Trekkingdag 14 Een nieuwe top !

zaterdag 18 december 2010

Gelukkig! Ik ben vannacht niet naar het toilet gemoeten! Heb een heerlijke lange goede nacht gehad! Met heeel veeel mooie dromen. Vol met krullen! ;)

De halve maan en sterren aan de hemel, muziekje in mijn oren en lekker in slaap vallen. Af en toe wakker, heerlijk warm in mijn knusse slaapzakje, terwijl de wind rond het huisje giert. De dakplaten en ramen trillen ervan. Een beetje vrezend voor de komende morgen... Wat is dit een verlaten koud stukje wereld!

Om 8 uur lekker aan de warme noodlesoep, de zon schijnt, de wind is nog steeds fel koud, maar gelukkig waait het niet meer zo hard als vannacht.
En tegen 9 uur gaan we op pad. Op weg naar de hoogste piek hier, grillig en vol gruis, 5100 meter. Tenminste, een poging daartoe.
We lopen eerst langs het meer richting de pas die we later richting Helambu over moeten. Het meer kraakt weer van alle kanten nu met de vroege ochtendzon op het water en ijs. Echt een heel bijzonder muziekspel!!
Bij het water gekomen zien we ineens een vierkant stenen muurtje met heilige vlaggen, en verhip daar zit een mens in! In kleermakerszit een naakte man met slechts een oranjegele lendedoek om. Het lange haar op een wilde knot gedraaid. Donkerbruin, verweerd en graadmager... Het halfhoge gemetselde muurtje houdt hem uit de wind, alhoewel zijn hoofd er bovenuit steekt. Zijn gezicht en lijf naar het meer gericht en naar het zuiden. De warmte van de zon op zijn lichaam. Aan het mediteren. Het is een goeroe... een heilige man, hindoe. Uit Indië gekomen tijdens de pelgrimstocht afgelopen moesson, 5 maanden geleden, en hier gebleven. Op dat plekje. In die vierkante kuil. Eten en drinken krijgt hij van de lodges of van trekkers en gidsen die voorbij komen.

Wat moet hij het koud hebben! Hoe kan een mens dit overleven?! Oke, er hangt een omslagdoek en een blauw zeil bedekt een kuil in de grond van het vierkant. (Zou hij daar een jaccuzi hebben...?) Hij is net een standbeeld, maar als we naderen draait hij langzaam zijn hoofd en maakt trage bewegingen met zijn armen. Sancha en Saila begroeten hem en maken een praatje. Jurg en ik staan met open mond.
Als we verder lopen grappen de mannen dat hij niet meer bij zijn volle verstand is (hoe zou dat nou komen??). Zijn bijnaam is "bombombom" en even later horen we waarom... terwijl hij zijn hand biddend naar voren heeft, ons nakijkt roept hij constant bombombombom bombombombom. Waarschijnlijk praat hij terug tegen de geluiden en de echo's van het krakende meer... Wat levensroeping, dat een geloof een overtuiging zo sterk kan zijn! Dat een mens in deze omstandigheden in staat is dit al 5 maanden te overleven...

Met de ijzige wind in de rug, de zon op ons gezicht, dik ingepakt lopen we verder. Langs het meer en vervolgens het pad omhoog. Soms moeten we een weg zoeken tussen de stukken die vol bevroren water liggen. Spiegelglad. Gestaag en goed fit omhoog ondanks de hoogte. Het voelt goed!

De berg van 5100m rijst links van ons steeds onherbergzamer omhoog. Hoe zullen we hier ooit omhoog kunnen?? Achter ons liggen de meren al flink laag en we zien de westelijke bergen weer. Voor ons en rechts van ons doemen een aantal middelgrote en kleine diep bevroren meren op. We zitten even uit de wind en de mannen stellen - gelukkig - hun plannen bij. Onze berg zal echt te moeilijk zijn, dus wordt de top rechts van ons als alternatief uitgekozen. Toch ook nog 5000 meter! Er gaat een grashelling flink omhoog. Geen losse steenslag. Die moet te doen zijn!
Voetje voor voetje omhoog waar geen paden zijn. Dik ingepakt. Vooral de oren. De wind heeft vrij spel op ons. Nu nog in de rug, vrezend voor het moment dat we terug gaan en hij vol in het gezicht zal zijn...

