Sancha en Saila

Mijn eerste bericht moet natuurlijk over mijn stoere berggids en mijn sterke drager gaan... Sancha en Saila!

Sancha, een beetje stoer, misschien wel wat macho zelfs (voor Nepalese begrippen). Die overal onbevreesd en misschien wel onbeschaamd binnen stapt. Maar altijd lief voor kinderen en dieren onderweg. Snoepjes uitdelend, aaitjes over bolletjes of vachtjes. Altijd een Nepalees praatje en lach met iedereen die we tegenkwamen. Opvallend was dat Nepalese vrouwen hem altijd aanstaarden of nakeken als we voorbij kwamen. Jong en oud. Was hij in hun ogen een mooie man of was het omdat zijn gezichtstrekken misschien anders waren? Ik ben er niet achter kunnen komen wat het precies was...

En Saila, die lieve bescheiden Saila. Mijn kleine maar sterke drager! Altijd die grote witte zak dragend alsof het veertje was. Beetje verlegen, met die ontzettend lieve lach en die prachtige stem. Het was zo'n genot om hem Nepalese verhalen te horen vertellen, steeds weer te horen lachen en soms verlegen zingend, en op het laatst voluit haha. Soms leek het of hij een soort one-man-show gaf - aan een stuk door kwebbelend met Sancha als gehoor terwijl ze soms dubbel lagen van de lach. En ik dan met een grote grijns en warm gevoel erachter lopend. Maar ook de religieuze Saila, dat uit veel kleine dingen merkbaar was.

Na de ontmoeting een lange autorit en dan de eerste uurtjes wandelen.
En tja... hoe voelt dat dan?? Erg vreemd! Daar liep ik ineens met 2 vreemde mensen, die daar waren voor mijn behoefte en ondersteuning. En voelde me op een wat onprettige manier als een Engelse dame die de bush in gaat met een stoet "bedienden" voor haar comfort. Ik voelde me wat opgelaten kijkend naar Saila met die zware zak op zijn rug. Steeds de neiging te vragen of hij okay was, maar dat onderdrukkend omdat hij zich misschien ook ongemakkelijk zou voelen terwijl dit werk voor hem normaal was. Een beetje zoeken naar mijn rol in dit gezelschap.
Maar na anderhalve dag voelt het ineens heel gewoon. Was ik aan onze rollen gewend, voelde het niet meer onwennig of vreemd, maar alleen heel leuk en lollig. Soms zeiden we lange stukken geen woord. Soms praatten we voluit. Soms praatten zij Nepalees. En kregen de dagen zo hun heerlijke ritme...
Geen moment heb ik me als vrouw onveilig bij ze gevoeld.

Al snel ontmoet ik de eerste westerse trekkers, vaak zonder drager en zelfs zonder gids. Alles op eigen houtje. En dan voelde ik me een beetje een watje... Maar och, verklaarde ik aan mezelf, ik draag tenminste bij aan de Nepalese economie en zorg mee voor het broodnodige werk. (De Nepalezen vinden het altijd bijzonder vreemd die westerlingen al hun bagage zelf de bergen in te zien dragen, terwijl er zoveel sterke dragers zijn).
Maar al heel snel werd me duidelijk dat er zoveel meerwaarde was en hoeveel het me extra bracht...
Ze wisten omweggetjes voor gevaarlijke stukken als gevolg van aardverschuivingen op het pad. Ze wisten wat de beste guesthouses waren. Zorgden voor een kamer met het beste uitzicht zodat ik voor zonsopkomsten niet perse mijn kamertje of bedje uithoefde. Zorgden voor dat kamertje met die hete douche, of badkamertje aan de kamer vast in plaats van buiten om. Zorgden voor thee en mijn eten. Zorgden vooral dat er een kachel aanging in de avond voor wat warmte. Naar al dat soort kleine genoegens (en op sommige momenten hele grote!) had ik geen omkijken. Ze gaven natuurlijk veel informatie over Nepal, de mensen, culturen, de bergen en de natuur. Wisten elke bergtop en elke hoogte weer te benoemen. Maar openden vooral overal deuren, letterlijk en figuurlijk. Soms onverwachte bezoekjes voor thee bij iemand thuis. Thee drinken in de keuken bij boeddhistische monniken hoog in de bergen, lekker bij het vuur. Een uurtje kletsen bij een 93 jaar oude Lama. Een pasgeboren geitje in mijn armen.

Maar vooral was Sancha natuurlijk ook een ontzettend goede gids. Voelde goed aan wat mijn sterke en zwakke punten waren. Vanaf de 3000 meter, als de hoogte merkbaar wordt, en verschijnselen van hoogteziekte kunnen optreden, werden de nonchalante "How are you today?" vragen de serieuze "Are you feeling okay, or something feels different?" vragen. En als ie me dan aankeek, dan voelde het alsof ie mijn gedachten kon lezen, dus owee als ik dingen niet vertelde... Zorgde op zware stukken dat we tijdig even een korte of langere ruststop namen. Liep op gladde of lastige stukken vlak bij me, om me te grijpen mocht ik een misstap maken of uitglijden. Zorgde op alle vlakken voor mijn veiligheid.

Zorgden zij samen voor mijn welzijn, omgekeerd verwende ik ze een beetje en deelden we de dingen. Soms kocht ik mandarijnen, soms zij. Dan trakteerde ik op cola, en dan zij weer thee of verse appelsap. Aan het eind van een pittige dag snickers voor ons alle drie. Samen knabbelen op mijn Sultana's onderweg. Samen van zoute frietjes of popcorn genieten. Saila die altijd nog mijn eten opat als ik het niet opkon en me probeerde Nepalees te leren.

Ze waren geweldig en wat zijn ze goed voor me geweest! En wat hebben we veel lol ook samen gehad!
Ja, we waren echt een goed team!

Geweldige-helpers-kusjes