Dag 18 - Lopen in een hete sauna

Kuma-kogen, dinsdag 17 juli

Om 7 uur beginnen we vandaag te lopen. Aangezien we hier niet ontbijten, kunnen we een beetje onze eigen tijd bepalen.
Het is al zonnig en warm. Myousyou zegt dat een hete dag voorspeld is. Ai ai.
Volgens de planning lopen we vandaag een kilometer of 15, van tempel 41 hier om de hoek tot tempel 43. Dan kijken we wel weer.

De zon maakt de wereld wel mooi. De rijstvelden zo groen en de bergen prachtig op de achtergrond. Tja, Shikoku is toch wel heel erg mooi…
Na anderhalve kilometer zijn we al bij tempel 41 (Ryukoji). Met een lange trap naar boven om daar een mooi uitzicht te hebben.
We steken samen een kaarsje en stokjes op. Hij vraagt waar mijn boek is om te bidden en ik leg uit waarom ik ervoor kies niet mee te doen. Ik ben geen boeddhist en ik ga dit niet elke keer doen. Hij heeft daar begrip voor. Geen probleem. Ik blijf er wel bij staan hoe hij bidt. Bijzonder als mensen zo gelovig zijn…

Na het tempelbezoek een klein stukje omhoog en omlaag door een bos. Och, dat is ook niet zo erg. Tenminste beschut. En dan komen we op een lange rechte asfaltweg door de rijstvelden. De zon fel op ons.
Tempel 42 (Butsumokuji) alweer.

We gaan weer verder over het asfalt. Mijn water is op en de automaat langs de tempel heeft geen water, dus maar verderop in het dorpje door. Slaan we echter linksaf en gaan we een bos in. Jeetje, ik weet niet hoe lang dit is, maar het is al bloody hot, en zonder water bergop… Ik vraag Myousyou of hij genoeg drinken heeft, en dat heeft ie. Dus gaan we. Insprayen tegen de muggen en gaan. Het gaat wel lekker rustig omhoog. De inspanning is wel lekker en niet al te zwaar. En metertje of 150 stijgen. En daarmee hebben we een stuk asfaltweg afgesneden die we nu weer vervolgen. Soms als een groene tunnel, soms met stukken hete zon. Dan snijden we weer een stukje af door de bossen omlaag, om langs een lange asfaltweg te lopen. Gelukkig niet zo’n drukke. Het is echt verzengend heet. 10 uur ’s ochtends en je kunt al een eitje bakken op mijn huid.

Af en toe onze pauzes in de schaduw en heel veel drinken! En na een kilometer of 14 komen we aan bij tempel 43 (Meisekiji). Lekker in de bossen. En een grote groep bezoekers.
Ondertussen heeft Myousyou aangegeven dat hij niet weet hoe met de bus naar tempel 44 te moeten. Hij weet het niet. Tempel 44 en 45 liggen 65 kilometer verderop en daarvoor moet je flink de bergen in. Aan de ene kant heb ik wel weer zin in zo’n bergdag, aan de andere kant, met die hitte…
Ik zeg tegen hem dat mijn boek aangeeft met de trein naar Matsuyama te gaan en van daaruit met de bus. Hij is er blij mee. Om 14 uur ’s middags lopen we richting station Kami-uwa. Een anderhalve kilometer hier verderop door de bossen. Grrr… ik ben moe. De hitte zit in mijn lijf. Altijd het einde van een wandeldag, maakt niet uit hoe laat, lijkt mijn lichaam te zeggen dat het genoeg is geweest. Gewoon om dat laatste uurtje te treiteren…

Door de hete stad komen we aan bij het station. Het is een lang treintraject en we hebben deze keer de exprestrein. Een trein vergelijkbaar als onze intercity. En lekker koel! Colaatje mee, en dat lichaam af laten koelen…. Pff…
Met de trein zijn we 45 minuten onderweg en gaat ontzettend snel. Ik kan hier merken dat ik moe ben, want steeds als we met bus of trein gaan zit ik te knikkebollen en te vechten tegen mijn ogen… De leeftijd he… ;)

We staan op het grote station van Matsuyama. Een grote hete stad. Het blijkt de grootste stad van het eiland. En het is zo onhebbelijk heet… Zoeken naar de juiste bus. En och, die lieve Myousyou doet zo zijn best. Overal kijken en vragen. En zelf wordt ie ziek in de bus. En ik vraag me af waarom ie me steeds zo helpt. Meent ie dat ik het niet alleen kan? Ik hou me redelijk passief terwijl hij de dingen navraagt. Het is wel goed zo. Omdat zijn engels minimaal is, maakt het communiceren tussen ons best lastig.

Het blijkt dat we nog met de bus naar het plaatsje Kuma-Kogen kunnen gaan. Net voor tempel 44, in de bergen. Nog even een half uurtje wachten in de aircoruimte terwijl ik op roombroodjes trakteer. En dan in de bus.

