Sneeuw in Manang!
Door: Natasja
Blijf op de hoogte en volg Natasja
17 Januari 2010 | Nepal, Kathmandu
Trekkingdag 8, dinsdag 15 december 2009
Vanuit mijn slaapzak en bedkijk ik naar een voorzichtige zonsopkomst met een dun wolkendek in de lucht.
Na het ontbijt maken we een acclimatisatiewandeling. We slapen vandaag op dezelfde hoogte, maar het is noodzaak een tocht omhoog en weer omlaag te maken om het lichaam te activeren voor het aanmaken van steeds meer rode bloedlichaampjes die helpen voor de zuurstofopname door het bloed.
We lopen naar de Ganggapurna Gletsjer die hier recht in het dorp uitkomt. De spier in mijn scheenbeen is nog gevoelig dus ik moet een beetje opletten vandaag. Dus, neem ik voor het eerst maar eens mijn wandelstokken mee. De spier moet mij namelijk wel straks de pas overbrengen...
Het voelt in het begin weer vreemd, die stokken, en we lachen er met drieen om. Maar als we echt omhoog gaan, maakt het het wandelen toch een stuk lichter. Hah, respect voor die mensen die geen drager hebben en hun eigen bagage dragen?! Niet dus! Dit scheelt de helft met die stokken!! :D
Een stuk hoger gekomen kijken we in Ganggapurna Tal, het meer van het gletsjersmeltwater met een mooie blauwe kleur. Het water is bevroren. Als we staan te kijken komt er ineens een arend overgescheerd. Wauw! Het is een grote "goldenhead eagle". Met zijn grote vleugels zweeft hij op de thermiek vlak boven ons, en zijn gouden hoofd en lijf is goed te onderscheiden. Wat een pracht!
We lopen verder, omhoog en omhoog. Langs gebedsvlaggen, en langs de gletsjer, tot ons rustpunt. De gletsjer is hier aan zijn eindpunt en een grauwe grijze oudijs massa. Op de kaart is goed te zien hoe ver hij bergopwaarts op de flank van Ganggapurna (7454m) begint. Maar dat ligt achter de bergen die we nu zien, en de witte wolken die de toppen weer omsluiten. Voor mij zijn gletsjers een bijzonder fenomeen. Zo onbeweeglijk als ze lijken, zo gevaarlijk als ze zijn. Verijsde sneeuw, jarenoud, soms slechts met centimeters per jaar zich een weg kronkelend naar beneden. Rotsen en gesteente in zich meenemend en vandaar zo grauw aan het afbrokkelend en smeltend einde. De woeste maar stille structuur, met grillige ijstorens op zijn rug. Zo dichtbij nu...
We zien in de verte uit over Manang, zo'n 400 meter onder ons. Op de andere berghelling ligt 500 meter boven Manang een oud klooster. Zou mooi zijn om daar naartoe te gaan, maar ik moet mijn spier sparen. Sancha zegt dat het klooster toch gesloten is, en de oude Lama voor de winter in het dorp is.
We dalen af naar Manang voor de lunch om daarna op zoek te gaan naar deze bijzondere Lama. Deze 93 jarige hogepriester zegent zijn bezoekers voor een veilige en behouden tocht over de Thorung La!
We lopen door het authentieke dorpje, Sancha vraagt wat rond en we worden op een huisje gewezen. Er wordt wat Nepalees geroepen en we mogen naar binnen. De open stal op de begane grond, een houten trapje op en een kamertje binnen... Daar zit in een soort klein tempelhuiskamertje de statige eerbiedige oude hogepriester in de gebruikelijke roodpaarse gewaden en in dekens gehuld op een bedbank. Wat een bijzondere intiem wereldje stap ik in en wat een bijzondere sfeer hangt om deze prachtige oude man...
Sancha en ik worden door hem gezegend terwijl hij een boeddhistisch touwtje om onze hals knoopt en over ons voorhoofd wrijft. Nu ben ik dus helemaal klaar voor Thorung La!!
