Dag 19 - 40 goden aanbidden...

Matsuyama, woensdag 18 juli

Deze ochtend weer een heerlijk ontbijt op onze slaapplek. Alleen een gebakken visje, daar kan ik ’s morgens niet aan wennen!

Hier tussen de bergen regent het nog even flink voordat we vertrekken, maar het is droog als we iets na 7 uur gaan. Het is stil in het dorp. Een paar kindjes die naar school gaan. Hun gele paraplu's groter dan henzelf.
Na een anderhalve kilometer zijn we bij tempel 44 (Daihoji). Ik besef dat ik nu halverwege de O’Henro ben. Hierna nog 44 tempels te gaan…. Het is kwart voor 8 en het is verlaten. Tussen de zon door stiefelt het. Een mooi gezicht bij deze bostempel. Bij de hoofdpoort staan 2 enorme rieten gevlochten sandalen. Ze worden iedere honderd jaar opnieuw gemaakt.

Mijn gedachte van de dag is warme vriendschap koesteren en daarvoor danken met mijn Japanse wandelmaatje. Aan wie ik nu aardig gewend raak en die het zo goed met me voor heeft. Ik laat de gedachte een beetje los dat ik in mijn eentje verder moet. We zullen wel zien hoe het gaat…

De bus naar tempel 45 slingert langs een mooie weg door de bergen. Het is hier wel prachtig! Shikoku is echt een eiland voor motorrijders!
En na een half uurtje zijn we bij de ingang van tempel 45. Nu is het nog zo’n 250 meter stijgen naar de tempel zelf. We komen bij wat winkeltjes en Myousyou vraagt of we onze rugzakken hier mogen laten staan. Dat is geen probleem. Alleen een paar spulletjes als de camera, water en wat eten, en boek en rol gaan mee. Een steil betonnen pad met trappen gaan we omhoog. Dit is tenminste eerlijk, ook de mensen met bussen en auto’s moeten die stuk omhoog lopen. :D

Af en toe is het uitblazen, de zon schijnt, maar het bladerdek beschermt ons gelukkig. En het licht maakt alles mooi. Het pad wordt omringd door vlaggen die de naam en nummer van de tempel aanduiden. En dan zijn we er. De tempel ligt aan de voet van een hele grote rots! Het is hier prachtig! Dit is wel een heel bijzondere tempel! Je kunt nog met een houten ladder (met traptreden zo hoog als je benen) omhoog naar een nis in de rotswand om te bidden. Het is grappig te zien hoe die Japanse pelgrims dit doen. Ze lachen er om. De wand heeft een soort gezicht, met gaten voor 2 ogen, een neus en een mond. Natuurlijk of gemaakt?

De pelgrims groeten weer allemaal vriendelijk en wij eten ons boterhammetje en banaantje op. We hebben nog volop tijd, pas om 13 uur vertrekt onze bus weer. Ineens is Myousyou even weg en komt even later terug met een klein sleuteltje aan een touw met een flink plankje en 2 stapeltjes gekleurde papiertjes. Hij gebaart me mee te komen. En we lopen een andere soort kleine tempelpoort door. Hij probeert uit te leggen dat door een gebedje te zeggen en te eindigen met een grote grom vanuit je binnenste je bad luck en slechte emoties eruit gooit. Grappig om te horen.

Dan lopen we een bospadje naar boven. Gaaf… wat gaan we doen?? Mijn muggenspul staat beneden en ik heb meteen 4 bulten!
Hij loopt naar een eerste stenen beeldje met daarbij een mandje voor geldmuntjes en een prullenbakje. Hij stopt mij een stapeltje gekleurde papiertjes in mijn hand met Japanse teksten. Hij heeft er zelf ook een. Hij legt uit dat we het eerste blaadje, een groene, in het prullenbakje moeten stoppen. Hij zegt een gebedje en leest de naam en gooit een muntje (van 1 of 5 cent) voor ons in het mandje. Dan naar de volgende een meter of 20 meter verderop. Daar hetzelfde ritueel. En naar de volgende, en naar de volgende, en naar de volgende. 2 groene, 1 witte, 3 rode, 1 gele. En zo door. Een lang en mooi bospad lopen we omhoog, langs een rotswand, langs allemaal beeldjes van dezelfde god maar in een andere houding. Het is wel bijzonder… en ik sta er van te kijken hoeveel mensen voor ons dit al gedaan hebben want de bakjes zitten vol blaadjes. Ik verbaas me ook hoe gelovig deze mensen zijn. En weer vind ik het bijzonder jammer dat ik hierover niet echt met Myousyou kan praten. Daarvoor is zijn engels te slecht. Helaas.

