Trekkingdag 13 Laubrinayak - Gosaikunda

vrijdag 17 december 2010

Na de prachtige zonsopkomst snel terug naar binnen. Onze spulletjes pakken!

De kamers van deze lodge zijn zo grappig. Gisteren begon het al. Van 10 kamertjes sluiten slechts 3 deuren van buiten en van binnen! Blijkbaar is de timmerman pas geweest, haha, en heeft hij de sloten geplaatst zonder ze te passen! Als je de houten deurtjes dichtdoet, dan past het schuifje niet door het oogje. Past ie wel en sta je in je kamertje, dan past het schuifje daar niet. En niet een beetje, geen millimeterwerk, nee centimeterwerk! Lachen!

Uiteidelijk een leuk klein kamertje met prachtige grote doeken in wit en rood. Mooi opgekleurd! Niet voor niets... de houten tussenwand tussen de kamer bestaat uit losse planken. Losse planken die niet aansluiten, maar waar steeds centimeters tussen zit. Het doek is dus bedoeld om toch een beetje privacy te krijgen! Het valt pas op omdat het doek 30 centimeter boven de grond ophoudt en je de spleten ziet. Wel privacy, maar iedere zucht, scheet en snurk hoorbaar!

We zijn al verkleumd van het buiten staan en binnen is het niet veel beter. Mijn vingers gaan van koud naar ijskoud... pijnlijk.
Terug in de eetkamer brandt lekker de kachel en warmen we ons snel aan ons noodlesoepje. Och, we zullen zo meteen direct stijgen, dus het nog warm genoeg krijgen!

Rond 9 uur vertrek. De berghelling omhoog. Steil, dus concentratie op de stappen en op de ademhaling. De vlaggen bovenop als doel. De wind is koud hier op 4000 meter.
En als we bij het kleine tempeltje zijn aangekomen, met al die mooie gebedsvlaggen, dan is de wereld nog wijdser! (Als dat mogelijk is...)
Opnieuw alle pracht weer in ons opnemend! De bergen nu fel wit, waar geen sneeuw ligt ontzettend droog. En toch nog toppen van tegen de 6000 meter. Hoe zou het hier over een maand zijn, als de sneeuw gevallen is...?

We treden nu een nieuwe donkere grillige uiteengevallen bergwereld binnen. Op de drempel van Gosainkunda met haar heilige meren. Deze heilige meren vormen het reisdoel van vele hindoe's bij de jaarlijkse pelgrimstocht in de zomer, in de moessontijd. Een kleine bergpas en het licht is zo mooi!

De rotspartijen, de rotswanden, graniet, uiteengevallen, grillig. Het is werkelijk prachtig!! Donker. De grond echter bezwaaid met glinsterende stenen! Overal lijkt zilver in de stenen te glinsteren. Prachtig, en ik kan niet laten de eerste stenen te bewonderen en in mijn zaken te steken. Steeds weer zo mooi! En wat loop ik te genieten van deze heeeerlijke dag!

Even verder zien we de lodges liggen van Gosainkunda, we zijn bijna op 4400 meter. En het eerste - onbevroren - groengekleurde heilige meer.
Gosainkunda bestaat uit zo'n 8 lodges. Tijdens de pelgrimstocht slapen de vele mensen buiten. Nu off season is er maar 1 lodge open. Via een roulatiesysteem is iedere lodge 5 dagen open, en dan de volgende. Een goed systeem op deze koude plaats. Zo hoeft maar 1 lodge verwarmd te worden, op deze kale koude plek waar geen hout meer te vinden is.

Ons 'geluk' dat we de meest vooraan gelegen lodge hebben. Pal in de ijzige wind!! Het is godsgenadelijk koud hier!! En het is pas half 12...
Pal in de zon, maar geen windstil plekje bij onze lodge te vinden... Wat zal het straks nog veel kouder zijn... brrr. We blijven hier 2 nachten met de bedoeling onze extra dag - en dus nog een nacht - hier te besteden, dit punt als uitvalsbasis voor hogere tochten.
We nemen intrek in onze kamertjes en terwijl de lunch gemaakt wordt lopen Jurg en ik langs de andere lodges. Die veeeel meer warme zonnige windstille plekjes hebben. Straks zitten we hier! haha.