Zijn verzorgster is een oudere boeddhistisch non van wie we thee krijgen. We blijven wel een uurtje babbelen. Zij dan... ik luister en neem het geheel verwonderd op. Sancha en de non praten voluit. De Lama zegt en lacht af en toe wat, maar mompelt vooral mantra's op terwijl hij de kralen van de ketting in zijn handen draait en telt. (Het is een gebedsketting met 108 kralen, met 5 aanhangels met elk nog 10 kralen. Zo bidden de boeddhisten 50x108 mantra's tijdens hun dagelijkse bezigheden.)
Ze leggen me uit dat de Lama over 3 dagen 94 jaar zal worden. Deze Lama wordt dan ook als een heilige, als een wonder gezien. Hij loopt nog ieder jaar zelf de ruim 500 meter van het klooster naar beneden naar het dorp. Aan het eind van de winter prrobeert hij ook weer zelf omhoog te lopen. Als ik vraag hoe zijn verjaardag gevierd wordt, leggen ze uit dat 7 dagen na zijn verjaardag mensen uit het dorp en hele district komen om zijn gezondheid te vieren en te bidden voor nog vele jaren meer.
Als we afscheid nemen, neem ik zittend zijn hand terwijl ik hem bedank en hem een hele fijne en gezonde verjaardag wens en dat hij nog heel veel mooie jaren voor zich mag hebben. Dat maakt indruk en vindt ie grappig. Er wordt vriendelijk gelachen en gepraat als ie nog eens over mijn voorhoofd wrijft.
Alhoewel ik dan niet gelovig ben - het boeddhisme wel een mooie levensfilosofie vindt - zijn dit soort momenten toch heel bijzonder. Het schept een, tja, noem het maar vredig gevoel. Een bijzondere ontmoeting met een prachtige man! (Het touwtje zal uiteindelijk ook tot aan thuis om mijn hals blijven...)
Buitengekomen valt er af en toe een klein dun vlokje sneeuw uit de lucht. Er komen kinderen langs met een heel jong geitje, en Sancha duwt het lachend in mijn armen nadat ik snoepjes aan de kindjes uitgedeeld heb. Grappig, zo'n klein warm geitje in je armen, hihi.
Terug naar het guesthouse voor thee, en dit moment lekker te laten inzinken, zie ik dat Jurg en Peter ook aangekomen zijn. We kletsen bij in de eetkamer waar de kachel al aangemaakt is. Ze vertellen hun avonturen en prachtige hoge wandeling (al tot 5000m) en ik over de mijne... terwijl het buiten ondertussen hard is gaan sneeuwen. Dikke vlokken sneeuw vallen naar beneden en vormen een dikke sneeuwmist die het zicht op de bergen zo dichtbij ons bijna verbergen. Alles wordt wit... Wij vinden het geweldig, maar mijn mannen hebben hun gedachten en zorgen bij de Thorung La.
Het is niet mogelijk nog naar buiten te gaan, en langzaam sneeuwt de wereld dicht. Voor het eten was ik mijn haar in opnieuw een emmer heet water, dat ik weer als voetbadje gebruik. Terug voor het avondeten zitten ook de Rus, de Zweed en Nepalees, en nog 2 jonge Duitsers om de houtkachel. Een van hen heeft symptonen van hoogteziekte en ze zijn op weg naar lagere hoogte. Tja, dat zet aan het denken. Zo dicht bij het doel (over 2 dagen is het zover), het hoogtepunt - letterlijk en figuurlijk - van de trekking, en dan terug moeten vanwege weersomstandigheden of hoogteziekte... Je weet het voordat je de trekking boekt, voordat je er aan begint, als je eenmaal aan het wandelen bent... en toch wil je er niet aan denken. Tot je wordt geconfronteerd met de eerste trekkers die de andere richting inlopen, terug. En hoop je met alles dat je dat niet zal gebeuren... en dan kan een zegening en het draaien van de vele gebedsmolens geen kwaad voor een beetje geluk!
