Thorung La !!!
Door: Natasja
Blijf op de hoogte en volg Natasja
25 December 2009 | Nepal, Pokhara
vrijdag 18 december 2009
Ik ben over de Thorung La Pas!!
On-ge-lo-ve-lijk!!
De hoogste bergpas ter wereld. 5416 meter. Ik heb er gestaan, ik heb er gebedsvlaggetjes gehangen, ik heb er gejuicht!
Het was iedere inspanning, iedere stap, iedere moeizame ademhaling, iedere zucht naar zuurstof waard...
De pas tussen Thorung Peak (6201 meter) en Yokwayong (6482 meter)
Het was in Thorung Pedi waar we sliepen ont-zet-tend koud. Geslapen met min 10 op de kamer, donzen slaapzak, warm water kruik, een deken er over heen, met das om en muts op. Lekker warm... totdat de wekker om 4 uur 's nachts gaat en je weet dat je eruit moet.
Kaarsje aan, dan thermisch ondergoed aanhouden, broek over heen, goretexbroek voor wind en regen er over heen en beenkappen. Mijn icebreakervest, mijn roze windstopperjas, en goretex wind en regenjas. Das om, muts op, handschoenen aan. Wandelstokken en zonnebril bij de hand... zo moet het lukken.
Eerst nog een snel ontbijt, en dan in het donker, met hoofdlampjes aan de berg op, naar High Camp, 500 meter boven ons. Stijgen, stijgen, stijgen. Moeizame stappen in de magische donkere bergwereld met miljoenen sterren. Slowly Slowly, zegt Sancha... we starten op 4500 meter, 50 procent zuurstof in de lucht...
Het gaat best lekker, goede benen, controle over de ademhaling. Bij het ochtendgloren om half 7 zijn we 500 meter hoger. En dan begint de tocht in sneeuw en ijs (grotendeels). Soms moeilijke glibberige paadjes langs flinke schuine wanden. Moeilijk om je voeten neer te zetten. Goed opletten. Maar gelukkig meestal iets veiligere stukken.
Het is soms steil, soms gestaag, maar altijd omhoog, alsmaar omhoog. Helling na helling, bocht na bocht. Er komt geen eind aan...
De zon schijnt en dus zonnebrillen op. Het wordt steeds moeilijker. Koud is het niet, niet met al die goede kleren aan. Het is nu inmiddels al 3 uur constant stijgen. Puf voor rondkijken en foto's maken is er niet. Het is alleen naar vooruit kijken, op de grond, stapje voor stapje voor moeizaam stapje, en bij even stilstaan het beetje zuurstof naar binnen zuigend... Verstand op nul...
Tegen het einde begint Saila te zingen (die ontzettend mooi kan zingen) hij loopt wat voor me. En ik roep dat ik het zo fijn vind dat hij me mee naar boven zingt. Sancha achter me lacht, en zegt dat ie niet zingt maar bidt... voor mij, om boven te komen...
Dan de eerste gebedsvlaggen... Jippie, denk ik... maar helaas... Nog een helling en nog een bocht en nog een helling.
En dan... eindelijk... tegen 10 uur in de ochtend, na 5 uur stijgen... vlaggetjes, heel veel vlaggetjes.... mijn Zwitserse (inmiddels) vrienden Jurg en Peter die op me gewacht hebben, en me een dikke knuffel geven, terwijl ik gelukzalig stamel dat ze voorzichtig moeten zijn omdat ik bevroren snot op mijn gezicht heb... :D (5 uur lang een loopneus is echt niet fijn!!) (Niet erg, zegt Jurg, ik heb ook een snotgletsjer op mijn handschoen, die ie dan ook gretig laat zien :D)
Thorung La op 5416 meter en daar staan we allemaal te juichen en zo ontzettend gelukkig te zijn!!!
Ik heb het gehaald en alle gedachten aan vermoeidheid vallen weg.
Dit is it!! Hier doen we het voor... ongelovelijk... wat een sukkels, maar ohohoh wat geweldig!! :D
We knopen onze gebedsvlaggetjes aan elkaar en binden die vast. De meest mooie, verse, voorop fladderende in de wind... die zijn van ons!!
De vingers in die luttele seconden zonder handschoenen pijnlijk koud...
Het gevoel en het uitzicht is overweldigend, maar langer dan 20 minuutjes houden we het hier niet vol vanwege de kou en wind (en dan hebben wij nog wel goed weeromstandigheden)!!
En dan begint de 1700 meter lange afdaling (ook dat nog) naar Muktinath... Nog eens 3 uurtjes dalen. Soms ijs, maar nu gelukkig aan de droge schaduwkant... met vergezichten in een nieuwe vallei... Een nieuw avontuur aan deze andere kant van de pas staat op ons te wachten...
Leven... wat is het een geweldig avontuur...!
Thorung-La-zoenen!!
Ik ben over de Thorung La Pas!!
On-ge-lo-ve-lijk!!
De hoogste bergpas ter wereld. 5416 meter. Ik heb er gestaan, ik heb er gebedsvlaggetjes gehangen, ik heb er gejuicht!
Het was iedere inspanning, iedere stap, iedere moeizame ademhaling, iedere zucht naar zuurstof waard...
