Dorpjes langs de trekking

Het bijzondere aan een trekking in Nepal is dat diep en hoog in de bergen altijd een stukje - zij het primitieve - bewoonde wereld is. Onze paden zijn eeuwenoude handelspaden dwars door de bergen, van dorp naar dorp, van vallei naar vallei, van Nepal naar Tibet. Steeds weer zie je de ezelskaravaans die voor het transport in de bergen zorgen. Maar ook de mensen zelf zijn kleine of grote "pakezels". Iedereen heeft wel wat bij zich, op de rug via het hoofd gedragen. Kindjes gaan in doeken op de rug. En zo vervoert men zich nog steeds met de benenwagen over de paden en bruggen. Wordt een pad weggevaagd door een landverschuiving... al snel vormt zich al een nieuw pad op een andere plek.

Overal langs de trek staan eenzame of verlaten huisjes, boerderijtjes. En ons pad slingert van dorpje naar dorpje. Zo'n dorpje is vaak niets meer dan een aantal huisjes en guesthouses langs het pad. Er achter bevindt zich al niets meer. Soms slechts het uitgesleten zand- of rotspad, dan weer een met stenen 'betegeld' pad. De kinderen doen er hun spelletjes, de vrouwen doen er op de centrale wasplekken met koud water uit een kraan de was of afwas. De honden liggen lui in de zon en de kippen lopen rond. Een andere keer is een dorpje tegen een helling opgebouwd, als een labyrint, met trappetjes en doorsteekjes.

Bijzonder is dat tijdens de trek de bouwstijl in de dorpjes verandert. Ook daaraan merk je dat je weer in een nieuw district bent.
De eerste dagen hebben de huisjes vrolijk beschilderde kozijntjes, staat de deur vaak open en kijk je zo in een donker keukentje of kamertje. Daarna zijn de huizen niet alleen van steen, maar ook van een soort leem. De stallen voor de dieren zijn op de grond en het woongedeelte is boven, samen met de houtvoorraad. Aan de andere zijde van de pas is het woongedeelte weer op de grond, en zijn de daken volbeladen met houtwallen. Een fraai gezicht.

In tegenstelling tot de trekking in het Everestgebied zie ik tot mijn verbazing bovengrondse elektriciteitspalen. In het begin nog wel logisch, maar steeds verder en hoger, steeds woester en primitiever... de palen zijn dan weer zichtbaar en dan weer niet, tot vrij ver op de trek.
Het is dan ook zeer verrassend als we op die koude dag in het koude guesthouse in Lower Pisang aankomen en de hele familie rond een lawaaierige televisie zien zitten. Bijna gehypnotiseerd... Huh?! Dat was wel het laatste wat ik hier verwachtte, een televisie! En tja, op dat moment haalt het wel een beetje van de charme weg. Maar wel weer lollig te zien hoe de hele familie af en toe dubbel ligt van het lachen. Toch heel vreemd...
Maar goed, het geeft de mensen in de bergen net wat meer luxe, en tuurlijk meer kennis van wat er in de wereld gebeurt en hoe het er elders uitziet. Gelukkig zien we de televisie maar een enkele keer. Saila vindt het in ieder geval geweldig... :D

Zo komt het dat we nooit helemaal alleen zijn. Tuurlijk hebben we stukken waar we echt een lange tijd helemaal alleen lopen, maar vroeg of laat komen we altijd weer een Nepalees op pad tegen. Op sommige stukken volgen de dorpjes elkaar snel op, op andere dagen liggen ze ver uiteen. Nooit waan ik me helemaal verlaten van de bewoonde wereld... een beetje op de hoogste dagen na. Daar lopen alleen nog die gekke toeristen...

Bergdorp-kusjes