Trekkingdag 5 Nuntala – Bupsa

vrijdag 5 december 2014

Bij het ontbijt zit ik te snotteren. Midden in de nacht wakker geworden op mijn tochtige kamertje en ik voelde me verkouden worden. De zon schijnt en de ezels zijn al op pad. Hun bellen rinkelen vrolijk. Gonza vertrekt weer op zijn slippers. Het pad gaat na het dorp meteen weer omlaag. Opnieuw modderig en dus glad. Een ezelgroep zit weer lange tijd voor ons. En dat ruik je! Overal ligt poep en pis. Het pad is beter dan gisteren, maar niet veel. Er zitten weer lastige pittige stukken bij. Maar de dag is mooi.
We passeren de dragers met de houten planken. Gelukkig! Ze hebben het moeilijke gedeelte van gisteren dus “overleefd”. Een jongen komt op zijn slippers de steile stukken letterlijk afgerend, tussen de ezels door en zoef is ons weer voorbij. De meisjes en jongens in hun nette schooluniformen zijn alweer op weg. Kilometers trekken ze iedere dag hier over het pad op weg naar school en terug. Op hun slippertjes, gympjes, of plastic nette meisjesschoentjes. Zonder modder of gladheid te merken. Dit volk blijft me verbazen.

Rennen!
We dalen 700 meter tot aan de melkrivier, Dudh Kosi. Deze ken ik nog van mijn eerste trekking in 2007. Genoemd vanwege zijn melkachtige troebele kleur. Net voor een lange hangbrug zit een Duitse jongen die we al eerder gezien hebben, te rusten op een prachtig uitzichtpunt. Terwijl ik mijn camera uit mijn tas haal zijn Sancha, Gonza en een oud vrouwtje al op de lange brug. Ineens zie ik ze snel terug komen. Wat?! Aan de andere kant zijn ezels de brug opgelopen. Dat gaat niet lukken met passeren, dus iedereen op de brug moet terug. Wachten tot de laatste ezel de brug over is. :)
Het is een prachtig gezicht de lange stoet ezels met hun grote of kleine bellen om hun nek. De hoofdezels moet mooie versieringen. Ik kijk ze in hun ogen als ze voorbij komen en vraag me af wat ze van dit harde werk vinden, genieten ze of lijden ze?

Na zo’n 50 ezels is de laatste over de brug. Dan mogen wij. Sancha en Gonza voorop, het oude vrouwtje volgt en dan ik. Als de jongens halverwege zijn beginnen ze te rennen en roepen “oh oh”. Ik kijk vooruit en zie 2 ezels de berg afkomen richting brug. De jongens roepen naar me dat ik ook moet gaan rennen dan halen we het wel, maar ik twijfel, en het vrouwtje voor mij ook. Ze staat halverwege en ik op een derde van de brug en we schatten in dat we dat nooit gaan halen. Teruggaan? We kijken beide kanten van de brug op. De jongens rennen door en zijn bijna aan het einde, roepend en zwaaiend naar de ezels die nu bijna aan de brug zijn. Het vrouwtje heeft besloten en begint te rennen, hun kant op. En ik erachter aan! Hardop lachend! Wat een komisch gezicht dit allemaal is. De jongens aan de overkant houden de ezels roepend en zwaaiend tegen, inmiddels is er een hele ezelkaravaan achteraan gekomen. En wij rennen door totdat wij ook aan het einde zijn. En dan mogen de ezels de brug op. Wat is dit lachen!

Kater?
Vanaf hier is het alleen maar weer stijgen. Pal in de zon, en het is goed warm. Sancha en Gonza hebben het op een of andere manier zwaar. Ze pauzeren al om de 200 meter en we moeten nog zo ver. De derde keer stoppen ze al weer na 100 meter, terwijl Sancha het zweet van zijn voorhoofd veegt. Ik zit steeds in een lekker ritme en opstarten na een pauze is soms lastiger dan gewoon doorgaan. Dus ik zeg dat ik doorloop en ze wel boven zie. En terwijl ik doorloop besef ik wat het is. Ik denk dat ze te veel van de lokale warme bessenwijn hebben gedronken. Gisteren in de keuken hebben ze daar aardig van gehad en hun ogen werden steeds glaziger. Ze zweten nu gewoon hun katers uit, haha! Ze volgen me, maar het lukt ze niet meer me in te halen tot het hoogste punt.

Boven aan de pas gaat een stenen trap verder omhoog naar een kloostertje. Lang en steil. (Natuurlijk, zoals altijd met heilige plaatsen!) Ik loop door en de jongens roepen dat ik me vergis. Ik roep dat ik alleen maar even ga kijken. Twee jongetjes hebben hun monnikengewaden uit en wassen zich in hun shirtjes bij een kraantje. Een stuk of vijf volwassen monniken liggen op hun rug in het gras in de zon te slapen. Ik verstoor dit maar niet en keer weer om naar de jongens. We zijn op onze lunchplek Kharikhola. De Duitse jongen komt er aan en houdt ons gezelschap.

