Trekkingdag 10 Yak Kharka - Thorung Phedi

donderdag 17 december 2009

Vandaag lopen we van "Yak weideplaats" naar "Voet van de Berg"...oftewel Thorung Phedi. De springplank naar de Pas!! Spannend!!

Na het ontbijt het winterse pad weer op. De grond is hard bevroren. De zon begint te schijnen, waardoor het snel lekker warm wordt. Er ligt weer een flinterdun laagje sneeuw.
De vallei en het pad zijn weer mooi.
Dezelfde trekkers spreiden zich uit over het pad. De Australiers en Sjerman ergens voor ons, de anderen ergens achter ons.

Net voor een brugje om een smal bergriviertje over te steken, stroomt een waterval langs de helling, als een stroompje over ons pad om dan nog eens een meter of 30 over rotsen naar beneden te stromen om samen te komen met het riviertje. Echter... de waterval en het stroompje over ons pad zijn bevroren!! Het is een spekglad stuk ijs van een meter of 5 lang. En we moeten er overheen om verder te kunnen. Ook Sancha en Saila staan even te aarzelen, kijkend hoe we er het beste veilig over heen kunnen gaan. Aan de overkant op de steile helling lopen de Australiers, dus het oversteken is te doen. Hmm...
Saila gaat eerst... Zo dicht mogelijk naar de wand, zo ver mogelijk van de kant naar beneden. Langzaam voetje voor voetje. Dan ga ik... Het is echt heel heel erg glad. Met bergschoenen heb je hier totaal geen houvast, dus als je glijdt dan glij je flink! Voetje voor voetje... en ik merk dat Sancha een voetstap achter me loopt. Hij houdt me (volgens mij) net niet vast, maar ik voel zijn handen als het ware net boven mijn rugzak zweven. Klaar om me te grijpen als er iets gebeurt. Het gaat goed!! Opluchting en lachen. Woew, pfff, toch even spannend stukje...

We steken het brugje over en beginnen aan de steile klim zigzaggend omhoog. Als we even uitrusten kijken we neer op het pad en zien een van de dragers van de Australiers de 'ijsbaan' naderen. De 3 dragers van deze groep dragen de bagage van 8 mensen, maar liefst 3 grote zakken op hun rug. En met al dat gewicht moet hij dat gladde ijsstuk over. We zien em staan, inspecterend, twijfelend, topzwaar. Ai, het is te eng om te zien. Bah! Ik durf echt niet te kijken, en vraag Sancha of ie er al overheen is, terwijl ik toch een glimp neem en snel weer wegdraai. De Australiers staan een stuk boven ons ook te kijken. En jawel, pff, hij is er overheen!!! Opluchting! We juichen en klappen!!
Pfff, wat een akelig gevoel om te zien en te weten hoe dit ook verkeerd kan gaan...

Wij stijgen nog een stuk de steile berghelling op, en rusten even uit bij een ingestort bouwsel, en zien een van de andere dragers ook over de ijsbaan gaan. En daar komen ook de Suisse boys. Twijfel, inspectie en gaan. Joehoe, iedereen is er safe overheen!!

Ons pad glooit verder. Er staat een bordje met "landslide area". Er is totaal geen begroeiing, alleen maar bergen, rotsen... en heel veel losse stenen die van hogere gedeelten met landverschuivingen naar beneden zijn gestort. Al deze losse stenen liggen over helling en pad. Daarin is alweer een voorzichtig en klein paadje gevormd. Toch moeten we ook hier very carefull zijn, omdat al deze losse steentjes ook erg glad kunnen zijn en schuiven.
Maar, ook dit kunnen we veilig navertellen!! :D

Ineens zien we boven op een helling een groep van zo'n 10 "blue sheep". De naam sheep is een verkeerde want het zijn bergherten. Het is dat Sancha op ze wijst... in deze grauwe schutkleuren steken ze bijna onzichtbaar af tegen de helling.

Dan ineens rond het middaguur komen we aan in Thorung Phedi, het basecamp op 4450 meter. Vreemd idee eigenlijk om ongemerkt zo hoog te zijn... Het is zo geleidelijk aan gegaan, zo vanzelf...
Thorung Phedi bestaat uit niets anders dan 2 stenen guesthouses die hier voor de sprong naar boven zijn opgericht. Wij blijven hier slapen. Terwijl anderen naar het 500 meter hoger gelegen High Camp gaan. Sinds een enkel jaar is hier een guesthouse gebouwd om de aanloop naar de pas te vergemakkelijken. Niet midden in de nacht starten met lopen, 500 meter minder stijgen - wat op deze hoogte veelzeggend is - en daarmee ook tijd uitsparend, maar vooral ook krachten besparend.

