Rond de Annapurna's

“Een trekking rond het Annapurna-massief is een feest voor de zintuigen. Wandelen langs smalle bergpaden met het donderend geraas van de rivier in het dal diep beneden je, de wind suizend door de pijnbomen, de waarschuwende belletjes van een naderende ezelskaravaan, de rauwe schoonheid van door weer en wind uitgebeende, eeuwenoude dorpen, de wonderschone leegte van de wereld boven de boomgrens en het triomfantelijke gevoel als je de 5416 meter hoge Thorung La Pas hebt bereikt…”


Daar ga ik weer. Nepal… zucht.
Nog minder dan 24 uurtjes en dan zit ik in het vliegtuig. Van Amsterdam via een stop in Bahrein naar Kathmandu. Bijna 13 uurtjes vliegen. Ik kom 16.30 uur aan, plaatselijke tijd. Bijzonder hoe je in die betrekkelijk korte tijd in een totaal andere wereld beland. De wereld van hindoeisme en boeddhisme, van drukte en stilte, van subtropische valleien en machtige bergreuzen…

De laatste tijd krijg ik de nodige vragen over hoe zo’n trekking dan gaat. Ga ik écht alleen? Moet ik ook in de touwen? Is het wel veilig helemaal alleen? Hoe koud is het? Wat doet de sherpa? Hoeveel loop je? Iedere dag?! En is het dan druk? Is het gevaarlijk? Vind je het niet eng? Waar ga je nu weer aan beginnen?!
En veel opmerkingen. Kijk uit voor motorkes! Kijk uit voor de s(c)herpa’s! Familieberaad! Vaarwel…
Tja… sommigen zijn lichtelijk bezorgd. :D

Wat staat me dan te wachten?
Het Annapurna Circuit is een beroemde trektocht die tot de allermooiste van de wereld wordt gerekend. De Keizerstrek wordt ie ook wel genoemd. Al wandelend omgeven door toppen van 7000 en 8000 meter hoog, de toppen van de Annapurna’s en Dhaulagiri’s.

Van Kathmandu ga ik per auto naar Besi Sahar, een flinke dagrit, startpunt van de trekking. Op ongeveer 1000 meter hoogte beginnen we te wandelen. Het is bergwandelen, niet bergbeklimmen. Ik hoef niet in touwen, beugels en ijzers. Mijn voetjes zullen me over eeuwenoude handelspaden en door Nepalese bergdorpjes voeren. De nachten breng ik door in eenvoudige lodges, in mijn donzen slaapzak, die me warm moet houden tijdens nachten van -20 graden. Brrr… da’s koud ja. Gelukkig zal het overdag niet zo koud zijn (is me verteld). We wandelen iedere dag, 18 dagen lang. De meeste dagen zo’n kilometer of 15, waar we 5 tot 7 uurtjes over doen. Na anderhalve week passeren we de 4000 meter grens. De lucht bevat op deze hoogte zo’n 60 procent zuurstof, en het lichaam heeft tijd nodig zich aan te passen. Daar hebben we een acclimatisatiedag (vanwege voorkomen hoogteziekte).

Op de dag van de Thorung La Pas beginnen we ’s nachts te lopen. Gemarkeerd door een kleine boeddhistische tempel en duizenden gebedsvlaggen, wapperend in de wind. Ruim 600 meter hoger dan de Mont Blanc, Europa’s hoogste berg!

Of het druk is? Ik heb geen idee! In oktober en november is het op deze paden ontzettend druk. Maar december is het naseizoen en zou rustig zijn. Prettiger. En een week na mij sluiten de hoogst gelegen lodges vanwege de intredende winter. Tref ik (veel) andere trekkers in de lodges waar ik overnacht? Geen idee. Ik zal het ervaren.

De sherpa is mijn berggids. Hij zal me door de bergen en over passen loodsen en mee toezien op mijn welzijn. Mijn ervaring is dat het prachtige mensen zijn! Mijn backpack wordt door een drager van lodge naar lodge gebracht. Dus hoef ik alleen mijn dagrugzak te dragen. Toch nog altijd een kilo of 5 a 6.
En dan resteert er niets anders dan stappen en genieten, beleven en voelen!


Ik voel me hyper de pyper, zing joepie de poepie, en ben heppy de peppy!! :D
Nu lekker slapen… dromend van hoge toppen en toch ook wel koude nachten…


Bijna-zover-kusjes !