Namaste !! Weer thuis !!

Zo ben je in Nepal...
En dan ben je ineens al weer 2 daagjes terug thuis. En is het de laatste dag van het jaar. En mijmer je na over de ervaringen in Nepal...

Na een lange vlucht uit Nepal stond ik op 29 december weer om 3 uur 's nachts op Nederlandse bodem... Verrast door een blij moederke die de late trein heeft genomen om me onverwacht te komen verwelkomen. Samen met de trein terug en om 7 uur 's morgens weer in mijn eigen huisje. Waar Sammy nog slaperig en onwennig aan mij en de rugzakken snuffelt. Heh, wat een heerlijk gevoel ook.

Nu alweer 2 daagjes thuis met een heerlijk warm gevoel. Nepal nog in mijn bloed.
En een beetje onwennig toch ook. Hoe snel dat bijzondere ervaringen bijzondere herinneringen worden. Hoe kort en op een vreemde manier ook hoe lang geleden dat moment op Thorung La was. En de start van de trekking. En het einde.

Waar de routekaart voor vertrek slechts een kaart was met een gele routelijn, onbekende plaatsnamen, bruine en blauwe hoogtelijnen, en namen en hoogtes van de vele bergtoppen waar ik mijn fantasie over kon laten gaan maar die ik nog niet kon bevatten.
Nu terugkijkend naar de kaart die geen kaart meer is, maar een herinnering bij ieder stapje op die gele routelijn. Waar de lijn nu geen lijn meer is, maar een aaneenschakeling van beelden, belevenissen en avonturen. Waar iedere naam, iedere bocht, iedere lijn en iedere bergtop een prachtig gevoel oproept.

Bijzondere herinneringen aan die prachtige trekking.
Waar iedere dag een verrassing is. Waar iedere dag de natuur verandert. Van warmte, rijstvelden en kleur. Naar bossen, aardappelvelden en steile wanden. Naar kou, woeste vlakten en bevroren watervallen. Naar de onverwachte sneeuwval en witte sprookjeswereld. Naar kaalheid en dorre berggebieden. En die steeds aanwezige witte bergtoppen. En na de pas weer omgekeerd. De verrassing als er ineens weer bomen zijn en het leven weer kleur krijgt.
Waar de mensen en dorpjes veranderen. Van donkere meer indiase bevolking met hun sari’s en gewaden. Naar de mooie tibetaanse bevolking met verweerde gezichten en geweven schorten.
Waar het steeds weer klimmen en dalen is. Iedere dag wetend dat als we omlaag naar de rivier gaan, we na de brug weer omhoog gaan. Steeds weer. Hoe we langzaam hoger en hoger en hoger komen. En hoe heerlijk het na de pas even alleen maar dalen en vlak lopen is. Met die laatste zware klimdagen aan het einde met nog een stijging naar Poon Hill, een befaamd uitzichtpunt over de bergmassieven.
Waar steeds mijn dagen eenvoudig bestaan uit wandelen, eten, en slapen. En vooral veel verwondering over de wereld om me heen. Warmte als je stijgt, kou als het om 18 uur donker is geworden. Ontmoetingen met bijzondere mensen, Nepalees en Westers. Vredig… over hoe simpel het leven kan zijn en daarmee zo prachtig.

Dat onwerkelijke gevoel. Het dubbele gevoel aan het einde van de trekking… Overwinningsgevoel dat het bijna volbracht is, treurend voor het eind omdat het zo machtig en zo heerlijk bevrijdend is. Wetend dat de benen en lichaam even rust nodig hebben, maar met een gevoel maar door te willen en kunnen blijven gaan… Kou en afzien lijken snel vergeten…

Heerlijk-nagevoel-kusjes