Ik bewonder de witte toppen om me heen. Van een vallei is eigenlijk geen sprake meer. Hier komen bergstroompjes her en der bij elkaar, om in lagere gedeeltes een riviertje te vormen. Boven mijn bordje soep en tibetaans brood geniet ik van deze verbazendwekkende plek! Daar zit ik dan! Happy te zijn!

Ik voel me fit - wel freezing koud - maar wel met een beetje hoofdpijn. De laatste 2 dagen naar boven lopend hebben we nog enkelingen gezien die vanwege hoogteziekte verschijnselen omlaag moesten.

Tijdens de lunch vertelt Sancha me dat we op onze acclimatisatietocht van vanmiddag omhoog naar High Camp lopen... de route die we vannacht ook omhoog zullen gaan. Ik kijk em verrast aan... Ehm Sancha? Is er geen andere tocht die we kunnen doen? Je weet toch dat er niets zo erg is dan nu een zwaar pad te moeten doen, omlaag te gaan, en dan weten dat je datzelfde pad later weeeeer omhoog moet. Je weet dan hoe zwaar of hoe moeilijk of misschien zelfs hoe vervelend het is. En tja, dan moet je nog een keer... Sancha lacht. Natasja, zegt ie, we zullen wel moeten, want er is hier geen ander pad. Het houdt hier gewoon op. Het is als het ware het einde van de wereld. Er is nu nog maar 1 pad, 1 weg, 1 mogelijkheid... en dat is over Thorung La Pas!! (of terug, maar dat is geen optie voor mij :D)
Okee, I get it, geen keuze, gewoon verstand op nul en omhoog.

Dik ingepakt beginnen we onze weg omhoog. Wel spannend, toch wel. Fijne kriebels! De uitzichten zijn zo prachtig! De route pittig, weer over een droog, stoffig en rotsachtig pad. Een pad dat daarboven ergens een bocht om een rotswand maakt een soort kloof in, en god weet waar uitkomt. Ik heb een goede dag, mijn benen gaan lekker. De wind echter heel koud door de kloof en de berghelling omlaag. Ondertussen hoop ik dat ik nu mijn energie niet opbruik en voor morgen genoeg over heb. Want nodig zal ik het hebben!
We zien een soort "mountain duck". Grote loopvogels. Grappig op deze hoogte.

Sancha zegt dat het High Camp om de rotswand is, maar daar aangekomen is nog niets te zien dan een pad omhoog. En daarna nog een bocht - en harde wind - en dan, puffend, een stenen gebouw in de verte. En lichtjes achter de raam met rook uit de schoorsteen. Joehoe! High Camp, thee, kachel, warmte! Het ligt in een soort kom tussen 2 berghellingen. De laatste stapjes zijn zwaar, heel zwaar. En tot mijn grote verbazing lopen we het gebouw voorbij... Hey, waar gaan we heen?!?
Naar het boeddhistisch heiligdom dat net een stukje verderop staat. We kijken uit over nog meer bergtoppen, en een klein dal voor ons. Glunderend wijzen Sancha en Saila naar een sneeuwhelling links van ons met een smal sneeuw en ijspad. Daar gaan we vannacht verder. Gelukkig verderop weer een droog rotspad, maar toch. Ik vraag lachend of het dan wel inmiddels licht is, want ik vind het er nu al spectaculair uitzien, laat staan als het ook nog donker is!!

Dan naar de kachel en thee en... snickers! Jurg en Peter zijn al hier als ook the Sjerman. Er zijn nog 2 blanke Zuid-Afrikaanse meiden. En guess what... een Nederlands stel! Ze blijven allemaal hier slapen om de sprong vanaf hier te doen. Jurg en Peter plagen me dat ik weer naar beneden moet, en vannacht weer omhoog. Waarom blijf ik niet hier slapen? Tja, omdat mijn spullen beneden liggen?! En omdat mijn mannen het misschien het beste weten?! Sancha en Saila zijn namelijk erg stellig in het feit dat we niet hier maar beneden slapen. Dit is echt beter voor de hoogtesymptonen. En ik twijfel geen moment aan hun beslissingen!
(De volgende dag zal ik van Jurg en Peter horen dat niemand in het High Camp een oog dicht heeft gedaan. Niemand kan vanwege de hoogte slapen, en dat brengt ook vermoeidheid met zich mee.)

Rond een uur of 16 dalen we weer af. Het gaat verrassend snel en makkelijk. En het is nu warmer dan ik dacht dat het zou zijn. De wind hebben we nu in de rug. En als we beneden zijn, vind ik het toch weer een prachtige ervaring. En ik merk dat mijn lichte hoofdpijn ergens tijdens de wandeling omhoog helemaal is verdwenen...

Het-einde-van-de-wereld-kusjes