Ik volg hem langs al die beeldjes. Op een gegeven moment liggen zijn laatste – pak em beet – 15 blaadjes op de grond. Uit zijn hand gevallen en een beetje door elkaar. Als hij ze weer opgeraapt heeft gaan we door. En na 3 beeldjes, blijft ie bij het vierde beeldje staan. Oh oh hoor ik em zeggen. Hij kijkt al zijn blaadjes na, en nog eens. Het juiste blaadje in de goede volgorde zit er blijkelijk niet meer bij. Hij loopt terug naar het vorige bakje en kijkt het na. Ook niet. Weer terug naar mij. Oh oh. En dan ineens heeft ie het. Oef, lacht ie, gelukkig, en wijst op zijn buik. Anders had ie bad luck gekregen. En blij loopt ie verder. En ik blij voor hem… :)

Aan het einde blijken we 40 goden te hebben aanbeden. Hij dan, ik volgde slechts…. En we zijn flink hoog tussen grote brede prachtige cedarbomen en rotsen. De zon schijnt door de bomen. Het is echt prachtig!! Wat een mooi kadootje van hem om me hier mee naar toe te nemen… En ik bedank hem!
We zijn nog niet klaar. We komen bij een bostempeltje met een groot rood houten beeld. Hij zegt een gebed en eindigt 2 keer met een kei harde luide grom van binnenuit! Wat apart!
Dan komt de sleutel te voorschijn en opent hij een houten poort in de rotsen. Hij gebaart me te komen en de spullen neer te zetten en wil de poort weer sluiten met ons erachter. Er blijkt een smalle steile natte glibberige hoge rotsspleet met een touw ertussen. Hij legt uit dat we daar naar omhoog moeten. Ik kijk em aan alsof ie gek is. Wat??? Daar omhoog, en weer omlaag? Wat?!?!? Niet 1 keer maar 10 keer?!?!? Echt niet! Als ik daar omhoog ga, kom ik niet meer beneden! Ga hier niet het risico lopen mijn enkels of zo te breken…
En hij laat me lachend de poort uit, terwijl hij zichzelf insluit. En het touw naar boven grijpt. Ik waarschuw hem voorzichtig te zijn… maar hij gaat al als een aapje naar boven. Gekke monnik! Hij zegt dat ik alvast naar beneden kan gaan en daar op em kan wachten. En als ik nog wat foto’s maak hoor ik em vanaf een hoge rots lachen en roepen dat ie er al is. Door de bomen op de rots kan ik em amper zien. Maar hij heeft er lol in. Tja, hij moet nog 10 keer…

Ik loop het prachtige pad naar beneden en wacht daar op hem. Wat een bijzondere ervaring. Ik blijf me verwonderen over zoveel toewijding…
En even later staat ie weer naast me…

We lopen onze weg weer naar beneden. Drinken wat sodaprik en hij praat wat met de mensen. En dan naar de bus. Na een kwartiertje zitten we er weer in. De prachtige weg terug. Een bijzonder herinnering aan deze tempel…
In het dorpje stappen we van bus over en rijden de mooie hoge groene bergen uit met uitzicht op de grote stad Matsuyama. Waar de volgende tempels op ons wachten….

We stappen halverwege uit en lopen een half uurtje over een klein verlaten steil asfaltweggetje naar beneden. De zon heet op ons dakkie, dus hoeden op. Oef wat broeit ie al weer…
Door de rijstvelden en zo zijn we al weer bij de volgende tempel. Nummer 46 (Joruriji). Er volgen nu een aantal tempels als een lint door de grote stad.

Wij worden weer verschroeid door de zon als we op weg zijn naar nummer 48. In de ochtend is het hier nog wel te doen, maar dan ineens rond een uur of 12 a 13 is het niet meer te hebben. De zon schroeit en brandt en er is geen ontkomen aan. Het wordt ondragelijk heet. De hitte schiet in je lichaam en je hebt het gevoel dat je begint te slenteren, al lurkend aan je waterfles. Niet alleen ik, maar ook Myousyou. En zo proberen we met de vaart er in te houden naar tempel 48 te gaan. Ik onder de paraplu… mijn hoed beschermt alleen mijn hoofd, maar door de zon op de rest van je lichaam word je alleen maar heter. De paraplu helpt enigszins. En als we zo anderhalf uur door de stad lopen, begin je die zon – nu voor de vierde dag op rij – aardig te vervloeken. Wat als ik hier al die dagen alleen had gelopen… Wat dan?
En ik had zo’n goeie moed voor vandaag. Lekker tempo erin en wat kilometertjes maken. Met deze hitte mag je blij zijn als je 10 tot 15 kilometer haalt… meer zit er echt niet in…

