Vroeg naar bed

Trekkingdag 10, donderdag 17 december 2009


Terug bij ons guesthouse aangekomen.
Er is geen elektriciteit hier dus maak ik, nu het nog licht is en ik nog warm ben van de wandeling, mijn bedje en al mijn spullen voor vannacht klaar. We zullen om half 5 ontbijten en om 5 uur starten met stijgen. Vannacht zal ik alleen het licht hebben van mijn hoofdlampje en een kaarsje op de kamer. Dus zorgen dat ik zoveel mogelijk al gereed ben.
Mijn kamertje is nu al ijskoud in deze namiddag. Het is zo'n -5 graden. En het emmertje water op mijn kamer om mijn hurktoiletje door te spoelen is bevroren.... (ohhohh) :D

Snel race ik buitenlangs naar de keuken en eetkamer. Er is hier geen houtkachel. En iedereen zit hier aan een grote tafel op banken. Als je aan tafel schuift, steek je je benen en onderlijf onder de zware dekens die over de tafel hangen om tot de verrassing te komen dat er een stoof onder de tafel is. Snel steek je zoveel mogelijk onder de tafel. Lekker warm... lijkt het, want je hoofd en rug zijn nog steeds heel erg koud. En een nieuw luchttje wordt aan onze kleding toegevoegd... de buitenlucht, onze eigen luchtjes, de lucht van de houtkachels, de etensgeuren van de keuken, en nu komt ook nog een soort diesellucht van de brander onder de tafel bij... :D
En ik zie ons allemaal zitten... Lekker warm onder de tafel, rillend erboven, een bordje eten voor de neus, in het 'gezellige' licht van 1 spaarlamp op een accu, jassen aan, dassen om, mutsen op... Heeerrrrlijk... vakantie!! :D

We worden aangesproken door Pascal, een Franse twintiger, die vraagt of hij vannacht bij ons mag aansluiten om de tocht naar Thorung La Pas te maken. Wat blijkt... het Franse meisje met wie hij deze trekking liep (gelegenheidsduo), moest vanwege flinke hoogteziekteverschijnselen omlaag en terug richting Manang. Hun gids is voor haar veiligheid mee gegaan. We zijn hen onderweg tegengekomen. Pascal is dus alleen. Omdat ze afgelopen nacht wel een start omhoog hebben gemaakt, maar ze na een half uur terug moesten, weet hij hoe het is om dat stuk in het donker omhoog te gaan. Iets wat hij liever niet in zijn eentje doet. Wat heel begrijpelijk is, dus voor Sancha, Saila en mij geen probleem dat ie aansluit. Wel waarschuw ik hem dat ik waarschijnlijk iets langzamer zal stijgen en dat ie op enig moment gerust door mag en niet naar ons moet kijken.

Inmiddels zitten ook de Zweed en Nepalees aan tafel en onder de dekens. De Nepalees is al een paar dagen goed ziek en ontkent dat het te maken heeft met hoogteziekte en wijt het aan een flinke griep. Hij heeft barstende koppijn. Sancha heeft hem al gewezen op zijn eigenwijsheid en de gevaren van het ontkennen van deze problemen. Ook heeft hij al een paar dagen wat medicijnen zoals diamox dat helpt tegen de symptonen. Toch is de Nepalees niet van plan omlaag te gaan. Morgen zullen ze rustig aan naar het High Camp omhoog gaan. Daar een dag en nacht blijven, om daarna over de pas te gaan. Als dat maar goed gaat...

Er zit ook een jong stel uit Wales aan tafel, die we nog niet eerder gezien hebben. Ze zijn in vrij korte tijd naar boven gekomen. We raken best leuk aan de praat (tja wat moet je anders als er no where else to go is en iedereen met zijn benen hetzelfde vuurtje deelt...:D)
Ze zijn al 5 weken in Nepal en goed geacclimatiseerd omdat ze - net als ik 2 jaar geleden - eerst een trekking bij de Everest hebben gedaan. Als we daarop doorpraten blijkt dat ze niet alleen een trekking hebben gedaan, maar daar de Everest Marathon hebben gelopen!! Wauw!! Wat een atleten. Want 2 jaar geleden zag ik de renners eerst met hun bagage omhoog wandelen. Eerst gaan ze naar Everest Basecamp en na acclimatisatie rennen zij een marathon naar beneden over hobbelige bergpaden met flinke rotsen en stenen. Man, wat een uitdaging! Nu blijkt ik met 2 van hen aan tafel te zitten, en dat niet alleen... ze hebben em ook nog allebei gewonnen! Zij in de vrouwenklasse en hij in de mannenklasse. Gaaf!
Ik vraag wat het hen oplevert. Een trofee? Een geldprijs? Eeuwige roem en faam?! En lachend merken ze op dat het puur voor de kick is, dat er niets is dan alleen een trofee die te groot is om mee te nemen en altijd achterblijft. Hmm, het is voor hen morgen slechts een sprongetje over de pas...

Om 19 uur is het bedtijd... want over een paar uurtjes gaat de wekker.
Als ik buiten naar mijn kamertje loop blijf ik perplex staan... Overweldigd op deze donkere plek, niemandsland, de besneeuwde toppen die wat oplichten, de stilte en vooral de immens heldere sterrenhemel... De melkweg in volle glorie... zoveel, zo ontzettend veel sterren...
En het besef dat we over een paar uurtjes onder deze miljoenen sterren op dit unieke stukje aarde de sprong omhoog zullen wagen over de hoogste bergpas van de wereld...
Hoe onwerkelijk nog...

Het-is-bijna-zover-!!!-kusjes

Statistics
4018m Yak Kharka
4450m Thorung Phedi... Voet van de Berg
4925m High Camp
4 uur lopen in de ochtend
3 uur lopen in de middag
Afstand 12 kilometer
Base Camp Guesthouse