Gosainkunda ligt in een soort kom van deze kale donkere bergen. Naast het eerste meer ligt een ander meer. Het grootste van de vele hier. Het is half overvroren en aan de grillige lijnen is te zien dat het ijs constant aanvriest en ontdooit tijdens de dagen en nachten. En niet alleen is het te zien, maar ook te horen. De geluiden in het ijs zijn als een waar symphonieorkest... ongelovelijk. Constante echo's schieten over het ijs en onder het water. Alsmaar door. Een geluid zoals je dat nog nooit gehoord hebt! Heel bijzonder...

We maken een plannetje voor vanmiddag. Een acclimatisatietochtje van een 300 meter op de helling achter ons. Omringt door donkere bergen benieuwd wat daarboven te zien is. We zien al uit naar de hoogste wanden die rond de 5000 meter moeten zijn. Een ervan gaan we morgen uitproberen!

Iets na 14 uur lopen we goed ingepakt in een half uurtje geconcentreerd omhoog.
Op de bergrug wacht ons een geweldige verrassing! Aan de ene kant nu prachtig zicht op de 2 meren onder ons, verder in de kom zien we een aantal van de kleintjes liggen. Maar aan de andere kant... aan de andere kant weer de prachtige bergwereld van vanochtend... Nu in een prachtig spel van zon, wolken en stralende bergtoppen!! Speels, woest, machtig...
Annapurna geheel in de wolken verdwenen, maar Manaslu en Ganesh in een geweldig schouwspel!! Ik ben overweldigd... Zucht... Wat een geluk om de bergwereld strak blauw en wolkeloos te zien. Maar echt prachtig wordt het pas door deze woestheid, het spel tussen zon, wind, wolken... Onvoorspelbaar en levensgevaarlijk op die hoogtes. Maar werkelijk fantastisch om te bewonderen...

Na een tijdje van dit op me in laten werken kijken we uit naar een tocht van morgen. We zien een grillige top van 5100 meter, vol losse stenen en grind. Woest. Die willen we morgen gaan proberen! Het lijkt onmogelijk! En ik voel me als de bergbeklimmers uit de boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen. Zoals ze in de voorbereiding de bergwanden bestuderen om een route te kunnen vinden om de top te kunnen bereiken. We zien tussen andere toppen de weg naar de bergpas richting Helambu. Ook constateren we dat dit gebied anders was dan we ons voorgesteld hadden. We dachten van hieruit naar de vele meren te kunnen lopen. En onze extra dag te besteden. Dat valt wat tegen. Tevens vrezen we voor de kou hier. Want hier is weinig beschutting tegen de harde ijzige en constante wind. Maar we zullen eerst morgen eens ervaren.

Verkleumd komen we beneden en zoeken nog snel een windstilplekje. Moeilijk te vinden. En met dikke jassen en een mok heet water genieten we van een klein stukje chocola... Jurg heeft een grote toblerone reep uit Zurich meegenomen, in mijn tas zit een Bonbonbloc (jammie jammie)! Allebei op het idee gekomen om een traktatie mee te nemen om bijzondere momenten en overwonnen tochten te vieren. Wat zaaaaaaalig een klein stukje chocola dan kan zijn als je het langzaam stukje voor stukje opknabbelt.

Als het buiten echt niet meer te doen is, terug naar onze eigen lodge, weg uit de beschutting. Wat is de wind f.cking freezing gemeen. De gevoelstemperatuur flink omlaag. Alle kledinglagen en handschoenen aan. Binnen! En eindelijk, na een half uurtje de kachel aan... Mijn voorkant enigszins warm, mijn achterkant erg koud... Ohhh wat hoop ik vanavond niet steeds naar het toilet te moeten...
En voor het eerst lekker mijn eigen meegebrachte warmwaterzak laten vullen met warm water. Die gaat straks mooi aan mijn voetjes in de slaapzak... Wat een groot genot!!

Wind-en-wolken-kusjes

Statistics
3910m Laubrinayak
4400m Gosainkunda
2,5 uur en 1 uur lopen
600m + 300m stijgen
Afstand 5 kilometer
Hotel Peaceful Lake