Trekkingdag 3 Ghermu - Tal

donderdag 10 december 2009

Bij vertrek van ons guesthouse op weer een mooie ochtend lopen we eerst berg af. En trappen bijna op een dode lange smalle slang. Het blijkt een giftige slang te zijn, die al door andere passanten doodgemaakt is.
We steken een lange brug over naar de andere kant van de rivier. En lopen een stuk over een flinke hobbel- en stofweg.
De rivier stroomt rechts onder ons, terwijl links van ons een flinke rotswand is. Verbaasd kijk ik langs de rotswand omhoog... het lijkt of daarboven ook ergens een wilde waterstroom loopt of een waterval. Het klinkt woest daarboven. Maar Sancha legt uit dat door de vorm van de rotsen het slechts de echo van de rivier is. Logisch, maar wow, het klinkt echt heel vreemd...
Even later steken we via een bamboo "nood"brug de rivier weer over. Alsof het niets is, steken we over. Hoe de bruggen er in Nepal ook uitzien, op een of andere manier voelen ze heel veilig.

Tijdens een stijging rusten we even uit, terwijl we aan de overkant uit zien op wat een landslide lijkt. Sancha legt uit dat aan die kant van de rivier een weg aangelegd wordt, met de bedoeling tot aan Manang. (Manang is een dorpje op de route op 3000m en 20 kilometer voor de Thorung La Pas.) Voor het aanleggen van de weg - hobbelig en rotsig zoals we in het begin hebben gelopen - worden de bergwanden opgeblazen, waarna een werkploeg mannen met hun blote handen en eenvoudig gereedschap alle brokstukken en rotsen de wand afrollen de rivier in. Teneinde een soort van een weg te vormen. We zien de mannen als kleine stipjes, terwijl we de vallende stenen horen. Niet geheel ongevaarlijk, en dan druk ik me voorzichtig uit.

Wat een controversiele weg...
Later praten Sancha, de Zwitsers en ik er over. Zo'n weg is natuurlijk erg dubbel. Het verandert het leven van de mensen in de bergen drastisch. Het zal vrijheid en kansen bieden. Maar ook bedreigingen De bewoners van de dorpjes hebben veel inkomsten vanuit het toerisme op de trekking, maar met de weg zal er geen trekking meer zijn, dus weg inkomsten. Wat komt er voor in de plaats...? De natuur zal drastisch veranderen door de weggeblazen wanden. Het landschap zal nooit meer hetzelfde zijn. We oordelen dat de overheid tunnels zou moeten aanleggen. Nepal heeft daarvoor niet de techniek of de middelen, en heeft de westerse wereld niet een morele plicht landen als Nepal van deze kennis te voorzien en misschien zelfs van middelen? Arbeid is goedkoop in Nepal, een mensenleven niet veel waard. Nepal zal leren van de keuzes die ze nu maken, misschien wel noodgedwongen, zoals wij in Europa in het verleden ook van onze fouten hebben moeten leren. De vragen en antwoorden, de voors en tegens zijn erg bediscussieerbaar. En de tijd zal het uitwijzen...
De trekking als ie is zal verdwijnen. Een circuit van 18 dagen zal niet meer zijn. Nu al loopt dergelijke weg in de vallei na de Thorung La pas, en nu komt er een aan deze kant. Het enige dat men zal moeten lopen is de pas zelf, met alle hoogteproblemen vandien vanwege beperkte acclamatisatie.

Ons pad brengt ons de rest van de dag steeds weer omhoog met de rivier ver onder ons, terwijl we vervolgens weer dalen om de rivier weer over te steken, vrezend voor de stijging die steevast volgt. Zo gaat het de hele dag op en af. En we delen het pad nu regelmatig met de mooie ezelkaravaans die vrachten vervoeren. De grote bellen om hun nek kondigen hun komst al in de verte aan. Prachtig versiert dwingen ze voorrang op het pad af. Wat een sterke mooie beesten! We hebben ontmoetingen met de mooie mensen en kinderen als Sancha met iedereen een praatje maakt. Overal langs de steile bergwanden vallen de bergstromen in watervallen naar beneden. De mooiste is de 200 meter hoge waterval van Chamja, op onze lunchplek.
Wat een prachtige dag!

