Dag 3 - It's a beautiful day!!

dinsdag 19 februari

Met min 3 gaan slapen, met plus 3 wakker geworden. De lichaamswarmte van 8 mensen op een slaapkamer... :)
In de eetkamer is het nog aangenaam warm; Geert en Fré hebben vannacht nog hout op het vuur gegooid.
Tassen inpakken, eten, en de hut schoon achter laten.

De ochtendzon kleurt de hemel en de bergen. Het wordt een zware lange dag vandaag. Om 8 uur staan we startklaar buiten. Ik heb mijn les gisteren geleerd. Zorgen dat ik in mijn ritme en binnen mijn ademhaling blijf. Zorgen dat ik blijf doorlopen en niet steeds stop. Dat betekent minder foto's maken en concentratie op de voeten. :)

Arnaud gaat voorop, ik moet als tweede, dan volgt de rest. Arnaud geeft ons instructies om 15 meter afstand van elkaar te houden gezien de conditie van de sneeuw en omgeving. Dit om de druk op de sneeuw niet te groot te laten zijn en een mogelijkheid van een sneeuwverschuiving of lawine uit te sluiten. En zo beginnen we onze ochtendtocht.
Al snel ziet Arnaud een obstakel. Voor ons leken ligt er een mooie glooiing voor ons. Maar Arnaud en Geert leggen ons uit waarom het een boobytrap van sneeuw is. De bochten en de wind hebben teveel sneeuw op deze glooiing opgestuwd waardoor de helling schuiner is dan ie moet zijn, wat weer een lawine kan veroorzaken. We omzeilen de helling en gaan eerst recht naar beneden (schuiven en glijden!!) om op een lager stuk onderdoor te gaan.

We lopen door een prachtige en zonnige sneeuwkom en zien Mont Thabor (3178m) in de verte liggen. De col er links van zullen we vanmiddag overgaan. Nog meer links daarvan zien we de col en bergkom waar we op onze laatste dag naar beneden zullen gaan.

De wonderlijke witte sprookjeswereld is ongeëvenaard en onbeschrijfelijk mooi! Verrassing, verbazing en verwondering om zoveel pracht, puurheid en ongereptheid. Een immense witte wereld en alleen wij!

We stijgen gestaag en het enige geluid is de poedersneeuw onder onze schoenen door het pad dat we maken. Een sneeuwluifel vormt een obstakel van een paar meter en Arnaud schept een paar traptreden in de sneeuw zodat we er veilig op en overheen kunnen. En weer door.
Op onze eerste bergrug van vandaag hebben we prachtig, helder en ver uitzicht op de prachtige toppen van de Alpen. Amazing!!!

Voor de daling geven Geert en Arnaud nog enkele tips. Hoe we door de diepe sneeuw op een steile helling op onze raketten kunnen glijden zonder te vallen. Arnaud gaat voorop om het pad uit te zetten en de eerste inspectie te doen. Dan volgen wij weer op 15 meter afstand uit elkaar. Eerst ik, dan Fré. Alhoewel ik weet dat ik niet hard kan vallen zit er toch een voorzichtigheidsknop in mij.
Stappend, glijdend en giegelend naar beneden. Soms zak of glij je tot je knieën in de sneeuw of schiet de punt van je raket ineens diep vast waardoor je voorover valt. En het overeind komen met rugzak in de losse sneeuw is nog een hele opgave! :D
Al snel is het zo steil dat ik niet meer goed overeind kom, waardoor ik een deel van het pad maar als een glijbaan gebruik! Wihhhaaaaahhhh! Ondertussen is Arnaud beneden en heeft ie in het megagroot AMAI in de sneeuw "gestapt"! :D

Eenmaal beneden zie ik op de helling de anderen naar beneden komen en het is een gaaf gezicht!!
Allemaal weer bij elkaar zijn we in een nieuwe vallei. Nog een paar honderd meter naar beneden, maar niet meer zo steil. En dat is spelen, lachen, glijden, vallen, grote stappen door losse sneeuw. En voordat we het weten zien we 3 kleine eenzame boompjes... onze picknickplek. Inmiddels half 12.

