Dag 28 - De bergtempels met de auto

Naruto, vrijdag 27 juli

Vanmorgen bij het opstaan bewolking. Jippie! En ook de gedachte: Dat is niet eerlijk! 2 weken brandende zon en nu we met de auto gaan, bewolking. Kobi is messing with us!

Vandaag een autodag. Om 7 uur op weg naar de bergtempels die we nog moeten doen.
Te beginnen met tempel 65 (Sankakuji) op ongeveer 350 meter hoogte. Het is nog rustig in de stad, alweer 30 graden. Alle raamtjes van de auto open. En even later slingeren we op een bergweg naar boven. We kijken uit over de stad en naar de zee. Het is prachtig rijden. En genieten!

Een hoge trap op naar de tempel en samen lachen we als we puffend stil blijven staan. Onze tassen staan in de auto, we hebben niets op onze rug. En toch… staan we hier te puffen alsof we ik weet niet hoe ver hebben gelopen. Watjes zijn we… of weten onze benen dat het echte zware werk gedaan is?
Het is nog stil en we doen ons eigen ding.

Dan terug naar beneden, terug naar de drukke weg en daarna een slingerweg naar tempel 66 (Upenji). Op 900 meter! Dus flink omhoog. En de weggetjes… zoooo prachtig. Smal en bocht na bocht na bocht. Hoe hoger we komen hoe prachtiger het uitzicht. Onmogelijk dat ik op zo’n hete dag 900 meter te voet had moeten stijgen!
De tempel ligt hoog in de bossen. Er hangt bewolking en voor het eerst in ruim 2 weken voel ik iets van een aangename koelte. Zo zou ik wel kunnen lopen… en dan kriebelt het toch...
De tempel is weer een van de mooiere.
We zien de laatste dagen ook steeds meer O’Henro’s. Zij zijn de bikkels. Zij zijn aan hun laatste tempels bezig en bijna klaar. Een dag of 40 tot 45 hebben zij er op zitten. Respect.

Via de andere kant van de berg rijden we weer een prachtige weg naar beneden. De zon is er weer en ons autootje heet.
We komen bij tempel 67 (Daikoji) aan die niet zo hoog ligt, maar wel via een lange omhooggaande weg pal in de zon. Het is inmiddels alweer 11 uur als we deze tempel verlaten en bij ons autootje in de schaduw een broodje eten. We nemen even een half uurtje de tijd.
En opnieuw vind ik het verbazingwekkend hoe ik zonder inspanning, gewoon stilzit, in de schaduw, uit de zon, zonder wind, en de druppels over mijn rug naar beneden voel lopen. Hoe mijn gezicht zeiknat is van het zweten. Hoe ik de druppels steeds weg moet vegen. Terwijl ik een half uurtje alleen maar in de schaduw zit en he-le-maal niets doe… Onvoorstelbaar!!

We rijden verder. Het is een 2 uur rijden over de highway 11. We rijden door wel 6 steden… onafgebroken. De steden zitten aan elkaar vastgegroeid en alleen aan het bord boven de weg is te zien dat we een nieuwe gemeentegrens zijn overgegaan. Het is druk op de weg. Veel gebouwen, veel winkels, veel reclames, veel elektriciteitsdraden, veel auto’s, en veel stoplichten!
En we rijden langs stukken die we gelopen hebben. En weer valt me op hoe níet inspirerend het is om hier te lopen. De afgelopen week heb ik gelopen om te willen lopen. En bewust onbewust de hitte verdrukkend op de automatische piloot onder de paraplu gelopen. Maar wat sta ik achter mijn keuze dit maar 1 maand te doen… Zoals Anke me smste, dat ze nog nooit zoveel foto’s van me gezien heeft met elektriciteitsskabels. En zo is het… iedere foto is het raak, en staat er geen op, dan heb ik ze net weg kunnen zoomen, of heb ik een stapje naar links of naar rechts gedaan zodat ze nét wegvallen. Nee, volgende keer weer echt een natuurreis!

Dan komen we bij de afslag naar tempels 80 (Kokubunji) en 81 (Shiromineji) die hier hoog op een plateau liggen. 400 à 500 meter hoog. De uitzichten… ik hoef het niet meer te zeggen, prachtig. De baai van Saida City aan de ene kant met de lange brug die Shikoku samen met 7 kleine eilandjes met het vasteland verbindt. Aan de andere kant de megagrote stad Takamatsu City met haar wolkenkrabbers. En zo is pas goed te zien hoe vol gebouwd het vlakke land van dit eiland is. De lucht is heiig van de warmte…

En dan weer omlaag naar de grote stad. Even een koud colaatje en een ijsje, en door naar tempels 84 (Yashimaji) en 85 (Yakuriji). Dwars door Takamatsu City heen naar de andere kant. Vlakbij tempel 86 waar we gisteren geëindigd zijn. De omgeving bekend.
We klimmen de kustweg naar tempel 84 omhoog. Een zeearm waar grote zeeschepen invaren. En dan terug omlaag en op een ander stuk omhoog naar tempel 85. Allebei op een meter of 400.
Dan is het inmiddels half 5 en we zijn sloom van de hitte. Niets gedaan vandaag als een beetje toeren en een paar tempels bekijken. En toch gesloopt zijn…

Deze autodag is wel fijner als met de zusjes! Dat ging heel gejaagd, als een tempeljacht. Myousyou en ik nemen gewoon onze tijd, puffen er lekker uit. Eten er wat of zitten gewoon even op een bankje. Er wordt weinig gepraat.
Toch ben ik me erg bewust dat het er bijna opzit. Het zijn zomaar mijn laatste tempels. Had ik gisteren nog zoiets van de laatste kilometers voor tempel 1 te lopen, en misschien ook voor tempel 88, om nog even iets van dat speciale gevoel te krijgen. Ik merk nu dat dat eigenlijk geen reet uitmaakt. Voor wie zou ik dat doen? Voor mezelf? Voor de mensen thuis die me volgen?
Ik vraag me wel af hoe Myousyou deze grand finale nu ervaart. Had hij dat kunnen bedenken toen hij een maand geleden aan deze tocht begon? Dat ie nu hier met de auto kriskras wat tempels afrijdt?