Als we net na de lunch weer een grote brug willen oversteken, worden we door een soldaat tegengehouden. Het blijkt dat verderop in het rivierdal weer een stuk wand met dynamiet zal worden weggeblazen. We mogen er niet door en zullen dit af moeten wachten. We wachten wel een uur, terwijl ik met Sancha en de soldaat mee de brug oversteek naar de "dynamite boys" zoals ik ze noem, de technici met hun walktalkies. De rivier is helder blauw en woest stromend, en ondertussen voer ik experimentjes uit door boomstammen en takken van de brug in het water te laten vallen en te kijken waar de driftige kolken ze weer uit zullen spugen. Sommige laten zich nooit meer zien... een plek waar je dus niet in het water wilt vallen.
Ondertussen heel benieuwd of we de ontploffing goed zullen zien... Dan ineens loopt de spanning bij het team op en jawel... harde knallen en echoos komen door de vallei. Helaas zien we geen wegspringend gesteente, alleen de grote stofwolken die even later ontstaan. Deze komen ineens door het dal richting ons, waardoor we snel zakdoeken en dassen ombinden om niet te veel stof in onze longen te krijgen. Na een minuut of 5 heeft het rivierwater een bruine zandkleur gekregen van al het puin dat nu meegespoeld wordt...
Wauw, toch wel een aparte ervaring om mee te maken en te aanschouwen!!

We mogen na een half uur weer doorlopen, en lopen lange tijd door de stof. Een tijd later zien we aan de overkant de opgeblazen stukken. De stukken die weggeblazen zijn lijken slechts klein, en als we op de nog erg massieve rotswanden verderop kijken, vraag ik me af hoeveel dynamiet en verwoesting hier nog nodig zal zijn...

We blijven aan het einde van deze dag flink stijgen. De natuur is prachtig! Als ik denk dat we er zijn, komt er nog een fikse klim achteraan. Als we op ons hoogste punt zijn voelen de beentjes een beetje papperig aan, futloos. We kijken uit over een breed en vlak rivierdal waar de Marsyangdi rustig door heen stroomt. In de verte aan de rivier ligt het dorpje Tal, onze volgende overnachtingsplek, waarvoor we nog wat moeten dalen...

De Zwitsers en Duitser zijn er ook weer, als ook Steve, een Amerikaan die we 2 avonden zullen ontmoeten. Ons guesthouse heeft een mooie bloemetjestuin! De schemer valt in, en al snel is merkbaar dat we hoger komen, en het dorpje vrij onbeschut voor felle winden in de rivierbedding ligt.

En dan... rust en een douche.
Bibberend in mijn ondergoed hang ik mijn kleren aan de haak... 5 centimeter van een hele akelige vieze grote spin (8 centimeter doorsnee met lijf en poten? Als dat begint te rennen....brrr). Gatverdegatver!! Heel snel kleren grijpen, aantrekken, kraan uit en deur open. Komt Sancha net voorbij... die me redt van de spin en deze buiten werkt (niet met blote handen overigens) en zweert dat er geen giftige spinnen zijn. Nee...alleen hele vieze!

's Avonds slaap ik op de tweede verdieping met een houten toiletje aan het einde van de gang (aan de buitenkant tegen het stenen gebouw gebouwd). Eenzelfde grote vieze spin op het toiletje, precies op gezichtshoogte. Bleehhhhhh...
Voor het slapen gaan inspecteer ik mijn tassen en rits alles dicht, en het kamertje wordt grondig nagekeken... ik besluit voor de zekerheid toch maar met licht aan te slapen... You never know...
(Wat een held he!)

Dynamite-kusjes

Statistics
1100m Ghermu
1430m Chamje
1700m Tal
5,5 uur lopen
Afstand 12 kilometer
Paradise Hotel