En dan zijn we er. Rond half 5. Een saaie tempel met niet zo veel bijzondere elementen. We hebben hier in de buurt 3 mogelijke slaapplekjes, maar als ie gaat bellen blijken ze alledrie niet meer te bestaan. Sorry sorry sorry zegt ie. Hey, daar kun jij toch niets aan doen, we zijn hier samen hoor, zeg ik hem. Ik wijs op de kaart. Laten we doorlopen naar de volgende tempel 3 kilometer verderop. Daar is een stationnetje dat ons zo verder de stad in kan brengen waar heel veel hotels en slaapplekken zijn. We hoeven maar 1 station verderop. En zo doen we het… Nog 3 kilometer in de zon. En het is net als altijd dat mijn benen het weten en zeggen nu willen we niet meer. Sjok sjok sjok…

Dan bij het station. We gieten er allebei een colaatje in terwijl we zeiknat van het zweet zijn. Dan de trein in naar een slaaplekje. Dat we vinden aan het einde van een hele hoge bult... Een vriendelijk vrouwtje staat ons op te wachten en leidt ons een wat ouder hotelletje in. Onze schoentjes uit, slippertjes aan, naar de kamertjes en eindelijk… rust.

Nog even naar de conveniencestore, eten halen. Op de slippertjes bult af in het donker, en dalijk - zucht - weer bult op.
En na het eten van een pastaatje en salade, mijn kimootje aan en lekker naar de douche. Heerlijk een koele douche in die hete ruimte, met het lonkende spabad. Heet! Ik stap er in en met een lome zucht lig ik achterover. Wat is dit toch zalig…. Onsen. Een heet bad. Alleen is het altijd te heet om lang vol te houden… maar toch heel verkwikkend.
En met roze wangetjes duik ik mijn bedje in… het hete kamertje. Toch kan ik ook niet zonder de airco…

Oergebrul-en-rotsklim-kusjes

Statistieken
Gelopen van 7.15 uur tot 8.00 uur
Afstand 2.5 kilometer
> 112 meter < 112 meter

Vervolgens met de bus naar tempel 45
Gestart om 9.45 uur
Afstand 1,5 kilometer
> 122 < 122
En hier nog de wandeling ik denk zo’n 150 meter omhoog en omlaag langs de 40 beeldjes

Vervolgens met de bus
Gelopen van 14.00 – 17.30 uur
Afstand 8.8 kilometer
> 22 < 208

Weer:
28 graden en bewolkt ’s ochtends
38 graden in de zon in de hete stad



26 juli 2012 20:27 | Door: tante astrid
hee vrouwke, wat n verhaal. Ben blij dat je de monnik niet helemaal gevolgd bent. Laat je niet verleiden door lieve mannen....Je vindt nog steeds wel n slaapplekje. Dat is een geruststelling. Ik volg je verhalen ademloos dus als er iemand is die dank je wil zeggen dan ben ik het. Dank voor het feit dat je ons meeneemt naar een fascinerende andere wereld met een kijkje in jouw ziel...
Die monnik die kent jou van een ander leven (zegt ie). Is n mooie gedachte dat je met iemand meeloopt die een bekende is van je...mag je zelf invullen wat en wanneer dat zou zijn. Was hij misschien een leeuwin en jij zijn jong? Of was hij die man die in Nepal op de berg zat en jou langs zag komen en dacht als dat hij de kans kreeg om met je mee te lopen hij dat meteen zou doen. Of of of...zeker als jullie zo rustig samen reizen is er volop tijd om te bedenken wat er allemaal zou kunnen zijn (geweest)....liefs

26 juli 2012 20:55 | Door: janvanvijf
ik heb al vaker tegen je gezegd hoe indringend en prachtig je reisverslagen waren maar wat je op dit moment allemaal doorstuurt grenst werkelijk aan het ongelooflijke.
veel sterkte en keep on walking
janvanvijf

27 juli 2012 22:04 | Door: Jan van Duren
Natasja,
Door de drukte op het werk kom ik er nu pas toe om je reisverslagen en foto's eens goed te bekijken.
Ik ben onder de indruk van wat je allemaal ziet en beleeft maar ook een beetje jaloers maar wie weet ...... gr. Jan