Trekkingdag 7 Lower Pisang - Manang
Door: Natasja
Blijf op de hoogte en volg Natasja
17 Januari 2010 | Nepal, Kathmandu
maandag 14 december 2009
Na een lekkere warme nacht hoor ik in de ochtend de wind weer fluiten om ons guesthouse. Ik wil mijn slaapzak eigenlijk niet uit omdat ik buitenlangs naar het toilet moet...
De verrassing is groot als het onbewolkt is. Hoe machtig en hoeveel anders zien de bergen en de omgeving er nu uit! En het biedt weer hoop voor de Thorung La pas.
En optimistisch beginnen we aan onze wandeldag. Er zijn 2 wegen naar onze volgende overnachtingsplek Manang. Saila zal met bagage het vlakke lage pad via Humde nemen, Sancha en ik lopen via Nagwal het hogere langere pad. Moeilijker maar met geweldige uitzichten.
Na een klein klimmetje lopen we een stukje vlak, lekker de zon in de rug, tussen de heerlijk geurende kleine dennenbomen. Dan ineens een klein ontzettend helder meertje, Mring Tso. Niet diep en toch niet bevroren... apart.
Dan begint de 600 meter hoge klim naar het dorpje Ghyaru. Het gaat in 1 ruk omhoog, flink slalommend. In een rustig tempo gestaag omhoog om de ademhaling te kunnen controleren en niet buiten adem te raken. Ik voel mijn kuiten flink groeien en de spieren aantrekken. Een flinke hellingshoek! De wind is af en toe fris, maar de zon en inspanning maken het toch warm.
Hoe hoger we komen hoe meer het landschap zich ontvouwt en zich op zijn mooist laat zien! Overal om ons heen stralen de besneeuwde prachtige bergentoppen en massieven... Toppen die we gisteren niet konden zien. En nu aanraakbaar lijken! Het is ongelooflijk... Achter, beneden en voor ons ligt de lange vallei naar Manang, uitgestrekt met de Marsyangdi rivier nog steeds glinsterend in de diepte. Ik denk aan Saila die daar onder aan de andere kant van de rivier ergens loopt. Hoewel een zware beklimming nu al zo blij dat we dit doen!
Ghyaru is weer een klein traditioneel dorp en het lijkt uitgestorven. We volgens ons pad dat nu voor ons uit glooit. Soms met een vals plat, wat erg gemeen voelt. Maar och, met zo'n uitzicht is dat snel vergeten... Ik denk aan Jurg en Peter die dit pad gisteren in de bewolking al gelopen hebben, en dit uitzicht niet zagen. Maar vermoedelijke - hoop ik voor ze - zien ze het nu ook omdat ze ergens veel hoger op een zijroute boven ons lopen.
Ik loop een stukje van het pad naar een rots met een klein boeddhistisch heiligdom voor zegeningen aan de bergen. Het lijkt boven de vallei te hangen en daar sta ik - alleen - omringd door al die hoge bergtoppen en -wanden die tot 8000 meter hoog gaan. De reuzen van de wereld!
Vriendelijk en vijandig, mysterieus en mystiek, fascinerend en uitdagend, onoverwinnelijk... Mijn hartje loopt over om hier te kunnen staan.
Net voor Nagwal lunchen we op het prachtigste stukje wereld van dat moment! Om hier te genieten van een zeer sterke verse knoflooksoep, de kaart op tafel, de bergen voor me. Spinnend als een katje, mijn hoofd op mijn armen, loom in de zon... De tijd mag nu stil blijven staan.
Soms vraag ik me af hoe het is voor beklimmers van deze bergen, denkend aan het boek over een generatie beroemde bergbeklimmers in mijn tas (De Bonington Boys). Hoe zou het zijn om daar te zijn? Hoe koud en gemeen is het daar? Hoe de omstandigheden? Zouden we ze kunnen zien als kleine stipjes tegen de wand geplakt? En vooral, wat zouden zij zien...?
Sommige toppen kan ik al herkennen. Sommige stralend in de zon, sommige waarvan stuifsneeuw over de flanken waait, en sommige waar wolkenflarden geheimzinnig rond de top waaien.