Gezegende-sneeuwkusjes
Statistics
3540m Manang
400m stijgen en dalen
2 uurtjes wandelen
Hotel Yeti
Vanuit mijn slaapzak en bedkijk ik naar een voorzichtige zonsopkomst met een dun wolkendek in de lucht.
Na het ontbijt maken we een acclimatisatiewandeling. We slapen vandaag op dezelfde hoogte, maar het is noodzaak een tocht omhoog en weer omlaag te maken om het lichaam te activeren voor het aanmaken van steeds meer rode bloedlichaampjes die helpen voor de zuurstofopname door het bloed.
We lopen naar de Ganggapurna Gletsjer die hier recht in het dorp uitkomt. De spier in mijn scheenbeen is nog gevoelig dus ik moet een beetje opletten vandaag. Dus, neem ik voor het eerst maar eens mijn wandelstokken mee. De spier moet mij namelijk wel straks de pas overbrengen...
Het voelt in het begin weer vreemd, die stokken, en we lachen er met drieen om. Maar als we echt omhoog gaan, maakt het het wandelen toch een stuk lichter. Hah, respect voor die mensen die geen drager hebben en hun eigen bagage dragen?! Niet dus! Dit scheelt de helft met die stokken!! :D
Een stuk hoger gekomen kijken we in Ganggapurna Tal, het meer van het gletsjersmeltwater met een mooie blauwe kleur. Het water is bevroren. Als we staan te kijken komt er ineens een arend overgescheerd. Wauw! Het is een grote "goldenhead eagle". Met zijn grote vleugels zweeft hij op de thermiek vlak boven ons, en zijn gouden hoofd en lijf is goed te onderscheiden. Wat een pracht!
We lopen verder, omhoog en omhoog. Langs gebedsvlaggen, en langs de gletsjer, tot ons rustpunt. De gletsjer is hier aan zijn eindpunt en een grauwe grijze oudijs massa. Op de kaart is goed te zien hoe ver hij bergopwaarts op de flank van Ganggapurna (7454m) begint. Maar dat ligt achter de bergen die we nu zien, en de witte wolken die de toppen weer omsluiten. Voor mij zijn gletsjers een bijzonder fenomeen. Zo onbeweeglijk als ze lijken, zo gevaarlijk als ze zijn. Verijsde sneeuw, jarenoud, soms slechts met centimeters per jaar zich een weg kronkelend naar beneden. Rotsen en gesteente in zich meenemend en vandaar zo grauw aan het afbrokkelend en smeltend einde. De woeste maar stille structuur, met grillige ijstorens op zijn rug. Zo dichtbij nu...
We zien in de verte uit over Manang, zo'n 400 meter onder ons. Op de andere berghelling ligt 500 meter boven Manang een oud klooster. Zou mooi zijn om daar naartoe te gaan, maar ik moet mijn spier sparen. Sancha zegt dat het klooster toch gesloten is, en de oude Lama voor de winter in het dorp is.
We dalen af naar Manang voor de lunch om daarna op zoek te gaan naar deze bijzondere Lama. Deze 93 jarige hogepriester zegent zijn bezoekers voor een veilige en behouden tocht over de Thorung La!
We lopen door het authentieke dorpje, Sancha vraagt wat rond en we worden op een huisje gewezen. Er wordt wat Nepalees geroepen en we mogen naar binnen. De open stal op de begane grond, een houten trapje op en een kamertje binnen... Daar zit in een soort klein tempelhuiskamertje de statige eerbiedige oude hogepriester in de gebruikelijke roodpaarse gewaden en in dekens gehuld op een bedbank. Wat een bijzondere intiem wereldje stap ik in en wat een bijzondere sfeer hangt om deze prachtige oude man...
Sancha en ik worden door hem gezegend terwijl hij een boeddhistisch touwtje om onze hals knoopt en over ons voorhoofd wrijft. Nu ben ik dus helemaal klaar voor Thorung La!!