Het is half 5 en we hebben tempel 88 nog te gaan. Op 500 meter hoogte en een stuk rijden. De laatste tempel van de route. En vandaaruit ga je terug naar tempel 1 om de tocht helemaal te volbrengen.
Myousyou heeft vanmiddag al laten vallen dat we em misschien net voor 5 uur halen. En ik heb em al proberen uit te leggen dat deze laatste tempel toch wel een beetje speciaal voelt. De laatste... En dat ik deze tempel niet binnen wil vliegen, stempel halen, fotootje maken, en dan weer buiten wil vliegen om nog naar het slaapplekje van Hiro te rijden. Deze tempel wil ik echt even op me in laten werken. Even genieten van de tocht die volbracht is, zij het op een heel andere manier dan dat ik zelf vooraf gedacht had, maar niet minder waardevol. Hier wil ik gewoon even 'zijn'.

Dus ik stel hem voor nu niet meer naar tempel 88 te gaan, maar naar tempel 1, zoals afgesproken bij Hiro te gaan slapen. Dan kan ik mijn spullen ophalen die daar ligggen en in orde maken. En dan kunnen we morgen alles meenemen, terug naar tempel 88 en naar tempel 1 en van daaruit naar Koyasan.
En ik wil Hiro toch ook bedanken voor hetgeen hij in het begin voor me heeft gedaan en niet zomaar ongezien mijn spullen ophalen en weer wegvliegen.

Hij heeft het niet begrepen, want om kwart over 5 stopt ie bij tempel 88. Als de persoon van het stempelen er nog is, of ik dan de stempels wil ophalen. Ik schud van nee. Nee, dit wil ik niet. Sorry dat ik dan maar een lastige vrouw ben haha, maar ik heb je proberen uit te leggen dat ik er niet in ren en uit ren. Ik ga niet na sluitingstijd hier de tempel binnen. Ik wil hier stil kunnen staan bij de afgelopen maand. Ik ben nu koppig. Gelukkig ziet ie het ook wel in en zegt dat de persoon er toch niet meer is (ik weet net zo goed als hij dat deze mensen om 17 uur de deur op slot doen en lekker naar huis gaan).
Hij vindt het plan om bij Hiro te slapen dan toch het beste. En we rijden door. Het late zonlicht in de groene bergen is prachtig. En ik voel me zoooo moe. Myousyou zet muziek op, een boeddhistische gebedsmuziek en zingt rustig mee. Het is ontspannend, kalm en rustgevend, en ik voel de dag van me afglijden. Gewoon… even leeg zijn. Het is goed zo. Voor allebei.

En na een uurtje zijn we bij tempel 1. Vreemd… de laatste 10 kilometer al heel herkenbaar. En wat is het hier toch ook druk met stad en verkeer. We slaan even ons eten in. Hiro is al gebeld en weet dat we komen. En dan staan we voor de deur.
De mannen beginnen meteen in het Japans tegen elkaar te praten, en het is opvallend hoe eerbiedig Hiro in zijn stem en houding is. Anders dan tegen anderen en mij. En ik verbaas me voor de zoveelste keer hoe mensen op Myousyou regearen en hij op mensen.

Ik ben terug in mijn kamertje van het begin. Een maand voorbij gevlogen... wat was ik nog onwetend.
Een paar muggenbulten op mijn enkels en een spoor van zweetdruppels. Hiro heeft geen airco’s en hier binnen is het om kapot te gaan zo heet. Alleen ventilators staan te draaien.
We eten rustig samen.

Hiro zegt dat hij wel vertaler kan zijn als ik bepaalde vragen aan Myousyou heb, gezien zijn slechte engels.
Ik vraag of hij hem kan vragen of hij geen spijt heeft van zijn keuze mij te blijven vergezellen en zijn O’Henro te versnellen en met bus en auto en trein te gaan. Nee dat heeft ie niet. Hij heeft het zo willen doen.
En ik vraag of hij kan uitleggen waarom, en dat ik hem dat al eerder gevraagd heb. Ik ben daar wel benieuwd naar. Er komt een lang antwoord in het Japans. En het enige wat Hiro zegt is dat het een 'feeling' is. Ik lach, hij ook, een lang Japans antwoord en 3 woorden in het engels. En Hiro zegt dat Myousyou me van een vorig leven kent, en we familie waren. Het is een gevoel van hem geweest om me op deze tocht te vergezellen. En Koyasan met me gaan te delen. Dat is zijn wens. Hiro brengt het vrij serieus. Of je er nu in gelooft of niet… het maakt het best bijzonder...

Crossen-met-een-grijs-suzuki-tje-kusjes
Statistieken
Gelopen 2 kilometer :)

Weer:
Heet, zonnig en bewolkt, maar weinig boven ons. Heiig, 35 graden


3 augustus 2012 16:14 | Door: tante astrid
Ha lekker koppig! Zo mag ik het lezen...doen wat je gevoel je zegt. Ben benieuwd naar je volgende dag-verhaal. Grappig drie woorden voor een uitleg van ik weet niet hoeveel minuten. Maar evengoed soms heb je geen woorden nodig om te voelen dat het goed is, toch? Dikke zoenen