Ik loop ze na met Sancha. En van links schuin achter ons tot ver rechts van ons zien we de volgende toppen:
Pisang Peak (6091m), door Sancha grimmig bloody mountain genoemd. Te veel mensen zijn bij pogingen naar de top om het leven gekomen.
Swargadwari Danda oftewel de Heaven Door (4500m) met de witte besneeuwde gladde wand met een zwarte barst als een ader er doorheen.
Een stukje Manaslu (8163m)
Annapurna II (7937m)
Annapurna IV (7525m) nu nog slechts een klein zwart topje dat er net bovenuit steekt.
Annapurna III (7555m) met wolken op de top
Gangapurna (7454m) een wit sneeuwpuntje nu
Tilicho Peak (7134m) helemaal rechts in de verte
Chulu East (6429m) achter ons restaurantje en waar de zwitsers nu ergens rondlopen
We moeten weer verder - het is nog een lange weg te gaan naar Manang. Na Nagwal gaat het pad zeer rap naar beneden. En nu is het aan de knietjes om hard te werken. Het is zoals altijd nog steeds droog en stoffig op het pad. Beneden komen we weer op een vlakte in de vallei, en hoewel er geen pad lijkt, weet Sancha feilloos de weg tussen het doolhof van kleine boomjes. De zon komt lager en kleurt de zandstenen wanden rechts van ons mooi warm geel. Maar we komen ook in het schaduwgedeelte nu de zon halverwege de middag achter de hoge pieken verdwijnt. En weer snel is het koud. Een rots om, en daar heel in de verte ligt Manang, nog zeker een anderhalf uur lopen. Ik voel langzaam een zeurende spier in mijn rechter scheenbeen opkomen. Nog nooit gevoeld en niet prettig tijdens het lopen.
Het laatste stuk is toch nog erg vermoeiend, na 7 uur lopen, een nu pijnlijke spier, het eindpunt in zicht, maar nog steeds ver weg. Het valt me tegen van mezelf en ik denk aan 2 jaar terug en meen dat ik toen toch wel fysiek sterker was. Om 16 uur komen we na een kleine klim op het plateau waar Manang op gebouwd is. Ik ben kapot! Eerst een kop thee in de eetkamer, en ik zeg dat ik zo zou kunnen slapen. Toch is het een prettig vermoeidheidsgevoel... met een vol geluksgevoel.
Sancha vraagt hoe ik me voel en of ik ergens last van heb. Ik kijk em aan en zeg dat ik alleen moe ben. Hij kijkt indringend terug en vraagt "Are you sure?" en ik stamel dat ik wel een beetje een pijnlijke spier heb. En misschien een klein hoofdpijntje door de zon? Met die vriendelijk doch indringende blik zou je niet eens wat durven te verzwijgen haha. Alles wat je voelt is belangrijk nu op deze hoogte. Aangezien hoogteziekte in accute of verwaarloosde vorm dodelijk kan zijn, is het van belang erg goed naar je lichaam te luisteren.
In Manang zullen we 2 nachten blijven vanwege de hoogteacclimatisatie. Het is op deze hoogte weer een koude plek en er is geen warme douche. Wel heb ik voor het eerst een "badkamertje" aan mijn kamer vast (hurktoilet en douchekop) en hoef ik voor het eerst niet buitendoor voor een toiletje of tandenpoetsen in de avond en morgen. Ik krijg een emmer heet water van het vuur om me te wassen. Dat ik daarna lekker gebruik voor een voetbadje! Jippie! Heerlijk ineens die kleine genoegens! Geen puf voor de zonsondergang - we zijn hier immers morgen nog een dag - maar als ik vanuit mijn raam de lucht en bergen roze zie worden kan ik het toch niet weerstaan om naar buiten te gaan.
Dan snel naar de kachel, mijn pizza en het gezelschap van de inmiddels aangekomen Zweed en Nepalees en een wat vreemde Rus.
Hoe bijzonder hier op 3500m te zitten, uit de raam te kijken, met toppen van bijna 8000m recht voor de deur, bijna aanraakbaar, en een gletsjer die hier de berg afrolt en bijna aan de deur klopt. Bijna niet te bevatten!!
