Dag 6 - Knikkende knietjes...

vrijdag 22 februari

Het sneeuwt... Zo blijkt als we ons op de ochtend van deze laatste loopdag buiten gereed maken. De wereld is grijs bewolkt en het sneeuwt heel lichtjes hier op 2115 meter.

Vanaf de berghut zullen we meteen steil stijgen tot aan een hoge col op bijna 3000 meter. Vanaf daar hebben we bij goed weer uitzicht zo ver als aan de Mont Blanc. Nu is het echter afwachten wat het weer ons brengt. Of we komen boven de wolken uit, of het gaat goed spoken op de col... We krijgen een beetje hoop als er een klein blauw plekje in de wolken doorkomt.

In een rustige pas stappen we steil omhoog. Halverwege komen we op de grens van het sneeuwfrontje en lopen we toch in de zon. Echter we voelen de druk van het front steeds achter ons, dus Arnaud spoort ons de hele ochtend aan om te blijven doorgaan. Zorgen dat we over de col zijn voor het front ons weer inhaalt. Het is ook een stuk kouder dan de andere dagen. Een extra jas is nu goed te hebben. We komen weer in bewolking en stappen flink door. Ondertussen raakt het uiteinde van mijn haar bevroren zoals de grassprieten die we onderweg bij rotsblokken zagen. Gelukkig spookt het niet en blijft de wind rustig.

Na een laatste steil stuk met steenpuin, komen we op de hoogste col van vandaag. Het is bewolkt en guur en we moeten door. Geen vergezichten, en helaas geen Mont Blanc te zien...
Aan de andere kant van deze berg is echter op de steile top minder sneeuw. Een stuk van pak-em-beet 400 meter gaat over steen, rotsen, grind, losse sneeuw en ijsstukken naar beneden. We moeten onze sneeuwraketten uittrekken en die op onze rugzakken vastbinden. En dan dalen. Het begin is erg lastig. Ineens op je schoenen onwennig.

En na de eerste paar meter slaat het toe... De bibbers. Knikkende knieën. Ik weet niet hoe hier naar beneden te gaan. En ik blokkeer volledig. Mijn geest kan zich niet verzetten en niet meer logisch denken. Een irrationele emotie overspoelt me. Ik ben bevreesd... Hoogtevrees? Is dat het? Voor het eerst van mijn leven?
Het is niet zo dat er diepe ravijnen zijn en als we vallen, vallen we echt niet te pletter, maar het zal wel pijnlijk zijn. En jawel, op het eerste enigszin steiler stuk ijssneeuw glij ik uit. Bam. Ik glij niet omlaag, maar het ijs veert niet echt mee, dus hard.
En ik heb het gehad. Het is verstand letterlijk op nul zetten, niet verder denken dan de volgende stap, en vooral niet naar beneden kijken. We lopen in 2 ploegen van vier. De ene ploeg aangevoerd door Arnaud, en wij door Geert. Ik loop pal achter Geert en stap precies in zijn voetsporen. Maatje 48 maakt goeie sporen! :D Daar waar ijs is, worden voetstappen uitgekapt. En zo ploeter ik naar beneden. En ik voel me weeeer een watje omdat de anderen er geen last van lijken te hebben. Oef... wat een confrontaties hier.

Als we het ergste stuk gehad hebben en halverwege de afdaling zijn, rusten we uit. Ik kijk terug omhoog en hoe bizar te weten dat we daar naar beneden zijn gekomen.

Vanaf hier trekken we onze raketten weer aan en kunnen weer door de sneeuw verder. Ach, hoe veilig dat ineens voelt. De sneeuwafdaling die voor ons ligt is steil en lang. Arnaud gaat eerst en we moeten op 30 meter afstand volgen. Ik ben na Arnaud. Na een korte zigzag gaat zijn pad recht naar beneden. Eindelijk lukt de glijen-zonder-te-vallen-techniek die we hier geleerd hebben vrij goed! Totdat ik val. Arnaud roept 'laat je maar glijden'. En op een lange steile glijbaan van sneeuw roets ik ver naar beneden. Weer volop lachend! De wereld voelt weer veilig en och mijn zenuwen zijn gewoon nog verdoofd! :D

Beneden aangekomen zie ik de rest naar beneden komen en het ziet er spectaculair uit! We kunnen weer lachen!
We staan nu in een soort circus van bergen om ons heen. De wolken hangen aan de top waar we vandaan komen en de zon heeft weer vrij spel. Het is weer adembenemend mooi! Ik kijk naar de afdaling waar ik bibberitus had en vreemd dat ik me nu al bijna niet meer kan voorstellen hoe dat voelde nu ik hier beneden sta. Wat het precies voor angst was weet ik niet, maar ik had het nog nooit ervaren en hoop het ook nooit meer te ervaren.