Daarna is het weer stijgen. Op naar een hoge col van ruim 2800 meter. Het is gestaag omhoog en iedereen concentreert zich op zijn ritme. De poedersneeuw is veranderd in een verijsde harde sneeuwlaag vanwege de schrale koude wind die hier over de helling gaat. Het is ook guur koud op je kop, terwijl je warm bent van de inspanning. Het is een lange lange gestage stijging. Constant pal in de wind. Stoppen is er amper bij vanwege deze wind, want stilstaan is kou lijden. Heel ver in de verte zien we 2 andere mensen het laatste steile stuk omhoog gaan. Een grote witte zigzag op een grote witte berghelling. Dat is straks voor ons......

Na een paar uur zo stijgen krijg ik het steeds zwaarder. Mijn benen voelen als pudding. Het energie die het spelend maar ook gefocust afdalen kost, maken mijn benen tot pulp. En ik ga trager en trager. De steile sneeuwhelling van een 500 meter komt dichterbij en de moed zakt me letterlijk in de schoenen. Gedachten van "dat kan ik níet meer" zetten zich in mijn hoofd. Ik zie niet in hoe ik daar nu nog tegenop moet... Hier in de wind en inmiddels in de schaduw blijven is ook beslist geen optie, denk ik lopend. Laat ze maar een sneeuwscooter sturen, desnoods een helicopter.... hellep! :)

Aan het begin van de steile helling is de rest al begonnen aan de stijging. 15 meter uit elkaar. Ik heb een strijd met mezelf en mijn kracht. Ik snap er niets van. Van alle zware dingen die ik de laatste jaren heb gedaan.... ik moét dit toch kunnen! Arnaud praat positief en vrolijk op me in, dat we dit samen gaan doen, we dit samen kunnen, en dat heel rustig voor elkaar gaan krijgen. We peuzelen 2 aardbeiensnoepjes op en ik begin te lachen (met een wanhoop!) en dan gaan we... 1, 2, 3, 4 en 1, 2, 3, 4 en 1, 2, 3, 4... Zo tel ik iedere voetstap, rustig, binnen mijn ademhaling en achter Arnaud aan. En daar, ineens, staat de rest voor ons. Op de Col de Muandes op 2828 meter!! We made it!! Hahaha.

Ik ben kapot, maar kapot blij. Een dikke knuffel van Geert en ik beken hoe moeilijk ik het daaronder gehad heb...

Maar al het leed is meteen vergeten als ik dat overweldigende uitzicht zie! Die overweldigende bergwereld! Dag vermoeidheid!
Achter ons het verre uitzicht over de bergen, voor ons de afdaling in een grote zonnige kom, de weg naar de berghut.
Na een korte pauze - de wind is hier nog steeds gemeen - volgt weer een speelse afdaling door de losse sneeuw. Glooiing na glooiing na glooiing... Diepe stappen, diepe sporen, diepe lachen. Maar ook vermoeid. Dus vaker vallen en uit evenwicht raken. :D

Het blijkt nog een lange lange afdeling van anderhalf uur! Maar het is het waard! En na enige tijd moet ik de rest weer lossen en loop ik weer met Arnaud. Dit is de speeltuin van Arnaud en ik stap in zijn sporen. We zien de anderen voor en onder ons bij de berghut aangekomen die werkelijk nietig maar prachtig in het dal ligt. Terwijl zij binnen gaan lopen wij in de schemer omlaag...

Een warme knusse berghut (refuge Drayères, 2180 meter) met een grote vriendelijke huttenwaard en nog een paar gasten wachten op ons. Geert heeft een koude cola voor me klaargezet. Heeeerlijk!!
En na een hele dag weinig praatjes vanwege focus en inspanning staat mijn mond ineens niet meer stil!

We hebben er een wandeldag van 10 uur opzitten! 10 uur! Met sneeuwrraketten lopen vergt 30% meer energie van je dan gewoon in de bergen lopen. En zoals Geert en Arnaud uitleggen is een tocht van 10 uur in deze omstandigheden vergelijkbaar met een zomerbergtocht van 16 uur. Geen wonder dat ik zo kapot was! :D

Na een heeeerlijke maaltijd is het vroeg naar mijn bedje. Onze slaapkamer voor zessen. En lekker warm!
Hier blijven we 2 nachten. Morgen een rustige dag.
De dag was zwaar. Zwaar en confronterend, maar ongeëvenaard mooi!

Doodgegaan-en-herrezen-kusjes

Gelopen 10,5 uur
Afstand 14,5 kilometer
Stijging 1350 meter
Daling 1025 meter