Fascinerende-hooggebergte-kusjes
Statistics
3200m Lower Pisang
3657m Nagwal
3500m Manang
8 uur lopen
Afstand 20 kilometer
Hotel Yeti
Na een lekkere warme nacht hoor ik in de ochtend de wind weer fluiten om ons guesthouse. Ik wil mijn slaapzak eigenlijk niet uit omdat ik buitenlangs naar het toilet moet...
De verrassing is groot als het onbewolkt is. Hoe machtig en hoeveel anders zien de bergen en de omgeving er nu uit! En het biedt weer hoop voor de Thorung La pas.
En optimistisch beginnen we aan onze wandeldag. Er zijn 2 wegen naar onze volgende overnachtingsplek Manang. Saila zal met bagage het vlakke lage pad via Humde nemen, Sancha en ik lopen via Nagwal het hogere langere pad. Moeilijker maar met geweldige uitzichten.
Na een klein klimmetje lopen we een stukje vlak, lekker de zon in de rug, tussen de heerlijk geurende kleine dennenbomen. Dan ineens een klein ontzettend helder meertje, Mring Tso. Niet diep en toch niet bevroren... apart.
Dan begint de 600 meter hoge klim naar het dorpje Ghyaru. Het gaat in 1 ruk omhoog, flink slalommend. In een rustig tempo gestaag omhoog om de ademhaling te kunnen controleren en niet buiten adem te raken. Ik voel mijn kuiten flink groeien en de spieren aantrekken. Een flinke hellingshoek! De wind is af en toe fris, maar de zon en inspanning maken het toch warm.
Hoe hoger we komen hoe meer het landschap zich ontvouwt en zich op zijn mooist laat zien! Overal om ons heen stralen de besneeuwde prachtige bergentoppen en massieven... Toppen die we gisteren niet konden zien. En nu aanraakbaar lijken! Het is ongelooflijk... Achter, beneden en voor ons ligt de lange vallei naar Manang, uitgestrekt met de Marsyangdi rivier nog steeds glinsterend in de diepte. Ik denk aan Saila die daar onder aan de andere kant van de rivier ergens loopt. Hoewel een zware beklimming nu al zo blij dat we dit doen!
Ghyaru is weer een klein traditioneel dorp en het lijkt uitgestorven. We volgens ons pad dat nu voor ons uit glooit. Soms met een vals plat, wat erg gemeen voelt. Maar och, met zo'n uitzicht is dat snel vergeten... Ik denk aan Jurg en Peter die dit pad gisteren in de bewolking al gelopen hebben, en dit uitzicht niet zagen. Maar vermoedelijke - hoop ik voor ze - zien ze het nu ook omdat ze ergens veel hoger op een zijroute boven ons lopen.
Ik loop een stukje van het pad naar een rots met een klein boeddhistisch heiligdom voor zegeningen aan de bergen. Het lijkt boven de vallei te hangen en daar sta ik - alleen - omringd door al die hoge bergtoppen en -wanden die tot 8000 meter hoog gaan. De reuzen van de wereld!
Vriendelijk en vijandig, mysterieus en mystiek, fascinerend en uitdagend, onoverwinnelijk... Mijn hartje loopt over om hier te kunnen staan.
Net voor Nagwal lunchen we op het prachtigste stukje wereld van dat moment! Om hier te genieten van een zeer sterke verse knoflooksoep, de kaart op tafel, de bergen voor me. Spinnend als een katje, mijn hoofd op mijn armen, loom in de zon... De tijd mag nu stil blijven staan.
Soms vraag ik me af hoe het is voor beklimmers van deze bergen, denkend aan het boek over een generatie beroemde bergbeklimmers in mijn tas (De Bonington Boys). Hoe zou het zijn om daar te zijn? Hoe koud en gemeen is het daar? Hoe de omstandigheden? Zouden we ze kunnen zien als kleine stipjes tegen de wand geplakt? En vooral, wat zouden zij zien...?
Sommige toppen kan ik al herkennen. Sommige stralend in de zon, sommige waarvan stuifsneeuw over de flanken waait, en sommige waar wolkenflarden geheimzinnig rond de top waaien.
Ik loop ze na met Sancha. En van links schuin achter ons tot ver rechts van ons zien we de volgende toppen:
Pisang Peak (6091m), door Sancha grimmig bloody mountain genoemd. Te veel mensen zijn bij pogingen naar de top om het leven gekomen.
