natas voor de deur is aangereden. De manager stond er op dat ze op ziekenbezoek gingen. De manager zelf was er ook bij en nog 2 collega's van hem. Ze brachten een grote fruitmand mee! Voor de helderheid: Khao Lak is hier niet aan de deur, het is 2 uur rijden van Phuket! De biker durfde Natas eigenlijk niet aan te kijken en het enige Engels dat hij uit kon brengen was: sorry .... sorry .... sorry .... Pas toen Natas aangaf dat ze het erg waardeerde dat hij gekomen was en het erg moedig vond van hem, ontdooide hij een beetje. Na een uurtje zijn ze weer vertrokken. En ik mocht met ze mee! Maar dat vertel ik zo.

Toen ze weg waren kwamen bij Natas de traantjes los. Zo'n gevoel van f*ck, lig ik hier door hem. Hij mankeert helemaal niks, ik moet geopereerd worden en onze mooie Cambodja/Vietnam-reis is einde oefening. Wij hebben toch een sterk vermoeden dat hij flink onder invloed was. Hij heeft geen poging tot remmen ondernomen namelijk, maar ook daarna, toen hij naast Natas in Takua Pa Hospital lag, was hij de hele tijd buiten westen. En tot slot stond hij op en liep gewoon aan! Ik denk dat hij gewoon zijn roes heeft liggen uitslapen.

Maar goed. Ik moest 2 dagen geleden dus terug naar Khao Lak om de bagage van ons alle drie in te pakken en op te halen, uit te checken, af te rekenen en de motorbikes in te leveren. Lau zou bij Natas blijven in het ziekenhuis die nacht. Ik mocht dus met het ziekenbezoek mee terug naar Khao Lak. Maar ze moesten nog eten, of ik het erg vond om mee te gaan. Nee, want ik moest ook nog eten en stiekem dacht ik: jippie, kan ik leuk mee naar zo'n restaurantje waar geen toeristen komen. Helaas, we draaiden het eerste beste gigantische shopping mall in en we gingen eten bij de Kentucky Fried Chicken. :-( De Thai is de Thai ook niet meer vandaag de dag. ;-) En ik mocht ab-so-luut niet betalen voor mijn eten! Tijdens het eten leuk zitten babbelen over Thailand en Nederland en over al die buitenlanders die in Thailand wonen en werken. Direct werd me spontaan een baan aangeboden door de manager. Hij zocht nog iemand die zijn personeel Engels kon leren. Inclusief zichzelf denk ik, want hij sprak het ook amper. Alles moest voor hem vertaald worden. Toen er na het eten nog ijs gegeten moest worden, drong ik aan op betalen, maar ook dat mocht niet. De manager trok zijn dikke portemonnee weer. Onderweg naar Khao Lak nog leuk zitten babbelen, voor zo ver me dat lukte. Ik was inmiddels een uurtje of 40 wakker en kon er niet meer zo goed bij blijven. Aangekomen in Khao Lak werd mij verzekerd dat ik de volgende ochtend contact op moest nemen met Nong en zij zou zorgen dat ik weer met al onze bagage naar Phuket gebracht zou worden. En zo is het ook gegaan. Dat vind ik toch wel erg netjes. Dat resort kan er tenslotte ook niks aan doen dat een medewerker iemand overhoop rijdt in de nieuwjaarsnacht. Maar dit is voor hen toch een manier om zich collectief te verontschuldigen.

Verder wil ik nog even wat vertellen over de norm van de ziekenzorg hier. Die is namelijk erg hoog. In NL klaagt iedereen over dat mensen in de zorg geen tijd hebben voor de patienten. Hier is dat niet het geval. Arbeidskracht is natuurlijk goedkoop in Thailand, dus er lopen zusters zat. En die nemen ook de tijd voor de verzorging. Niks is te veel. Ze zijn heel vriendelijk, praten, lachen en maken zelfs grapjes. Toen Natas net terug was van de OK noemde ze haar "tomato head". Ze scheen met haar dikke ogen te lijken op een of ander poppetje van de reclame. Inmiddels wordt het me ook duidelijk dat vooral veel Australiers en Scandinaviers gewoon een retourtje Phuket boeken om hier een nieuwe knie of heup te komen halen of een boob job! Het kost namelijk een fractie van de kosten die je thuis moet betalen en de zorg is er niet minder om! De orthopeed hier is de beste dokter van het ziekenhuis. De arts die Natas behandelt is nummer 2. Ze hebben meer de 50 specialisten in dienst die uitgebreid geschoold worden, ook in het buitenland en die ook regelmatig buitenlandstages doen. Verder is het ziekenhuis kraak helder en heeft hele goede faciliteiten. Alle nurses spreken redelijk goed engels. En bezoekuren kennen ze hier niet. De familie mag er dag en nacht bij zijn en ook daar zijn voorzieningen voor. Op het balkon is een gootsteentje voor de afwas. In de kamer staat een joekel van een koelkast en niemand vindt het raar dat er iemand op de slaapbank ligt, naast de patient. Echt petje af! Dus dames, niet alleen voor het shoppen, zon, zee en strand moet je naar Thailand, maar ook voor de boob jobs! ;-) En dan heb ik het eten nog niet eens genoemd.

Wat nog grappig is om te vertellen is dat ze plassen overal ter wereld pi-pi noemen. De conversaties tussen Natas en de nurses gaan dan ook vooral over hoe vaak ze gepie-piet heeft en of ze al gepoe-poet heeft. Erg vermakelijk.

Dit was het weer even voor vandaag. Weer een heel verhaal! Bedankt voor jullie reacties. Natasja kan ze zelf nog niet zien, maar ik vertel het wel allemaal.
Morgen weer nieuw nieuws!

xxx Christel