De weg gaat eerst een ruim half uur door de grote stad. Jeetje wat een moderne grote stad zeg. En dan begint de bus te klimmen… en al snel zitten we in de bergen. Die hier veeeel hoger zijn dan de andere delen die ik heb gezien van het eiland (behalve met de zusjes in de binnenlanden). Maar ja, hierachter ligt ook Mount Ishizuchi-san. Met 1926 meter de hoogste berg van het eiland en een van de 7 heilige bergen van Japan.
De uitzichten zijn in ieder geval geweldig mooi! En wat gaan we hoog! En wat ben ik blij dat we niet hoeven te lopen! De zon en de wolkenplukken maken het nog mooier. En dan zijn we er…
De bus stopt precies voor ons slaapplekje, Yasuragi-no-yado Denko (vraag me niet wat het betekent). Hotel en restaurantje. Myousyou weet ze wel elke keer uit te kiezen zeg!

Na het douchen ga ik naar het restaurantje om te eten. Om half 7 hebben we afgesproken. Maar na 10 minuten is ie er nog niet, en zijn eten staat er ook al. Ik loop naar boven en klop op zijn deur. Misschien in slaap gevallen? Maar niets… Beneden zie ik zijn schoenen ook nog niet staan.
10 minuten later komt ie hijgend binnenvallen. Sorrry sorry sorry. Blijkt de lieve schat al rondgerend te hebben om uit te zoeken hoe de bussen naar tempel 44 en 45 gaan. Want dat blijkt niet zo makkelijk. Hij neemt zich zoveel moeite! Terwijl ik dacht naar tempel 44 en dan door de bergen naar tempel 45 te lopen. Een kilometer of 10 en dan met de bus omlaag te gaan. Maar hij heeft de plannen gewijzigd. Ik vind het wel goed… geen zware dag morgen. :)

Maar toch… Vandaag weer een fijne dag met em gehad, maar ik vind dat ik door moet. Ik vind dat ik ook een tijdje weer alleen moet zijn. Kijken wat er dan gebeurd, en dan op mijn pad komt. Maar hoe zeg ik em dat…?
En bij het avondeten vraag ik waarom hij met mij wil lopen. Hij kan het niet goed in engels uitleggen en vraagt of het straks mag. Boven heeft hij zijn engelse woordenboek liggen dat ie gekocht heeft om te leren..
Het gaat beter als we de dingen opschrijven. Dan snapt ie het beter. Hij zegt dat ie het gevoel heeft dat ie me van vroeger kent en graag met me samen loopt. Maar ook het gevoel heeft dat ie me moet helpen. Want het zal voor mij niet makkelijk zijn met de bussen zonder japans te kennen. Wat is dat toch? Wij westerse vrouwen zijn veel te onafhankelijk voor deze mensen. We kunnen echt wel onze dingen regelen! :)

En ik leg hem uit dat ik O’Henro loop om te leren en te groeien en dat ik daar ook soms alleen voor moet zijn. Dus een dezer dagen zal ik een keer alleen verder moeten. Hij snapt het, maar wil heel graag samen met mijn naar Koyasan (het begin en het eindpunt op het vasteland en waar ik Kobi opgehaald heb) En tja… doe ik er goed aan? Het gaat best wel leuk tussen ons. Omdat onze communicatie beperkt is, lopen we samen zonder veel te zeggen. En rusten en eten we samen. We overnachten in hetzelfde plekje, maar daarna ga je naar je eigen kamertjes. Hij is ook op zijn eigen privacy gesteld. En met hem leer ik ook heel wat. Maar ik moet ook andere dingen doen. En voel me schuldig dat ik sneller ga en hij daarin meegaat. Maar goed, dat is zijn eigen keuze.
Het komt zoals het komt... dus laat het maar gebeuren.

Ain't-no-mountain-high-enough-kusjes

P.S. Zoals meer mensen hier wil Myousyou niet echt op de foto. Dus vandaar dat jullie em meer op de rug zien, dan van voren.Toch 1 fotootje... :)

Statistieken
Gelopen van 7.00 uur tot 14.00 uur
Netto 4.50 uur
Afstand 15,1 kilometer
> 395 meter < 330 meter

Eerst gelopen en vanaf tempel 43 de trein en bus naar dorpje van tempel 44

Weer:
38 graden in de zon met witte wolkenplukken. Behalve boven ons…
Heet in het binnenland


26 juli 2012 20:11 | Door: tante astrid
ha meiske, mooie foto's. Intrigerend de schaduw van je wandelmaatje...is hij echt? Of is het een goede geest die boete moet doen? Boeddha takes and Boeddha gives? Hier vallen ook de mussen van het dak maar voor zaterdag weer ander weer...haha. Wat n opvallende foto van die spin ook. Mooi maar ook n bietje eng he. Hoop dat je weer lekker verder reist en lees je verhalen als n dorstige in de woestijn ( moet voor jou herkenbaar zijn...) dikke zoenen