Swargadwari Danda oftewel de Heaven Door (4500m) met de witte besneeuwde gladde wand met een zwarte barst als een ader er doorheen.
Een stukje Manaslu (8163m)
Annapurna II (7937m)
Annapurna IV (7525m) nu nog slechts een klein zwart topje dat er net bovenuit steekt.
Annapurna III (7555m) met wolken op de top
Gangapurna (7454m) een wit sneeuwpuntje nu
Tilicho Peak (7134m) helemaal rechts in de verte
Chulu East (6429m) achter ons restaurantje en waar de zwitsers nu ergens rondlopen
We moeten weer verder - het is nog een lange weg te gaan naar Manang. Na Nagwal gaat het pad zeer rap naar beneden. En nu is het aan de knietjes om hard te werken. Het is zoals altijd nog steeds droog en stoffig op het pad. Beneden komen we weer op een vlakte in de vallei, en hoewel er geen pad lijkt, weet Sancha feilloos de weg tussen het doolhof van kleine boomjes. De zon komt lager en kleurt de zandstenen wanden rechts van ons mooi warm geel. Maar we komen ook in het schaduwgedeelte nu de zon halverwege de middag achter de hoge pieken verdwijnt. En weer snel is het koud. Een rots om, en daar heel in de verte ligt Manang, nog zeker een anderhalf uur lopen. Ik voel langzaam een zeurende spier in mijn rechter scheenbeen opkomen. Nog nooit gevoeld en niet prettig tijdens het lopen.
Het laatste stuk is toch nog erg vermoeiend, na 7 uur lopen, een nu pijnlijke spier, het eindpunt in zicht, maar nog steeds ver weg. Het valt me tegen van mezelf en ik denk aan 2 jaar terug en meen dat ik toen toch wel fysiek sterker was. Om 16 uur komen we na een kleine klim op het plateau waar Manang op gebouwd is. Ik ben kapot! Eerst een kop thee in de eetkamer, en ik zeg dat ik zo zou kunnen slapen. Toch is het een prettig vermoeidheidsgevoel... met een vol geluksgevoel.
Sancha vraagt hoe ik me voel en of ik ergens last van heb. Ik kijk em aan en zeg dat ik alleen moe ben. Hij kijkt indringend terug en vraagt "Are you sure?" en ik stamel dat ik wel een beetje een pijnlijke spier heb. En misschien een klein hoofdpijntje door de zon? Met die vriendelijk doch indringende blik zou je niet eens wat durven te verzwijgen haha. Alles wat je voelt is belangrijk nu op deze hoogte. Aangezien hoogteziekte in accute of verwaarloosde vorm dodelijk kan zijn, is het van belang erg goed naar je lichaam te luisteren.
In Manang zullen we 2 nachten blijven vanwege de hoogteacclimatisatie. Het is op deze hoogte weer een koude plek en er is geen warme douche. Wel heb ik voor het eerst een "badkamertje" aan mijn kamer vast (hurktoilet en douchekop) en hoef ik voor het eerst niet buitendoor voor een toiletje of tandenpoetsen in de avond en morgen. Ik krijg een emmer heet water van het vuur om me te wassen. Dat ik daarna lekker gebruik voor een voetbadje! Jippie! Heerlijk ineens die kleine genoegens! Geen puf voor de zonsondergang - we zijn hier immers morgen nog een dag - maar als ik vanuit mijn raam de lucht en bergen roze zie worden kan ik het toch niet weerstaan om naar buiten te gaan.
Dan snel naar de kachel, mijn pizza en het gezelschap van de inmiddels aangekomen Zweed en Nepalees en een wat vreemde Rus.
Hoe bijzonder hier op 3500m te zitten, uit de raam te kijken, met toppen van bijna 8000m recht voor de deur, bijna aanraakbaar, en een gletsjer die hier de berg afrolt en bijna aan de deur klopt. Bijna niet te bevatten!!
Fascinerende-hooggebergte-kusjes
Statistics
3200m Lower Pisang
3657m Nagwal
3500m Manang
8 uur lopen
Afstand 20 kilometer
Hotel Yeti
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