Geconcentreerd op de stappen op de grond zijn we tot mijn verrassing ineens op de top!! 5000 meter hoog! De wind doet hier gewoon pijn! Maar het uitzicht... het uitzicht is alle pijn meer dan waard!!! Wat een fantastisch vergezicht op de gehele oostelijke Himalaya!! Niet normaal hoe ver we hier wegkijken!! Een nieuwe wereld opent zich hier voor ons!! Het is lachen, juichen en dansen!! En dan heel snel een 10 meter omlaag achter grote rotsblokken zitten, uit de wind, in de zon en met zicht op deze nieuwe ontdekking! Machtig!

De nieuwe uitzichten zijn fascinerend. Hier liggen weer de 8000ers te stralen! Vele bergmassieven volgen elkaar trots, machtig op, elkaar de loef afstekend. We herkennen heel ver weg het bergmassief van Makkalu, en in het uiterste oosten het bergmassief waar ook Mount Everest in ligt, maar niet voor ons te zien. Daar ben ik 4 jaar geleden voor het eerst geweest. Daar ben ik besmet geraakt met dit bergvirus...
De bergwand naast ons is grillig, woest en donkergrijs tot zwart. Tussen ons en de witte reuzen liggen de vele "heuvels" en valleien. In de ochtend een prachtig spel van schaduw en licht!
We zien ook uit over de bergpas op 4600m die we naar Helambu zullen passeren, en het pad en de bergflanken die we dan zullen volgen. Deels vlak, deels pittig steil.
We zien uit naar de andere top en het is maar goed dat we geen poging ondernomen hebben. Het ziet er echt onmogelijk uit.

Na een half uur genieten van deze prachtige wereld draaien we terug. Vol zicht ook nog es op de westelijke bergwereld. On-ge-love-lijk!! De meren onder ons, de lodges in de verte aan de rand, en ook de goeroe die daar zijn uren verslijdt...
Mijn extra windbroek aan, dassen voor mijn gezicht en over mijn hoofd, dunne en dikke handschoenen over elkaar, gewapend tegen de felle wind en kou. De windchillfactor is -15 graden. Tegen ijzige wind in. Terwijl we afdalen betwijfel ik of ik het ooooit zoooo koud heb gehad... Mijn neus, geen das die er tegen helpt. Het gevoel dat het puntje van mijn neus eraf vriest. In gedachten me afvragend of het straks zwart uitslaat van de frostbite ;) (lichtelijk overdreven, maar zo voelt het wel!) De wind dwars door mijn dubbele handschoenen aan. Bevroren vingersgevoel... pfff wat afzien...

Gelukkig gaat dalen altijd sneller dan stijgen, dus met een half uurtje zijn we gelukkig al zover dat de wind wat minder vrij spel op ons heeft. De omstandigheden voelen wat beter. We komen weer op het pad, terug omlaag richting meer en lodge. We verlangen naar een warm plekje in de zon. We passeren de goeroe. Hij zit er nog steeds...

Met heet water, hete aardappeltjes zoeken naar een zitplekje in de zon uit de wind. Vandaag is er geen windvrije plek te vinden, waar we ook zitten. Flink ingepakt schrijven we onze schriftjes buiten. Koud, maar toch nog minder kou dan in de lodge waar het niet winderig is, maar voor de rest echt niet beter. We besluiten onze andere extra dag niet hier te gebruiken. De wind zorgt voor zo'n chillfactor, het is ondoenlijk. Daarbij zijn er niet veel meer dagtochten dan we nu hebben gezien en gedaan. Vanavond en vannacht nog en dan snel naar lagere hoogtes en warmere dagen. Nog een week te gaan...

Wooooohoooeeee-kusjes

Statistics
4400m Gosaikunda
5 uur lopen
600m stijgen, 600m dalen
Afstand 5 kilometer
Hotel Peaceful Lake