De volgende bruiloft
Na de lunch loopt het pad een tijdje vlak en een beetje omlaag. We komen door kleine dorpjes en kijken uit door de groene valleien voor ons. Beneden ons horen we de Dudh Kosi stromen. Dan komen we in een dorpje waar opnieuw een sherpabruiloft aan de gang is. Een grote luidspreker staat voor de stoepa midden op het “dorpsplein”. Het is een herrie! Veel vrouwen zitten in hun mooie kleren aan de ene kant op de stoepjes voor de huizen, de mannen staan of lopen rond. Dan ineens roepen Sancha en een van de oudere mannen van blijdschap en pakken elkaar vast. Het blijkt ook een gids van Thamserku, ons trekkingsbureau. Meteen staan ze klaar met een schaaltje drinken, maar hij weigert steeds. Ze bieden mij ook aan, maar nah laat ik dat maar niet doen. Ze praten enthousiast en Gonza loopt door. Een klein verrimpeld bejaard vrouwtje komt voor me staan en begint te dansen. Haar handen draaien om haar en mij heen, ze lacht me breeduit met enkele tanden in haar mond toe. Ze is leuk en apezat! En ik dans maar mee tot groot plezier van de andere vrouwen. Sancha is een huisje binnengeloods en ze duwen mij er achter aan. Hij zit in de keuken met eten en drinken en ik krijg hetzelfde maar dan met mierzoete thee. Iedereen heeft plezier en is dronken of onderweg daar naartoe. Wat een bijzondere ervaring!

Ik bied Sancha aan dat hij hier gerust mag blijven bij zijn vriend om mee te vieren. Dan loop ik met Gonza en dan zien we hem vanavond of morgenvroeg wel. Maar Sancha voelt het als zijn plicht mee te gaan. Als we doorlopen gaat het pad lang omhoog en pal in de zon. Sancha is tipsy, de drank was zelf gestookte whisky, en hij puft naar boven. Halverwege het pad zit een man in de late middagzon te slapen. Letterlijk zittend, op zijn gat, in de zon, op de grond, kin op de borst. We lachen, “dronken van de bruiloft”. En zo komen we bij Gonza boven in het dorpje Bupsa aan. Ik lach als ons guesthouse aangeeft Wifi te hebben.

Paul en Matt en hun gids (“Hi, Shakira!”) zijn er ook. Gezellig!
Ik neem een douche en was mijn shirt en sokken. Man, wat stinken die! Daarna loop ik naar de Gomba verderop. Een Gomba is een soort klein tempelhuisje met daarbinnen een menshoge gebedsmolen. Deze gebedsmolen duw je rond terwijl je met de klok meeloopt en er constant een belletje gaat. In het late middaglicht is het een prachtig uitzichtplekje. Ver onder ons hoor ik de herrie van de luidspreker van de bruiloft.

Respect!
Dan terug voor thee in de eetkamer. Overal hangen foto’s aan de wand van een sherpa in klimkleding op bergtoppen. Op de top van Everest, van Makalu, van Dhaulagiri en zelfs bij de K2 in Pakistan. Ik vraag aan de eigenaar of hij degene op de foto is. Hij zegt ja. Wat??! Pemba Jangdu Sherpa, 28 jaar en werkend voor Thamserku als bergklimgids. Meerdere keren heeft hij op alle toppen van deze achtduizenders gestaan. En deze man staat gewoon naast mij! Respect, heel veel respect! Ik vertel hem dat met open mond. Hij lacht, is trots, en legt uit dat hij in oktober en november nog op expeditie is geweest. Als hij niet op expeditie is, runt hij als eigenaar deze lodge. Hier woont hij. Sow ….. Paul, Matt en ik kunnen er niet over uit. Ons eten wordt gewoon klaargemaakt door deze bergbeklimmer. Deze man die al die toppen heeft bedwongen, meerdere malen! Wij zouden zijn eten moeten klaarmaken! En dan te bedenken dat hij als westerling met deze prestatie bekend en rijk zou zijn, waarschijnlijk met meerdere boeken op zijn naam. En nu is hij gewoon een van de velen, de anonieme sherpa’s die voor 5000 dollar per expeditie hun leven riskeren om westerlingen naar de top te brengen. Crazy, echt crazy!

Sherpa-hero!-kusjes
Natasja

Statistics
2220 meter: Nuntala
2360 meter: Bupsa
afstand: 13,5 km
5,50 uur lopen
stijgen: 1009 meter | dalen: 858 meter