Dag 2 - Een witte sprookjesbergwereld

maandag 18 februari

Aan het ontbijt zien we dat het heel lichtelijk sneeuwt, maar als we op pad gaan schijnt al snel de zon. Eindelijk zien we de witte wereld waar we gister in het donker aankwamen. En die is prachtig!

We lopen een stukje naar een sneeuwveld en daar krijgen we onze eerste uitleg over de lawinebiebers. Het gebruik, het signaal en de techniek hoe iemand op te sporen. Het surreële wordt hiermee een stukje reëler...
Dan beginnen we echt te stappen. Nog door de vallei, door de bossen, en vooral door de sneeuw! Vandaag zal een korte inloopdag zijn, op weg naar onze eerste en onbemande berghut. Daar zullen we dus zelfvoorzienend zijn.

We gaan geleidelijk omhoog en ik waan me in een sprookjeswereld! We zakken enkelsdiep met onze raketten in poedersneeuw en degenen die voorop lopen maken het spoor in nog onbetrede en ongerepte sneeuw. Het is werkelijk fantastisch!

Na enige tijd komen we boven de boomgrens en laten de bomen achter ons. Een 'bocht' om en mijn mond valt open van verbazing. Een witte glooiing na glooiing na glooiing ligt voor ons. Een prachtige besneeuwde stralend en maagdelijk witte bergkom omringd door bergen. Een wereld die alleen bestaat uit stralend wit en strak blauw. En 8 gekleurde stipjes... Wij! Alleen op de wereld!

Ik moet wennen aan het wandelritme. Loop vaak achter vanwege de verwondering en het maken van foto's. En dan is het weer snel bij de groep geraken. Inmiddels zijn we aardig boven de 2000 meter (wat al snel is na gisteren vertrek vanaf zeeniveau) en ik loop al snel te hijgen. Ik vreesde al wat voor mijn conditie en dit wordt waarheid. In de kom is het in de zon al snel zo'n 18 graden en ik heb het warm... Echt even wennen en slikken.

Op een rustppunt eten we lekker onze picknick in de sneeuw op. Met het meest prachtige uitzicht.... Niet voor te stellen! En dan weer verder. In een rijtje door de sneeuw ons eigen spoor makend. Je vraagt je af hoe Arnaud en Geert hier een route vinden en weten waar ze heen moeten...

We "slaan" de linkse richting in om een bergflank en komen een sneeuwluifel tegen waar we naar beneden moeten. De eerste voorzichtige steile stappen naar beneden, maar al snel glijdt en rolt iedereen van het lachen door de losse poedersneeuw. Die hoe warm het ook is wél heel erg koud is op je blote rug en in je broek! :D
Het is zo lollig!

Ik raak met Arnaud wat achterop, toch wel aardig vermoeid. Ik baal als een stekker vanwege de rugblessure van vorig jaar die mijn conditie door de war heeft gegooid. En baal vooral van mezelf. Zoals Arnaud zegt "het is een gevecht met je ego". Echt wennen...

We gaan nog eens een bocht om en komen in de schaduw. En daar ineens onze berghut... half ingesneeuwd. We zien de anderen net aankomen en wij lopen erachter aan. Arnaud is echt een vrolijke gast, neemt me bij de hut mee over een opgewaaid sneeuwkammetje, klimt over het hekje en lacht breeduit dat wij als eersten aan de voordeur staan! Refuge Mont Thabor op 2470 meter!

Och och och, wat is het hier ontzettend prachtig! Een alleen op de wereld gevoel!

We stappen de hut in die donker en koud is. De mannen maken meteen de grote houtkachel aan. We zoeken de slaapkamer met stapelbedden op waar we vanavond slapen. IJskoud en vochtig op de kamer!! Amai!
An en Fré schepppen buiten sneeuw in pannen die vervolgens op de brandende kachel gaan. Sneeuw smelten om water te koken voor drinkwater en voor het droogvoer dat we meegenomen hebben.
Om een idee te krijgen: Een volle pan sneeuw levert een bodem water op. Er wordt dan ook veel geschept, geroerd en met pannen gewisseld. Al snel warmt de eetruimte op...

Ik ga nog lekker buiten van de zon, daglicht en uitzicht genieten. Geweldig om te zien hoe de hut half ingesneeuwd is en iedereen die binnen wil na verse sneeuwval eerst zijn weg naar de deur moet scheppen! Het is genieten van de ondergaande zon en dan snel weer naar binnen.

We eten crackertjes, salamiworst en cup-a-soup als voorafje, drinken veel thee. En vervolgens gaat het hete water op droge couscous die een lekker stevig maaltje vormt. Kaarsje erbij..... Een stukje chocola maakt het verder af!

Rond 21 uur duikt iedereen rillend het bed in. Een kille vochtige koude nacht gaan we tegemoet. Min 3 op de kamer (wat een verschil met plus 35 's nachts in Japan! haha!). Iedereen 3 dubbele dekens op zich. Slapen met onze mutsen op, want de meeste warmte verlies je in de kou via je hoofd. Ik ben de enige die mijn waterzak heeft meegenomen, en die ligt lekker met heet water aan mijn voetjes. Lekker!

Sweet-berg-dreams-kusjes

Gelopen 5 uur
Afstand 7,5 kilometer
Stijging 800 meter
Daling 60 meter