De pas tussen Thorung Peak (6201 meter) en Yokwayong (6482 meter)
Het was in Thorung Pedi waar we sliepen ont-zet-tend koud. Geslapen met min 10 op de kamer, donzen slaapzak, warm water kruik, een deken er over heen, met das om en muts op. Lekker warm... totdat de wekker om 4 uur 's nachts gaat en je weet dat je eruit moet.
Kaarsje aan, dan thermisch ondergoed aanhouden, broek over heen, goretexbroek voor wind en regen er over heen en beenkappen. Mijn icebreakervest, mijn roze windstopperjas, en goretex wind en regenjas. Das om, muts op, handschoenen aan. Wandelstokken en zonnebril bij de hand... zo moet het lukken.
Eerst nog een snel ontbijt, en dan in het donker, met hoofdlampjes aan de berg op, naar High Camp, 500 meter boven ons. Stijgen, stijgen, stijgen. Moeizame stappen in de magische donkere bergwereld met miljoenen sterren. Slowly Slowly, zegt Sancha... we starten op 4500 meter, 50 procent zuurstof in de lucht...
Het gaat best lekker, goede benen, controle over de ademhaling. Bij het ochtendgloren om half 7 zijn we 500 meter hoger. En dan begint de tocht in sneeuw en ijs (grotendeels). Soms moeilijke glibberige paadjes langs flinke schuine wanden. Moeilijk om je voeten neer te zetten. Goed opletten. Maar gelukkig meestal iets veiligere stukken.
Het is soms steil, soms gestaag, maar altijd omhoog, alsmaar omhoog. Helling na helling, bocht na bocht. Er komt geen eind aan...
De zon schijnt en dus zonnebrillen op. Het wordt steeds moeilijker. Koud is het niet, niet met al die goede kleren aan. Het is nu inmiddels al 3 uur constant stijgen. Puf voor rondkijken en foto's maken is er niet. Het is alleen naar vooruit kijken, op de grond, stapje voor stapje voor moeizaam stapje, en bij even stilstaan het beetje zuurstof naar binnen zuigend... Verstand op nul...
Tegen het einde begint Saila te zingen (die ontzettend mooi kan zingen) hij loopt wat voor me. En ik roep dat ik het zo fijn vind dat hij me mee naar boven zingt. Sancha achter me lacht, en zegt dat ie niet zingt maar bidt... voor mij, om boven te komen...
Dan de eerste gebedsvlaggen... Jippie, denk ik... maar helaas... Nog een helling en nog een bocht en nog een helling.
En dan... eindelijk... tegen 10 uur in de ochtend, na 5 uur stijgen... vlaggetjes, heel veel vlaggetjes.... mijn Zwitserse (inmiddels) vrienden Jurg en Peter die op me gewacht hebben, en me een dikke knuffel geven, terwijl ik gelukzalig stamel dat ze voorzichtig moeten zijn omdat ik bevroren snot op mijn gezicht heb... :D (5 uur lang een loopneus is echt niet fijn!!) (Niet erg, zegt Jurg, ik heb ook een snotgletsjer op mijn handschoen, die ie dan ook gretig laat zien :D)
Thorung La op 5416 meter en daar staan we allemaal te juichen en zo ontzettend gelukkig te zijn!!!
Ik heb het gehaald en alle gedachten aan vermoeidheid vallen weg.
Dit is it!! Hier doen we het voor... ongelovelijk... wat een sukkels, maar ohohoh wat geweldig!! :D
We knopen onze gebedsvlaggetjes aan elkaar en binden die vast. De meest mooie, verse, voorop fladderende in de wind... die zijn van ons!!
De vingers in die luttele seconden zonder handschoenen pijnlijk koud...
Het gevoel en het uitzicht is overweldigend, maar langer dan 20 minuutjes houden we het hier niet vol vanwege de kou en wind (en dan hebben wij nog wel goed weeromstandigheden)!!
En dan begint de 1700 meter lange afdaling (ook dat nog) naar Muktinath... Nog eens 3 uurtjes dalen. Soms ijs, maar nu gelukkig aan de droge schaduwkant... met vergezichten in een nieuwe vallei... Een nieuw avontuur aan deze andere kant van de pas staat op ons te wachten...
Leven... wat is het een geweldig avontuur...!
Thorung-La-zoenen!!
-
25 December 2009 - 13:48
Piet En Riet:
Indrukwekkend!
groetjes -
25 December 2009 - 13:50
Zien:
Skon Skon!!
X -
25 December 2009 - 16:06
Maria:
En dan te bedenken dat een Marcus niet van kou en regen houd.
geweldig.
mama -
25 December 2009 - 17:18
Ine:
Hey Natasje,
ik krijg rillingen als ik het lees, en niet omdat ik het koud heb, maar van euh, ontroering eigenlijk. Amai, wat een ervaring zeg. Knap knap knap! Gij zijt nu wel gelukkig zeker he!!! :-)
Kus
ine -
26 December 2009 - 11:31
Sandra:
Oooooh ik moest gewoon een paar traantjes wegpinken. Wat een ervaring en wat een doorzettingsvermogen. Ik ben trots op je!!!!!!!
Zo komen er wel antwoorden binnen hè....; )
Grtz, XXX -
27 December 2009 - 07:15
Mirjam:
ge bent een doorzetter of ge bent het nie...
Goed gedaan meissie X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