We gaan verder en beginnen aan de laatste afdaling. En Arnaud gaat nu echt los in zijn speeltuin! En neemt ons daarin mee! Haha. Hij maakt zijn sneeuwschep los en roetst een stuk naar benenden. Op de bergen van stuifsneeuw gooit de helft zijn rugzak los en rent op hun raketten naar de rand om vervolgens te springen. Vervolgens ziet Arnaud nog een betere plek en rent bijna letterlijk naar beneden. Wij volgen zo goed als mogelijk. We komen op de rand van een sneeuwhoop met een afgrondje van een meter of 3. Geert gaat daar beneden staan en checkt hoe de sneeuw is. Poedersneeuw. Dus okay! Iedereen de raketten uit, rugzakken af, en spelen!! Een voor een springen we, maken salto's, rollen door en zakken tot ons middel in de sneeuw bij de landing. Het is écht dolle pret!! En dan proberen zonder raketten omhoog te stappen terwijl je tot voorbij je knieën wegzakt in de sneeuw. :D

Dan is het gedaan. De schaduw rukt op en we hebben nog wel een 2 uur te stappen. Dus raketten aan, rugzak op en weer gaan. We zien aan de overkant van de vallei de berghelling en het gebied waar we de tweede dag van onze tocht hebben gelopen. Is het echt maar een paar dagen geleden?! Straks zijn we weer in de boomgrens en ik geniet nog van dit laatste stuk in deze witte sprookjeswereld. Een stukje afscheid nemen....

We hebben nog mooie stukken glijwerk en komen dan bij de bomen. Arnaud leidt ons dwars door de bossen en sneeuwhopen! En we lachen nog volop. Op een vrij stuk loop ik achter Arnaud als ik ineens met heel mijn rechterbeen in de sneeuw zak. Hop, weg been. Tot aan mijn kont. Ik lach nog om het effect van zo'n diepe sneeuw. Totdat ik Yves razendsnel op zijn knieën naast me voel duiken en mijn pols voel grijpen. Aan de andere kant staat Albert. En ik voel mijn voet schommelen. Schommelen..? Diep in de sneeuw..? Dan moet mijn voet toch eigenlijk vast in de sneeuw zitten..? Dan dringt het tot me door dat ik door een sneeuwlaag boven een gat in de rotsen ben gezakt. Een dunne laag sneeuw en ijs dekten een onzichtbaar gat af en daar hangt mijn been in. En als iemand die door een wak ijs is gezakt kruip en glij ik voorzichtig over de sneeuw met mijn been uit het gat. Voorzichtig dat er niet meer wegbrokkelt. En als ik terugkijk is het een aardig gat! Het gaat een beetje langs me af omdat mijn zenuwen al een knak daarboven hebben gehad. Gelukkig maar. Yves verzekert me later dat het in ieder geval geen diep gat was, maar ik me aardig had kunnen bezeren als ik echt doorgezakt was... Maar daar denken we maar niet al te diep over na.

We stappen lekker verder, door de bomen en vallei als daar een paar daken opdoemen... Onze laatste refuge is in zicht. En het begint langzaam te schemeren.
Refuge I Re Magi verwelkomt ons weer warm. Als beginpunt en nu als eindpunt. Het is vrijdagavond en het is druk met frisse mensen die nu aan een toerweekend beginnen.

Na een heeeeerlijke lange hete douche is het verder genieten bij een warme kachel. We zijn moe maar uitgelaten. Wat een waanzinnige week hebben we achter de rug!! En na een heerlijke maaltijd duiken we onze stapelbedjes in...

Morgen nog een uurtje naar beneden stappen naar de auto's. En dan is het gedaan. En vangt de terugrrit naar België en Nederland aan....

Spannende-momenten-kusjes

Gelopen en gespeeld 9 uur
Afstand 11 kilometer
Stijging 1270 meter
Daling 935 meter