Zijn verzorgster is een oudere boeddhistisch non van wie we thee krijgen. We blijven wel een uurtje babbelen. Zij dan... ik luister en neem het geheel verwonderd op. Sancha en de non praten voluit. De Lama zegt en lacht af en toe wat, maar mompelt vooral mantra's op terwijl hij de kralen van de ketting in zijn handen draait en telt. (Het is een gebedsketting met 108 kralen, met 5 aanhangels met elk nog 10 kralen. Zo bidden de boeddhisten 50x108 mantra's tijdens hun dagelijkse bezigheden.)
Ze leggen me uit dat de Lama over 3 dagen 94 jaar zal worden. Deze Lama wordt dan ook als een heilige, als een wonder gezien. Hij loopt nog ieder jaar zelf de ruim 500 meter van het klooster naar beneden naar het dorp. Aan het eind van de winter prrobeert hij ook weer zelf omhoog te lopen. Als ik vraag hoe zijn verjaardag gevierd wordt, leggen ze uit dat 7 dagen na zijn verjaardag mensen uit het dorp en hele district komen om zijn gezondheid te vieren en te bidden voor nog vele jaren meer.
Als we afscheid nemen, neem ik zittend zijn hand terwijl ik hem bedank en hem een hele fijne en gezonde verjaardag wens en dat hij nog heel veel mooie jaren voor zich mag hebben. Dat maakt indruk en vindt ie grappig. Er wordt vriendelijk gelachen en gepraat als ie nog eens over mijn voorhoofd wrijft.
Alhoewel ik dan niet gelovig ben - het boeddhisme wel een mooie levensfilosofie vindt - zijn dit soort momenten toch heel bijzonder. Het schept een, tja, noem het maar vredig gevoel. Een bijzondere ontmoeting met een prachtige man! (Het touwtje zal uiteindelijk ook tot aan thuis om mijn hals blijven...)
Buitengekomen valt er af en toe een klein dun vlokje sneeuw uit de lucht. Er komen kinderen langs met een heel jong geitje, en Sancha duwt het lachend in mijn armen nadat ik snoepjes aan de kindjes uitgedeeld heb. Grappig, zo'n klein warm geitje in je armen, hihi.
Terug naar het guesthouse voor thee, en dit moment lekker te laten inzinken, zie ik dat Jurg en Peter ook aangekomen zijn. We kletsen bij in de eetkamer waar de kachel al aangemaakt is. Ze vertellen hun avonturen en prachtige hoge wandeling (al tot 5000m) en ik over de mijne... terwijl het buiten ondertussen hard is gaan sneeuwen. Dikke vlokken sneeuw vallen naar beneden en vormen een dikke sneeuwmist die het zicht op de bergen zo dichtbij ons bijna verbergen. Alles wordt wit... Wij vinden het geweldig, maar mijn mannen hebben hun gedachten en zorgen bij de Thorung La.
Het is niet mogelijk nog naar buiten te gaan, en langzaam sneeuwt de wereld dicht. Voor het eten was ik mijn haar in opnieuw een emmer heet water, dat ik weer als voetbadje gebruik. Terug voor het avondeten zitten ook de Rus, de Zweed en Nepalees, en nog 2 jonge Duitsers om de houtkachel. Een van hen heeft symptonen van hoogteziekte en ze zijn op weg naar lagere hoogte. Tja, dat zet aan het denken. Zo dicht bij het doel (over 2 dagen is het zover), het hoogtepunt - letterlijk en figuurlijk - van de trekking, en dan terug moeten vanwege weersomstandigheden of hoogteziekte... Je weet het voordat je de trekking boekt, voordat je er aan begint, als je eenmaal aan het wandelen bent... en toch wil je er niet aan denken. Tot je wordt geconfronteerd met de eerste trekkers die de andere richting inlopen, terug. En hoop je met alles dat je dat niet zal gebeuren... en dan kan een zegening en het draaien van de vele gebedsmolens geen kwaad voor een beetje geluk!
Gezegende-sneeuwkusjes
Statistics
3540m Manang
400m stijgen en dalen
2 uurtjes wandelen
Hotel Yeti
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
