Dag 5 - De beloning is altijd aan de top!

donderdag 21 februari

Bij een prachtige zonsopkomst staan we weer gepakt en bezakt buiten . Klaar om onze lawinebiebercheck te doen. Goed op krachten beginnen we te lopen in een schaduwvolle kom met een strakblauwe lucht. Het is nog fris...

Ik hou me strak aan mijn eigen ritme met de gedachte aan de stijgingen, dalingen en weer stijgingen en dalingen die vandaag voor me liggen.

In het begin lopen we in voetsporen die de andere dag gemaakt zijn. Op verschillende plekken is dit 'pad' gemarkeerd met kleine plekjes gele urine. Van een bergvosje. Het mooie van de sneeuw is dat de sporen van de bergdieren overal te zien zijn. Geen dier te zien, maar wel mooie en soms rare partronen in de sneeuw.

Onze tocht gaat gestaag omhoog en omhoog. De bergwereld wordt weer zonnig en felwit. Het pad wordt weer door ons gemaakt in een prachtige "doodlopende" bergkom met prachtige en warme glooiingen. En heel ver achter ons zien we een paar tourskiërs ons pad volgen. Aan het einde van deze kom zal er maar 1 uitweg zijn... steil omhoog tegen een van de collen hier.

We maken een buiging naar een steilere wand, het laatste stuk voor de col waar we overheen moeten. Geen sprake meer van poedersneeuw, maar van verijsde sneeuw. Arnaud en Geert geven instructies tot 15 meter afstand van elkaar en bepalen de volgorde waarin we lopen. Arnaud maakt het pad en Geert zit achter, maar wordt al snel naar voren geroepen. Ze overleggen. De sneeuw blijkt zo verijsd dat onze training van gisteren niet voldoende is. Arnaud neemt Geert's pikhouweel en zal voor iedere stap die we tegen de wand moeten doen een 'trede' uit moeten kappen. Samen met pickhouweel en de punten van zijn raket trapt hij een soort trap voor ons omhoog. Zwaar werk voor hem en wij schuin wachtend achter hem voor elke stap. Op zich is het niet gevaarlijk; als je uitglijdt glij je weliswaar aardig ver naar beneden en de verijsde ondergrond zal aardig wat klappen op je stuitje en onderrug geven, maar de landing zou zacht zijn. Toch zijn we gefocust... niemand wil hier glijden.

Arnaud maakt de laatste trede en waarschuwt ons voor de concentratie tot en met de laatste stap. En dan... onze beloning!! Voor ons uitvouwt zich een werkelijk magnifiek uitzicht over de Alpen! De grillige witte bergpunten en bergpieken in de verte spelen met de wind, wolken en zon. We staan op bijna 3000 meter en de 3 en 4 duizenders van de Alpen strekken zich voor ons uit. De besneeuwde vallei waar we straks omlaag gaan ligt voor ons. Maar eerst rust en lunch op deze plek. En een moment van in stilte genieten van dit fantastische uitzicht. Wat is de wereld groots en wat zijn wij nietig. Zoals Albert zegt, wij overwinnen de bergen niet, de bergen laten ons toe...

Na korte tijd weer verder. De zon staat pal op deze bergflank als we een steile zigzag naar beneden maken door weer diepe poedersneeuw. Het is nu niet spelend, maar in opperste concentratie, 50 meter uit elkaar. Het vergt flink wat van je bovenbenen en spieren. Het is een erg lange afdaling. En als je naast de voetsporen van je voorganger stapt, zak je zo een halve meter in de sneeuw.

Het is warm en zweten bij deze inspanning. En na het steilste lange stuk verzamelen we weer. Dan is het nog een lang stuk weer gestaag naar beneden. Hier mogen we weer allemaal ons eigen pad maken, rennen, spelen, glijden en veel lachen! Toch probeer ik mijn energie op zoveel mogelijk manieren te sparen. Straks liggen er nog stijgingen voor ons, en ik wil voorkomen dat mijn benen door het spelen weer te veel pudding worden. Maar Arnaud en Geert zeggen dat we los kunnen gaan. Geen stijging vandaag meer. Een mooi lang rustig stuk naar de berghut in de vallei. :D

En zo spelen we de berg af. Na toch weer wat vermoeide benen, wat foto's maken, genietend van het uitzicht en de zon sjok ik het laatste stuk samen met Geert als mijn sneeuwschoen in de sneeuw vastschiet en ik voorover val, met mijn armen voorover die vervolgens tot schoudersdiep in de sneeuw doorschieten, snel kin omhoog om te voorkomen dat ik frontaal met mijn gezicht in de sneeuw schiet. Om vervolgens met slappe lach proberen vrij te komen en vervolgens nog overeind te komen. Doorrollen, weer wegzakken, stokken onder je, omhoog duwen..... Het blijft moeilijk en lollig!

En dan in de verte zien we de eerste ingesneeuwde stallen van onze berghut, refuge Ricou op 2125 meter. Het is 15 uur 's middags, de berghut ligt er stralend in de zon bij. Het terras een beetje uitgeschept. Dus met z'n allen lekker genieten van een drankje en chipsje in het zonnetje en van onze tocht van vandaag.

In de avond hebben we de lekkerste maaltijd van de hele tocht. Alleen al voor het avondeten zou je op deze bergtrekking gaan! Amai, wat worden we verwend! En na wat spelletjes bij de houtkachel lekker vroeg naar bed en naar dromenland...

Spannende-ijshelling-kusjes

Gelopen 6,5 uur
Afstand 9 kilometer
Stijging 726 meter
Daling 800 meter